Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη, Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009, Ώρα 17:00, Πλ.Γκύζη
Την Τρίτη 9 Δεκέμβρη, συλλαμβάνεται στο κέντρο της Αθήνας, νεαρός γείτονάς μας από την περιοχή του Γκύζη. Είχε την ατυχία να βρεθεί στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή! Την ώρα που προσπαθούσε να βάλει μπροστά το μηχανάκι του, έπεσε πάνω του μια διμοιρία των ΜΑΤ και τον συνέλαβε. Δεν ήταν ο μόνος!
Τις ημέρες που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, χιλιάδες νέοι (κατά βάση) βγήκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής.
Με πολύμορφες δράσεις αποφάσισαν να τιμήσουν την μνήμη του Αλέξη. Όμως εκατοντάδες χτυπήθηκαν από τις ορδές των ΜΑΤ, συνελλήφθησαν, και δεκάδες παραμένουν προφυλακισμένοι (όπως και ο συμπολίτης μας).
Όλα αυτά εννοείτε δίχως στοιχεία παρά μόνο, ως συνήθως, τις καταθέσεις των ίδιων των ΜΑΤάδων! Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την περίπτωση της Λάρισας όπου 18 παιδιά παραπέμπονται με τον αντιτρομοκρατικό! (4 από αυτά είναι προφυλακισμένα). Το σκεπτικό; Κατά τη διάρκεια της πορείας συγκρότησαν τρομοκρατική οργάνωση!!!
Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους Καλοπροαίρετα κάποιος μπορεί να θέσει ένα ερώτημα: «Ωραία όλα αυτά αλλά γιατί να με νοιάζει εμένα; Χωρίς να θέλουμε να πείσουμε κανέναν που δεν το αντιλαμβάνεται από τα βιώματα του, οφείλουμε να επισημάνουμε κάποια πράγματα: Το αστικό κράτος εξαπολύει τα ανθρωπόμορφα ΜΑΤ να βιαιοπραγήσουν και να συλλάβουν αθρόα με εκδικητική μανία. Το μήνυμα είναι απλό: Κανείς δεν είναι ασφαλής. Όποιος κατεβαίνει στο δρόμο μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο κρατητήριο ή στο νοσοκομείο, στην καλύτερη περίπτωση.
Μικρή σημασία έχει αν εκείνη την ώρα κρατάει μια πέτρα, ένα πανό, ένα λουλούδι ή είναι περαστικός. Τα χημικά, (τα οποία είναι απαγορευμένα σε πολέμους μεταξύ κρατών, καθ’ όλα νόμιμα χρησιμοποιούνται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό), δεν κάνουν διακρίσεις στα άτομα, όπως και τα ΜΑΤ που συλλαμβάνουν όποιον είχε την κακή τύχη να βρεθεί μπροστά τους. Ενδεικτικό είναι και το περιστατικό με τις προσαγωγές των δικηγόρων, σε είσοδο πολυκατοικίας στην Ασκληπιού στην πανεκπαιδευτική διαδήλωση στις 09/01/09. Πλέον δεν έχει σημασία για ποιο λόγο βγαίνει κάποιος στο δρόμο.
Είτε αυτό αφορά ζητήματα επιμέρους, τοπικά ή άπτονται της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Καταστολή περιμένει τους κατοίκους που διαμαρτύρονται για τα δέντρα που κόβονται, τους αγρότες, τους νέους, μαθητές ή φοιτητές, τους εργαζόμενους, κάθε ένα που διεκδικεί τα δίκια του. Στην προσπάθειά τους να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Για μας οι κοινωνικοί αγώνες δεν υπακούουν σε ψεύτικα διλλήματα νομιμότητας ή όχι, είναι απλά δίκαιοι. Γι’ αυτό η αλληλεγγύη έχει πρωτεύουσα σημασία για μας. Οφείλει να είναι ουσιαστική, μαζική και χωρίς διακρίσεις. Όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας γιατί η αλληλεγγύη είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζονται τα κοινωνικά κινήματα και οι αντιστάσεις. Όπως μια πολυκατοικία χρειάζεται γερά θεμέλια για να “σηκωθεί” έτσι συμβαίνει και με τους αγώνες και τα κοινωνικά μέτωπα που ανοίγουν. Αλλιώς θα έχουμε τις αντοχές που έχουν τα “πυργάκια” που φτιάχνουν τα παιδιά από άμμο στην παραλία. Στις μάχες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είχαμε απώλειες. Εκατοντάδες συλληφθέντες και δεκάδες προφυλακισμένοι. Αν τους λησμονήσουμε, ταυτόχρονα ξεχνάμε και ότι έχει σημασία. Τον Αλέξη, τον Δεκέμβρη, τους αγώνες, την αξιοπρέπεια μας. Μέχρι να αποφυλακιστούν όλοι, μέχρι να παύσει κάθε δίωξη, κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους. Δεν ψαρώνουμε πια! Δεν είναι δυνατόν την ίδια στιγμή που η αγοραστική μας δύναμη μειώνεται διαρκώς η κυβέρνηση να χαρίζει 28 δις στις τράπεζες για την ανακούφιση των πλουσίων. Δεν πάει άλλο με την πλύση εγκεφάλου των Μ.Μ.Ε.
Τις ημέρες της εξέγερσης μας έδειχναν διαρκώς τα ίδια πλάνα από το “πλιάτσικο” σε εταιρία κινητής τηλεφωνίας και το κατάστημα οπτικών σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν καταρχήν, και τελικά να αποπροσανατολίσουν την “κοινή γνώμη” με ένα φαινόμενο που πήρε περιορισμένες διαστάσεις. Σε μια διαρκή προσπάθεια να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα ώστε να καταλήξουμε να μην μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι μείζονος σημασίας και τι όχι.
Λες και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής στις γειτονιές μας ή έστω την εκπαίδευση των μηδαμινών κονδυλίων. Βαφτίζοντας τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα “τυφλές” μπας και νιώσει απειλή ο μανάβης της γειτονιάς, ο ταξιτζής, ο δημόσιος υπάλληλος, κτλ.
Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός γι’ αυτές πάντως, τυφλές δεν είναι. Και αυτός είναι ο απλούστατος λόγος που κανένας πολίτης δεν ένιωσε να απειλείται από αυτές. Σε αντίθεση με την οικονομική κρίση που μας πλήττει όλους ολοένα και περισσότερο. Απ’ αυτή όμως δεν μπορούν να προστατεύσουν τον λαό. Με μια μεταφυσική-θρησκευτική ευλάβεια περιμένουν την νομοτελειακή επίδραση της κρίσης. Ωστόσο ανενόχλητοι επιδίδονται σε ένα ξέφρενο φαγοπότι και πραγματικό πλιάτσικο. Βατοπέδι, Siemens, Off- shore εταιρίες, τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Κατά τα άλλα φταίει ο μετανάστης, ο παλιός εργαζόμενος, ο νέος, τα ρετιρέ...
Και για όσους σηκώνουν το κεφάλι για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα υπάρχει η περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα που της επιτέθηκαν το βράδυ καθώς γύρναγε σπίτι της με βιτριόλι! Έπειτα από μέρες στην εντατική διέφυγε τον κίνδυνο για τη ζωή της , όμως οι γιατροί δεν γνωρίζουν αν θα μπορέσει να ξαναδεί ή να μιλήσει. Που ήταν εκείνη τη στιγμή η αστυνομία να την προστατεύσει;
Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Εμείς δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο της αστυνομίας. Ο λόγος ύπαρξης της είναι η καταστολή του εσωτερικού εχθρού. Στην περίπτωση των ΜΑΤ αυτό είναι ξεκάθαρο. Το βλέπουμε με κάθε ευκαιρία. Με τις ασπίδες, τα γκλοπ, και τα χημικά τους, μοναδικό σκοπό σ’ αυτή τη ζωή έχουν να χτυπάνε φοιτητές, μαθητές, αγρότες, συνταξιούχους, κατοίκους. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην συναίνεση από κοινού με την καταστολή. Η δοσολογία αλλάζει μόνο. Όμως σε περιόδους κρίσης η συναίνεση που έχει χτιστεί (με τα Μ.Μ.Ε., εκκλησία, σχολείο, κτλ) σπάει.
Τώρα τον πρώτο λόγο έχει η ωμή βία. Η κυβέρνηση ακολουθεί την μέθοδο του καρότου και του μαστίγιου. Η περίοδος που μπορούσε να εξασφαλίσει μια ορισμένη κοινωνική ισορροπία έχει παρέλθει. Είναι η ώρα του μαστίγιου. Μηδενική ανοχή και άγρια καταστολή. Για όσους δεν σκύβουν το κεφάλι υπάρχει διέξοδος. Παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Με συλλογικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οργανωνόμαστε. Σε γειτονιές, σχολεία, σχολές, χώρους δουλειάς.
Τις ημέρες που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, χιλιάδες νέοι (κατά βάση) βγήκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής.
Με πολύμορφες δράσεις αποφάσισαν να τιμήσουν την μνήμη του Αλέξη. Όμως εκατοντάδες χτυπήθηκαν από τις ορδές των ΜΑΤ, συνελλήφθησαν, και δεκάδες παραμένουν προφυλακισμένοι (όπως και ο συμπολίτης μας).
Όλα αυτά εννοείτε δίχως στοιχεία παρά μόνο, ως συνήθως, τις καταθέσεις των ίδιων των ΜΑΤάδων! Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την περίπτωση της Λάρισας όπου 18 παιδιά παραπέμπονται με τον αντιτρομοκρατικό! (4 από αυτά είναι προφυλακισμένα). Το σκεπτικό; Κατά τη διάρκεια της πορείας συγκρότησαν τρομοκρατική οργάνωση!!!
Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους Καλοπροαίρετα κάποιος μπορεί να θέσει ένα ερώτημα: «Ωραία όλα αυτά αλλά γιατί να με νοιάζει εμένα; Χωρίς να θέλουμε να πείσουμε κανέναν που δεν το αντιλαμβάνεται από τα βιώματα του, οφείλουμε να επισημάνουμε κάποια πράγματα: Το αστικό κράτος εξαπολύει τα ανθρωπόμορφα ΜΑΤ να βιαιοπραγήσουν και να συλλάβουν αθρόα με εκδικητική μανία. Το μήνυμα είναι απλό: Κανείς δεν είναι ασφαλής. Όποιος κατεβαίνει στο δρόμο μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο κρατητήριο ή στο νοσοκομείο, στην καλύτερη περίπτωση.
Μικρή σημασία έχει αν εκείνη την ώρα κρατάει μια πέτρα, ένα πανό, ένα λουλούδι ή είναι περαστικός. Τα χημικά, (τα οποία είναι απαγορευμένα σε πολέμους μεταξύ κρατών, καθ’ όλα νόμιμα χρησιμοποιούνται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό), δεν κάνουν διακρίσεις στα άτομα, όπως και τα ΜΑΤ που συλλαμβάνουν όποιον είχε την κακή τύχη να βρεθεί μπροστά τους. Ενδεικτικό είναι και το περιστατικό με τις προσαγωγές των δικηγόρων, σε είσοδο πολυκατοικίας στην Ασκληπιού στην πανεκπαιδευτική διαδήλωση στις 09/01/09. Πλέον δεν έχει σημασία για ποιο λόγο βγαίνει κάποιος στο δρόμο.
Είτε αυτό αφορά ζητήματα επιμέρους, τοπικά ή άπτονται της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Καταστολή περιμένει τους κατοίκους που διαμαρτύρονται για τα δέντρα που κόβονται, τους αγρότες, τους νέους, μαθητές ή φοιτητές, τους εργαζόμενους, κάθε ένα που διεκδικεί τα δίκια του. Στην προσπάθειά τους να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Για μας οι κοινωνικοί αγώνες δεν υπακούουν σε ψεύτικα διλλήματα νομιμότητας ή όχι, είναι απλά δίκαιοι. Γι’ αυτό η αλληλεγγύη έχει πρωτεύουσα σημασία για μας. Οφείλει να είναι ουσιαστική, μαζική και χωρίς διακρίσεις. Όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας γιατί η αλληλεγγύη είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζονται τα κοινωνικά κινήματα και οι αντιστάσεις. Όπως μια πολυκατοικία χρειάζεται γερά θεμέλια για να “σηκωθεί” έτσι συμβαίνει και με τους αγώνες και τα κοινωνικά μέτωπα που ανοίγουν. Αλλιώς θα έχουμε τις αντοχές που έχουν τα “πυργάκια” που φτιάχνουν τα παιδιά από άμμο στην παραλία. Στις μάχες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είχαμε απώλειες. Εκατοντάδες συλληφθέντες και δεκάδες προφυλακισμένοι. Αν τους λησμονήσουμε, ταυτόχρονα ξεχνάμε και ότι έχει σημασία. Τον Αλέξη, τον Δεκέμβρη, τους αγώνες, την αξιοπρέπεια μας. Μέχρι να αποφυλακιστούν όλοι, μέχρι να παύσει κάθε δίωξη, κανένας αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους. Δεν ψαρώνουμε πια! Δεν είναι δυνατόν την ίδια στιγμή που η αγοραστική μας δύναμη μειώνεται διαρκώς η κυβέρνηση να χαρίζει 28 δις στις τράπεζες για την ανακούφιση των πλουσίων. Δεν πάει άλλο με την πλύση εγκεφάλου των Μ.Μ.Ε.
Τις ημέρες της εξέγερσης μας έδειχναν διαρκώς τα ίδια πλάνα από το “πλιάτσικο” σε εταιρία κινητής τηλεφωνίας και το κατάστημα οπτικών σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν καταρχήν, και τελικά να αποπροσανατολίσουν την “κοινή γνώμη” με ένα φαινόμενο που πήρε περιορισμένες διαστάσεις. Σε μια διαρκή προσπάθεια να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα ώστε να καταλήξουμε να μην μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι μείζονος σημασίας και τι όχι.
Λες και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής στις γειτονιές μας ή έστω την εκπαίδευση των μηδαμινών κονδυλίων. Βαφτίζοντας τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα “τυφλές” μπας και νιώσει απειλή ο μανάβης της γειτονιάς, ο ταξιτζής, ο δημόσιος υπάλληλος, κτλ.
Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός γι’ αυτές πάντως, τυφλές δεν είναι. Και αυτός είναι ο απλούστατος λόγος που κανένας πολίτης δεν ένιωσε να απειλείται από αυτές. Σε αντίθεση με την οικονομική κρίση που μας πλήττει όλους ολοένα και περισσότερο. Απ’ αυτή όμως δεν μπορούν να προστατεύσουν τον λαό. Με μια μεταφυσική-θρησκευτική ευλάβεια περιμένουν την νομοτελειακή επίδραση της κρίσης. Ωστόσο ανενόχλητοι επιδίδονται σε ένα ξέφρενο φαγοπότι και πραγματικό πλιάτσικο. Βατοπέδι, Siemens, Off- shore εταιρίες, τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Κατά τα άλλα φταίει ο μετανάστης, ο παλιός εργαζόμενος, ο νέος, τα ρετιρέ...
Και για όσους σηκώνουν το κεφάλι για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα υπάρχει η περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα που της επιτέθηκαν το βράδυ καθώς γύρναγε σπίτι της με βιτριόλι! Έπειτα από μέρες στην εντατική διέφυγε τον κίνδυνο για τη ζωή της , όμως οι γιατροί δεν γνωρίζουν αν θα μπορέσει να ξαναδεί ή να μιλήσει. Που ήταν εκείνη τη στιγμή η αστυνομία να την προστατεύσει;
Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Εμείς δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο της αστυνομίας. Ο λόγος ύπαρξης της είναι η καταστολή του εσωτερικού εχθρού. Στην περίπτωση των ΜΑΤ αυτό είναι ξεκάθαρο. Το βλέπουμε με κάθε ευκαιρία. Με τις ασπίδες, τα γκλοπ, και τα χημικά τους, μοναδικό σκοπό σ’ αυτή τη ζωή έχουν να χτυπάνε φοιτητές, μαθητές, αγρότες, συνταξιούχους, κατοίκους. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην συναίνεση από κοινού με την καταστολή. Η δοσολογία αλλάζει μόνο. Όμως σε περιόδους κρίσης η συναίνεση που έχει χτιστεί (με τα Μ.Μ.Ε., εκκλησία, σχολείο, κτλ) σπάει.
Τώρα τον πρώτο λόγο έχει η ωμή βία. Η κυβέρνηση ακολουθεί την μέθοδο του καρότου και του μαστίγιου. Η περίοδος που μπορούσε να εξασφαλίσει μια ορισμένη κοινωνική ισορροπία έχει παρέλθει. Είναι η ώρα του μαστίγιου. Μηδενική ανοχή και άγρια καταστολή. Για όσους δεν σκύβουν το κεφάλι υπάρχει διέξοδος. Παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Με συλλογικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οργανωνόμαστε. Σε γειτονιές, σχολεία, σχολές, χώρους δουλειάς.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας του κράτους. Απέναντι στα πάνοπλα ΜΑΤ συγκροτούμε την αυτοάμυνά μας. Διατηρώντας την μνήμη, μαθαίνουμε την ιστορία μας, για τις εξεγέρσεις που έρχονται! Άμεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες Συγκέντρωση αλληλεγγύης Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009 Ώρα: 17:00, Πλ. Γκύζη
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες Συγκέντρωση αλληλεγγύης Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009 Ώρα: 17:00, Πλ. Γκύζη
από : indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου