Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΡΥΦΕΣ

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΡΥΦΕΣ


Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ......

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βόρειας Κορέας, . . .
τρώτε 12 χρόνια σκληρής εργασίας.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Ιράν, . . . . . . .
κρατείστε επ'αόριστον.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Αφγανισταν, . . . .
τρως σφαιρα.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Σαουδικής Αραβίας.....
θα πρέπει να φυλακιστείτε.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των ΗΠΑ, . . . . . . .
θα υποστείτε ξυλοδαρμό από την τοπική αστυνομία.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κίνας, . . . . . . .
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ακουστείτε ποτέ ξανά.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βενεζουέλας, . . . .
ΘΑ περαστείτε για κατάσκοπος και θα σφραγιστείτε σε κάνα κελί.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κούβας, . . . . . .
θα σαπίσετε σε πολιτική φυλακή.


Εάν διασχίσετε παράνομα τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ,
. . . . . .

ΠΑΙΡΝΕΤΕ:

- Μια θέση εργασίας,
- Μια άδεια οδήγησης,
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ,
- Πρόνοια,
- κουπόνια συσσιτίου,
- ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ,
- ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,
- ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ,
- ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ,
- Δωρεάν εξόδους απ' τις φυλακές
και σε πολλές περιπτώσεις ...
- Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.

- ΑΝ ΠΑΡΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΩΡΟ.......
Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;

EYTOΠIA : Η άμεση αναζήτηση του καλύτερου εφικτού κόσμου, πέρα από τα " ρεαλιστικά αδιέξοδα" και τις ουτοπίες.



Κάθε αρχή και δύσκολη,όπως και κάθε τέλος άλλωστε!


Με συνείδηση,θέληση αλλά και ατελείωτη καθημερινή προσπάθεια,διατηρούσαμε σαν κόρη οφθαλμού τον κανόνα.Να διατηρούμαστε εκτός κανόνων.Να διευρύνουμε τα όρια.Εκτός μέτρων.Εκτός εισαγωγικών...
Όσο μπορούσαμε ο καθένας (σε συλλογική έκφραση με ελεύθερη θέση και πρόταση)μέσα σε αυτό το ασφυκτικό ελεγχόμενο πεδίο απραξίας της εξουσιαστικής επιρροής.
Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο αλλά συγχρόνως μαγευτικό και ονειρικό.
Σίγουρα βγάλαμε τα συμπεράσματά μας και σίγουρα θα πορευτούμε με τις όποιες εμπειρίες μας προσέφερε αυτή η διαδρομή.Όπως ακριβώς ξεκινήσαμε.Στην πορεία συναντήσαμε πράγματα,γοητευτήκαμε,ανησυχήσαμε,θυμώσαμε.Γεννήθηκαν καινούριες αισθήσεις.Και αυτές οι καινούριες αισθήσεις αντιληφθήκανε εμπειρίες και μας βάλανε στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων μας.Δεν μετανιώσαμε ούτε στιγμή.Απλά αναδιαμορφώνουμε το υπάρχον ελεγχόμενο πεδίο στην ουτοπία που μας καλεί.Κοινώς ήρθε η ώρα να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη ή καλύτερα να τα συνδιάσουμε αλληλέγγυα και ισορροπημένα.Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή συνεχίζοντας τη διαδρομή μας σε αυτό το κύκλο.
Πιο ρεαλιστικά...
Πιο ασυμβίβαστα...
Πιο οργανωτικά...
Πιο αγωνιστικά...
Πιο ελεύθερα...
Πιο επικοινωνιακά...
Τελείως ΑΝΑΡΧΙΚA...
Αν καταλάβατε και αισθανθήκατε,το τί θέλουμε να πετύχουμε θα μας στηρίξετε μέχρι τέλους.
Στην αντίθετη περίπτωση που δεν καταλάβατε τίποτα...Δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να αφήσουμε την ιαχή μας παρακαταθήκη για το μέλλον.Μαζί με τις δημοσιεύσεις του παρελθόντος,του ενός χρόνου.Δηλώνοντας την παύση και την αναστολή της ομαλής λειτουργίας αυτού του ιστοτόπου.Ο χώρος θα παραμείνει ανοιχτός Ως αρχείο καταγραφής περιστατικών,εκδηλώσεων,αγώνα αλλά και προσωπικών στιγμών κατάθεσης απόψεων,αισθημάτων,συναισθημάτων.Χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί ότι η ελεύθερη αντιγραφή ,όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται!
Επίσης και Ως μνήμη ότι πορευτήκαμε κάπου,κάποτε (αν και ο χρόνος και ο τόπος είναι δημιουργήματα για την ενδυνάμωση του ελέγχου) και σίγουρα ως υπόσχεση ότι θα επιστρέφουμε ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ...
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ...
(...σε ΔΡΟΜΟΥς και ΜΗ)

* ελεύθερη αντιγραφή πληροφοριών
** αν προκύψει κάτι ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ (Α)

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ Ζ.
















Πανο αλληλεγγυης απο οπαδους του ΑΡΗ στην θυρα 1 του γηπεδου για τον μαριο z στο ματς με την Καβαλα.Ο Μαριος Ζ συνεληφθη απο τους μπατσους κατα την διαρκεια της πορειας στην αθηνα στης 11 του μηνα.Να πουμε οτι εγιναν 4 συλληψεις με τον κουκουλονομο και προσαγωγες.Το πανο εγραφε ''ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΝΑ ΧΕΙΣ ΡΑΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ? ΜΑΡΙΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ''

Σαν οπαδοι του ΑΡΗ αλλα και σαν σκεπτομενοι και συνηδητοποιημενοι ανθρωποι προσπαθουμε οταν μπορουμε ακομα και στα γηπεδα να παρεμβαινουμε πολιτικα με διαφορους τροπους.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Η επισφαλής ανασφάλεια!!!

Τhis is the war !





από : Anarcho-syndicalist
Cossack1917's Channel

Εκδήλωση Αλληλεγγύης και Οικονομικής Ενίσχυσης για τον Μάριο Ζ. , ΕΞΑΡΧΕΙΑ , 20/03/2010


από : Λευτεριά στο Μάριο Ζ.

Επιστολή από την Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού του Μάριου Ζ.

Α’ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
19.03.2010

Στις 11 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη, έγινε η σύλληψή μου από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Το αίσθημα της ελευθερίας και το δικαίωμα του διαδηλώνειν κόπηκε με μιας με μένος και βία από πάνοπλο αστυνομικό των ΜΑΤ, αφού του έχει δωθεί το δικαίωμα αυτό. Αφορμή της σύλληψης η συμμετοχή σε διαδήλωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και μη, πολίτη, έχοντας περίεργο κούρεμα και σακίδιο. Αιτία ο παραδειγματισμός.

Στην χούντα έσκιζαν με μαστίγιο τα πρόσωπα των εφήβων σπουδαστών μέσα και έξω από την νομική σχολή. Τώρα, με την ίδια βαρβαρότητα, η ¨σοσιαλιστική¨ κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας όλα της τα μέσα σκίζει και μαστιγώνει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν μοχθήσει, εκείνων που μοχθούν και εκείνων που αντιστέκονται και δεν φοβούνται να υπάρχουν, με βίαιες οικονομικές και τρομοκρατικές πολιτικές.

Την πολιτική ευθύνη της παράλογης σύλληψης υποχρεούται να την αναλάβει το κράτος. Η καθολική πολιτική αντίδραση που εκφράστηκε μέσα από το κύμα διαμαρτυρίας, αποδεικνύει ότι η κοινωνία αντιστέκεται. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό για ’μένα, που συνειδητά επέλεξα να παραμένω ανένταχτος. Το κράτος ζητά την ανυπαρξία μας και φοβάται την ύπαρξή μας.

Δεν είναι τόσο η δική μου περίπτωση προφυλάκισης, όσο τα αλλεπάλληλα παραδείγματα ψευδών κατηγοριών που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την προσπάθεια του κράτους να τρομοκρατήσει και να ταπεινώσει τον κάθε άνθρωπο που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, όσο και να αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε άλλο διανοηθεί να τα υπερασπιστεί, δημιουργώντας κοινωνίες άβουλες που δεν θα αντιδρούν και δεν θα διεκδικούν.

Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του.

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά, συνεχιστές στην προσπάθεια για απελευθέρωση των κρατουμένων και της σκέψης.

Από τα κρατητήρια στην ΓΑΔΑ, γραμμένος στίχος στους κίτρινους τοίχους όπου υπάρχουν ακόμα ξεχασμένοι κρατούμενοι για μέρες και μέρες μέσα σε άθλιες συνθήκες.
Χρυσό κλουβί, υγρό κλουβί, λίγο το νοιάζει το πουλί.

Μάριος Ζ.

Υ.Γ. «Απ΄ όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων» – ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ.


από : Λευτεριά στο Μάριο Ζ.


Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

για την συντριβή της εξουσίας...



Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε φυλές, χωρίζονται σε καταπιεστές και καταπιεσμένους και ταυτόχρονα με βάση τις συνειδητές τους επιλογές.
Οι εργάτες πρέπει να αγνοήσουν τις ρατσιστικές σειρήνες που ηχούν στα αυτιά τους και να καταλάβουν ότι ο εθνικισμός παίζει το παιχνίδι των καταπιεστών, χωρίζοντας τους καταπιεσμένους σε «ράτσες».
Να αρνηθούν την σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, και ενωμένοι, χωρίς «εθνικούς» διαχωρισμούς να επιτεθούν κατά των εκμεταλλευτών τους. Για την συντριβή της εξουσίας, και την πραγμάτωση της αναρχίας.

Συγκέντρωση στο σημείο της δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα

προσυγκέντρωση: Σταθμός Μετρό Αγ.Ιωάννης, 12:00μμ

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Ο Νίκος Αποστολίδης ερμηνεύει σε ένδειξη ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ για τον Μάριο Ζέρβα [ΑΛ ΤΣΑΝΤΙΡΙ 16/03/2010]

Στη μεγαλειώδη κινητοποίηση της απεργίας της Πέμπτης 11 Μαρτίου η ΕΛ.ΑΣ χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να τρομοκρατήσει τους διαδηλωτές και να εμποδίσει την πορεία. Απρόκλητα έκοψε τη διαδήλωση στο Πολυτεχνείο, επιτέθηκε με χημικά στον κόσμο –ακόμα και στους τυφλούς διαδηλωτές– και φρόντισε με κάθε προσφιλή της τρόπο (δακρυγόνα, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις) να δημιουργήσει εντάσεις.

Στην αστυνομική επίθεση κατά της διαδήλωσης συνελήφθη και ο Μάριος Ζ με τη γνωστή διαδικασία της κατασκευής κατηγορητηρίου από «αξιόπιστους» μάρτυρες αστυνομικούς.

Τι και αν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, καθώς και βίντεο που αποδεικνύουν το αναληθές των ισχυρισμών της αστυνομίας, ο Μάριος κρίθηκε προφυλακιστέος. Κατηγορείται για ρίψη και κατοχή μολότοφ, διατάραξη κοινής ειρήνης και βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη (παρότι κανείς δεν ισχυρίζεται ότι έχει την παραμικρή γρατζουνιά). Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έκανε δήλωση στα ΜΜΕ για την υπόθεση λέγοντας ότι κάποιοι, επικαλούμενοι δήθεν ντοκουμέντα, αμφισβητούν την αποστολή των Αρχών, αστυνομίας και δικαιοσύνης, να εφαρμόσουν το νόμο (δηλαδή τον κουκουλονόμο που θα καταργούσε). Η δήλωση Χρυσοχοΐδη μάς επιβεβαιώνει άλλη μια φορά ότι αποστολή των Αρχών είναι να χρησιμοποιούν καταστολή και κατασκευασμένες κατηγορίες ενάντια σε πολίτες και απεργούς προκειμένου να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο της λεηλασίας του εισοδήματός μας.

-Άμεση αποφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα
-Να καταργηθεί ο κουκουλονόμος


ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ




JUNGLE JAIL (animation)

A young prisioner comes into a crazy jail, where everything could happen. Smaller and weaker than the others, he becomes the scapegoat of the place. One day, everything changes, and he finally turns into the Big Boss...

Ανοικτή επιστολή προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη 2010-03-16


Θέμα : Προφυλάκιση ενός Αθώου Δασκάλου


Πριν από δύο μήνες, τα δύο παιδιά μου ξεκίνησαν μαθήματα κολύμβησης στην πισίνα του Ολυμπιακού Σταδίου, ως μαθητές-μέλη του συλλόγου Νέας Ιωνίας «Νηρηΐδες». Είχαν [και έχουν!] την τύχη να έχουν δάσκαλο τον Μάριο Ζέρβα.

Και γράφω τύχη διότι ως γονιός (και δάσκαλος κι εγώ) μπορούσα να δω από τις εξέδρες της πισίνας (κατά την διάρκεια του μαθήματος) το χαμόγελο των παιδιών μου κατά την διάρκεια του μαθήματος κολύμβησης!

Και ένας χαρούμενος μαθητής είναι πάντα ένας καλός μαθητής και θα γίνει …όταν μεγαλώσει Άνθρωπος [με το Α κεφαλαίο!]. Και όλα αυτά χάρη στον Μάριο!

Ο Μάριος όμως πήγε σε μια πορεία. Βρέθηκε εκεί με τον φίλο του τον Φίλιππα-Οδυσσέα Δημόπουλο, γιο του συναδέλφου μου στο Πανεπιστήμιο Καθηγητή Κωνσταντίνου Δημόπουλου. Και σύμφωνα με τον αυτόπτη μάρτυρα Φίλιππα-Οδυσσέα Δημόπουλο, τα ΜΑΤ συνέλαβαν και προφυλάκισαν τον Μάριο με μοναδική κατηγορία την κατάθεση τριών ανδρών των ΜΑΤ χωρίς να υπάρχει τίποτα το ύποπτο ή επιλήψιμο στην τσάντα του ή πάνω του! Στο σακίδιό του, ο Μάριος την μέρα της σύλληψης είχε απλά τα ρούχα για το …κολυμβητήριο και το μάθημα!

Ο Φίλιππος-Οδυσσέας Δημόπουλος κατέθεσε σε Τακτικό Ανακριτή χθες στις 15.3.2010 για να υπερασπιστεί το δίκαιο του Μάριου! Που είναι το δίκαιο κάθε πολίτη αυτής της χώρας: να διαδηλώνει ειρηνικά!

Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το Υπουργείο λέγεται «Προστασίας του Πολίτη» και είναι απλά απαράδεκτο σε μια ευνομούμενη και Δημοκρατική χώρα να προφυλακίζονται άνθρωποι χωρίς στοιχεία!

Κύριε Υπουργέ, κ. Χρυσοχοΐδη, ο Μάριος Ζέρβας πρέπει να αποφυλακιστεί άμεσα! Αυτό υπαγορεύει το περί δικαίου αίσθημα! Αυτό απαιτούμε και όλοι εμείς οι γονείς των παιδιών που έχουν τον Μάριο Ζέρβα δάσκαλο στην κολύμβηση!

Αναμένοντας τις άμεσες ενέργειές σας,

Με εκτίμηση,

Ιωάννης Ζαμπετάκης

Επίκουρος Καθηγητής Χημείας Τροφίμων

ΕΚΠΑ

Για τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη

κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Κοινοποίηση

Σκάι 100,3

ΤΑ ΝΕΑ



από : Yannis Zabetakis

ΠΑΝΟΥΣΗΣ VS ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ (17 ΜΑΡΤΗ 2010)

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΡΑΔΙΟ-ΦΟΝΙΚΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ''ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΗΧΟΣ'' ΤΗΣ 17ΗΣ ΜΑΡΤΗ 2010 ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ


Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ο ΦΑΡΟΣ


ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

ΜΙΑ ΑΝΙMATED TAINIA ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ,ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "LIGHTHOUSE".

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Αποφαση έκτακτης συγκλήτου ΕΜΠ


Αποφαση συγκλητου ΕΜΠ για την εισβολή των αστυνομικών δυναμεων στο πανεπιστημιακο ασυλο

ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Π Ρ Υ Τ Α Ν Ε Ι Α

Ηρώων Πολυτεχνείου 9, Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, 157 80 Αθήνα.S 7722 046, 7722 049, ■ 7721 960


Απόφαση Έκτακτης Συγκλήτου Ε.Μ.Π. της 12ης Μαρτίου 2010



Βιώνουμε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση προχωρά σε ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων. Απέναντι σ' αυτά έχει ήδη γίνει εμφανής η κοινωνική δυσαρέσκεια η οποία αποτυπώνεται στους μαζικούς αγώνες και τις απεργίες όλου του τελευταίου διαστήματος. Η επίθεση στο άσυλο αποτελεί κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής και εντάσσεται στο σχέδιο άρσης των κοινωνικών κεκτημένων. Το άσυλο αποτελεί ιστορικό κεκτημένο και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στους αγώνες από τη μεταπολίτευση και μετά. Ως τέτοιο είναι αδιαπραγμάτευτο για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας και γι αυτό είναι καταδικαστέα, από οποιοδήποτε κομμάτι της Ακαδημαϊκής Κοινότητας, η αστυνομική παρέμβαση σε χώρους ασύλου βάσει του νόμου Γιαννάκου. Η Πολυτεχνειακή Κοινότητα με πλήρη επίγνωση της πολιτικής ευθύνης που της αναλογεί και με δεδομένο ότι έχει υπερασπιστεί το άσυλο σε οριακές και κρίσιμες καταστάσεις, τόσο στο Συγκρότημα της Πατησίων όσο και στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, μετά τα πρόσφατα γεγονότα της Κυριακής 21 Φλεβάρη, δηλώνει ότι: Α. Η πρόσκληση των αστυνομικών δυνάμεων δεν αντιμετωπίζει τις υποτιθέμενες πράξεις βίας που συντελούνται εντός των ιδρυμάτων από αγνώστους. Αντιθέτως, αναβαθμίζει το αίσθημα φόβου εντός των ΑΕΙ και ΤΕΙ και συμβάλλει στην αναβάθμιση της καταστολής και της συζήτησης περί ανάγκης κατάργησης του ασύλου. Β. Οι αποφάσεις για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου απαιτούν τη συναίνεση της Συγκλήτου (συλλογικού εκφραστή της πανεπιστημιακής κοινότητας). Η εκχώρηση του δικαιώματος στα Πρυτανικά Σχήματα από τον Νόμο Πλαίσιο Γιαννάκου είναι παγίδα και δεν πρέπει να εφαρμόζεται. Γ. Η συγκεκριμένη απόφαση της Πρυτανείας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να δημιουργήσει προηγούμενο. Διότι υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε ότι βίωσαν πρόσφατα τα Γερμανικά Πανεπιστήμια, δηλαδή να χρησιμοποιείται η κατάλυση του ασύλου εναντίον του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Δ. Η πολυτεχνειακή κοινότητα δεν θα ανεχθεί καμία συζήτηση για κατάργηση ή περιορισμό του Ασύλου.

«ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ... ΑΣ ΕΓΕΡΘΟΥΜΕ»

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Ελλάδα - Ελλάδα

Τραγούδι σε ποίηση Νίκου Γκάτσου και μουσική Δήμου Μούτση που τραγούδησε ο Μανώλης Μητσιάς στις αρχές της δεκαετίας του 80. Αν και πέρασαν τόσα χρόνια οι στίχοι είναι περισσότερο επίκαιροι από ποτέ.

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Julia UBER ALLES

3 βίαιες προσαγωγές διαδηλωτών στα Προπύλαια



(Το υπουργείο προστασίας του οπλίτη στο πλευρό των διαδηλωτών για ακόμα μία φορά ΠΑΝΤΑ για την δικαίωση του αγώνα!)


Xιλιάδες εργαζόμενες/οι απαιτούν την "κρίση" τους, να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν. H επιβολή αδικαιολόγητα αυξημένης φορολογίας σε είδη πρώτης ανάγκης, οι περικοπές μισθών και επιδομάτων, οι εκ νέου αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, απαντήθηκαν άμεσα από τους εργαζόμενους/ες που αμέσως μετά την ανακοίνωση των "μέτρων" βγήκαν στους δρόμους αρνούμενοι να υποταχθούν στα προγράμματα λιτότητας.

Παρά την προσπάθεια κοινωνικής τρομοκράτησης και κοινωνικού αυτοματισμού, η πολυπόθητη από τους εξουσιαστές συναίνεση για τα νέα μέτρα δεν επιτεύχθηκε!


ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ
(Α)


ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

11/03/2010



το ρεπορτάζ του Reuters για την πανελλαδική απεργία της Πέμπτης 11 Μαρτίου

Athens grinds to a halt as public sector workers go on strike for the second time in as many weeks over the government's planned austerity measures.





από : Reuters


Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Η Εποχή Του Καπνού


μία ταινία ΤΩΝ

Δήμητρα Ξηράκη - Ελευθερία Βουντίδου

με τη βοήθεια ΤΟΥ
Τάσου Παπατσώρη




Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

"Θέμα Προτεραιοτήτων"

Προκυρήξεις. Αυτό είχε πάνω του. Ένα μεγάλο πάκο προκυρήξεις χωμένο στο σακίδιο στην πλάτη του. Και από πάνω τοποθετημένο προσεκτικά ώστε να κρύβει τα χαρτιά αν ανοίξει και κοιτάξει κανείς, ένα πράσινο αδιάφορο φούτερ. Χτυπούσε νευρικά τα δυό δάχτυλα στο κυλιόμενο κάγκελο του κυλιόμενου πεζοδρομίου. Περίμενε να τον πάει ο διάδρομος μέχρι τη γωνία. Και αυτή η αναμονή τον εξουθένωνε. Το φορτίο που κουβαλάει δεν είναι της πλάκας.

Στη γωνία κατέβηκε απο τον διάδρομο που τελείωνε και περίμενε το φανάρι να ανάψει. Αυτός ο χοντρός τόση ώρα ήταν πίσω του, και τώρα δίπλα του. Μεσήλικας κολλημένος πάνω του, σε βαθμό που ένιωθε την μεσήλικη ανάσα του στο σβέρκο. Τι σκατά να θέλει αυτός. Είχε συνωστισμό.

Πρωί στην πόλη. Όλοι κυκλοφορούν με μοναδικό σκοπό θαρρείς να δείξουν πως υπάρχουν. Πως στην γκρίζα πόλη με τον μόνιμα συννεφιασμένο και γκρίζο ουρανό, υπάρχει ακόμη ζωή, κλεισμένη μέσα σε γκρίζα και μαύρα ρούχα, φρεσκοξυρισμένη ή καλοχτενισμένη, πλυμένη με σαπούνια καφεΐνης, ψεκασμένη με λακ και λοσιόν, πάντα σοβαρή και ατσαλάκωτη. Χωρίς παρεκλίσεις και δυσαναλογίες. Με αιτίες και εξηγήσεις, μαθηματικά και διατάγματα, με ποσοτικοποιημένη ηδονή και ευθείες. Και με συγκατάβαση.

Σκέφτηκε πως ανησυχούσε υπερβολικά χωρίς λόγο. Είναι απλά συνωστισμός, ο συνηθισμένος. Παρόλαυτα, κάθε φορά που η άκρη μια τσάντας τον ακουμπούσε τυχαία εκείνος ένιωθε την κάνη ενός όπλου, και η καρδιά του σφιγγόταν περιμένοντας να ακούσει ενα απρόσωπο «Ακολουθήστε με παρακαλώ». Όμως η τσάντα απομακρυνόταν χωρίς να του δώσει σημασία, ίσως και ενοχλημένη, κι εκείνος ένιωθε το κεφάλι του να ξεφουσκώνει απο το αίμα με μια ανάσα ανακουφίσης.

Πέρασε απέναντι, έφευγε απο το κέντρο, εδώ δεν είχε κυλιόμενα πεζοδρόμια, και λιγότεροι τον ακολουθούσαν αυτή τη φορά. Οι ώμοι του τον πονούσαν, οι προκυρήξεις ήταν αρκετά βαριές. Κουράγιο, σκέφτηκε. Τώρα έφτανε.

Και οι φάτσες ακόμη, αλλάζουν σ’αυτές τις γειτονιές. Προσπερνούσε βιαστικός άγνωστα πρόσωπα, χωρίς κόκκινα μάγουλα μεγαλωμένα με συνθετικές βιταμίνες. Κανείς δεν τον κοιτούσε, εκείνος όμως τους κοιτούσε όλους, τουλάχιστον όταν δεν είχε φορτίο να σκέφτεται. Ολόιδια σπίτια στη σειρά με εξωτερικές σιδερένιες σκάλες, και τσιμεντένια ημιυπόγεια. Ορθογώνια παράθυρα, και εξωτερικούς τοίχους βαμμένους όλους σε μια μίξη καφέ και μαύρου. Χαμηλά σπίτια, ξεχαρβαλωμένα. Στέγες μιζέριας και κακοτυχίας, κανείς πλούσιος ή ευτυχισμένος δεν έμενε σ’αυτές τις γειτονιές. Και αυτά τα δυο είναι συνώνυμα για πολλούς, σκέφτηκε.

Όσο πιο κοντά έφτανε στο σπίτι τόσο περισσότερο τον κυρίευε το άγχος. Είκοσι βήματα, δέκα, πέντε, και νάτο. Πέρασε την κάρτα του στην κλειδαριά και η πόρτα άνοιξε. Κοιτώντας μια τελευταία φορά πίσω του μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και πήρε μια βαθιά άνασα ανακούφισης. Η πρώτη του φορά στέφθηκε με επιτυχία. Και ήλπιζε να είναι πάντα έτσι. Κοίταξε το ρολόι του. Είχε είκοσι λεπτά να κρύψει τις προκυρήξεις σε ένα ασφαλές μέρος στο σπίτι, πριν γυρίσει ο αδερφός του απο τη δουλειά. Σκεφτόμενος αυτό άρχισε να ανεβαίνει δυό δυό τις σκάλες.

* * *

Ο αδερφός του, λίγο μεγαλύτερος απο τον ίδιο, απόφασισε να καταταγεί στην αστυνομία στα νιάτα του. Όχι πως είχε ποτέ καμία κλίση ή ανυσηχία για την τήρηση του νόμου και της τάξης. Το μόνο που είχε ήταν ανάγκη απο ένα σταθερό εισόδημα, τη στιγμή που όλοι οι άλλοι χαροπαλεύουν για ένα μεροκάματο. Αν μπορούσε πότε πότε να έχει και την ψευδαίσθηση πως αυτός κάνει κουμάντο ακόμα καλύτερα. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Απο την πλήρη αδιαφορία για οτιδήποτε, στην οποία βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, στην σχολή άρχισε να σχηματίζει απόψεις. Απόψεις οι οποίες ενισχύθηκαν και βελτιώθηκαν όσο συναναστρεφόταν με τους συναδέλφους του, και οι οποίες μετά απο μερικά χρόνια παγιώθηκαν στο κεφάλι του. Απόψεις οι οποίες δεν παρέκλιναν καθόλου απο εκείνες της αστυνομίας και του κράτους εν γένει. Ασφάλεια, μέτρηση, απόδοση.

Κυνηγούσε εγκληματίες, βιαστές, δολοφόνους, απαγωγείς και πάει λέγοντας. Αναρωτιόταν πως στο διάολο υπάρχει τόση διαστροφή στον κόσμο. Δηλαδή, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο ζητιάνος έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί και δεν πήγε να δουλέψει για να το αγοράσει. Ούτε καταλάβαινε τύπους σαν εκείνον που κατακρεούργησε τη γυναίκα του και την έφαγε, ή την ομάδα που εξάρθρωσαν η οποία διοργάνωνε πάρτυ οργίων, και πόσο μάλλον τους περιθωριακούς αντικαθεστωτικούς με τη μανία τους να βάφουν, να πετούν προκυρήξεις απο τις ταράτσες και να τρομοκρατούν ηλεκτρονικά. Τι τους λείπει όλων αυτών; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή είναι ήρεμοι και ευχαριστημένοι ενώ αυτά τα καθίκια παρανομούν και προκαλούν; Η επαναπροσαρμογή ήταν ότι ταίριαζε σε τέτοια μιάσματα. Ο ίδιος βέβαια το πήγαινε λίγο παραπέρα και αναρωτιόταν γιατί θα έπρεπε να ανέχονται γενικά τέτοια ξένα σώματα στην κοινωνία τους. Αλλά γενικά αποδεχόταν την δημοκρατική αντίληψη της επαναπροσαρμογής.

Όταν κάποιος διέπραττε ένα αδίκημα, όποιο και αν ήταν αυτό, αυτό σήμαινε πως στην διαδικασία προσαρμογής του στην κοινωνία κάτι πήγε στραβά, και οι γιατροί ήταν υπεύθυνοι να το διορθώσουν. Η διαδικασία της επαναπροσαρμογής μπορεί να κρατούσε από μερικές ώρες, μέχρι δυό τρείς μέρες ανάλογα την περίπτωση και περιλάμβανε την νέκρωση των ομάδων κυττάρων του εγκεφάλου με έξωθεν παρεμβολή, τα οποία ευθύνονται συνήθως για την στρεβλή προσαρμογή του ατόμου στη κοινωνία. Μετά την προσαρμογή το άτομο δεν είχε πλέον την ικανότητα να αισθανθεί ηδονή, και κατα συνέπεια ούτε επιθετικότητα. Υπήρχαν περιπτώσεις ατόμων που είχαν δυσκολία στην ομιλία, πέθαναν απο ανορεξία, και σχεδόν κανείς τους δεν μπορούσε να παράξει τέχνη ότι κι αν σήμαινε αυτό.

Με λίγα λόγια δεν μπορούσαν να εγκληματίσουν ποτέ ξανά. Το σύστημα αυτό είχε 97% επιτυχία. Οι επινοητές του κατάφεραν να καταργήσουν το περίπλοκο και ασφυκτικό σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης του παρελθόντος μαζί με τα δικαστήρια και τις φυλακές που το αποτελούσαν. Τώρα οι πρώην εγκληματίες μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι στην κοινωνία, δουλεύοντας στα δημόσια έργα μετά την επαναπροσαρμογή τους.
Ο αστυνομικός ήταν ευχαριστημένος απο τη δουλειά του. Και θα έκανε το παν για να γίνεται συνεχώς καλύτερος.

* * *

Τα χρόνια περνούσαν κι εκείνος βυθιζόταν όλο και περισσότερο στη ατονία της καθημερινότητας. Άλλαζε συνεχώς δουλειές, σχεδόν κάθε δυό μήνες. Παλιότερα προσπαθούσε να δημιουργήσει προσωπική ζωή, αλλά τελικά το παράτησε κι αυτό. Αφού κανένας άλλος δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο, με ποιόν θα μπορούσε να την δημιουργήσει; Οι μόνοι άνθρωποι τους οποίους έβλεπε σε περιοδική βάση ήταν η παρέα του των αντικαθεστωτικών. Και αυτό ήταν η μόνη του κοινωνική ασχολία πλέον, πέρα απο την εργασία την οποία έτσι κι αλλιώς θεωρούσε καταναγκαστική οπότε δεν τη μετρούσε.

Αισθανόταν την μιζέρια σαν ένα μαύρο σύννεφο πάνω απο αυτή τη πόλη. Εργασία και χαρά χέρι χέρι.
Καμιά φορά στεκόταν στο πάρκο γυρνώντας απο τη δουλειά. Καθόταν σε ένα παγκάκι, και άλλωτε κοιτούσε κάτω, άλλωτε τους περαστικούς. Μερικοί τον κοιτούσαν περίεργα. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο ένας ώριμος άντρας να κάθεται σε παγκάκια στο πάρκο. Αυτά είναι για τα παιδιά.

Εκείνες τις στιγμές αναρωτιόταν αν είναι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Αναρωτιόταν αν τελικά είναι δυνατό κανείς άλλος να μην αντιλαμβάνεται όσα εκείνος, και μήπως τελικά είναι τρελός. Αυτή η ιδέα του καρφώθηκε για κάποιο διάστημα, και βάλθηκε να διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Σύντομα όμως τα πέταξε σαν χαζομάρες, και αποφάσισε πως είτε είναι τρελός είτε όχι, για τον ίδιο δεν έχει και τόση σημασία. Δεν τον νοιάζει. Αυτός θα συνεχίσει να αισθάνεται και να αποφασίζει με βάση τα εισερχόμενα μυνήματα του περιβάλλοντος του.

Κάποιες ώρες διάβαζε σπίτι τα βράδυα. Ο αδερφός του φυσικά δεν ήξερε τίποτα για την δράση του, αλλά κάποια πολιτικά βιβλία τα διάβαζε μπροστά του, μισο κρυφά μισο φανερά. Ο αδερφός του ποτέ δεν διάβαζε βιβλία και ούτε πολυέδινε σημασία. Προτιμούσε να βλέπει ταινίες ή τηλεόραση στον υπολογιστή.

Ο ίδιος απεχθανόταν την τηλεόραση. Ένα μέσο που υποτίθεται πως απευθύνεται σε όλους, μιλούσε μόνο για τα προβλήματα των δημοσιογράφων που το απαρτίζουν. Η τηλεόραση δεν έδειχνε ποτέ τίποτα άλλο, παρα μόνο για γάμους γεννήσεις και κηδείες δημοσιογράφων. Άλλες φορές οι ίδιοι πάλι άνθρωποι μιλούσαν απογοητευμένοι για τους κακούς βαθμούς των παιδιών τους στο σχολείο ή διεξήγαγαν ζωντανά τηλεψηφίσματα του κοινού για το χρώμα που θα επέλεγαν να βάψουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Ο αδερφός του σε μια συζήτηση επι του θέματος, του είχε πεί πως έβρισκε εξαιρετικά ψυχαγωγικό το όλο θέαμα.

«Στην τελική» του πέταξε αδιάφορα «εσύ δεν έχεις κάτι το ξεχώριστο απο όλους εμάς τους υπόλοιπους για να μας πείς. Είσαι ο μέσος όρος όπως κι εγώ, αυτοί όμως σου δείχνουν κάτι καινούριο» είπε και γύρισε το βλέμμα του πάλι στην οθόνη.
Ο αδερφός του ήταν αστυνομικός. Εντολοδόχος και εκτελεστής της εξούσιας που ο ίδιος μαχόταν. Δεν τον μισούσε γι’αυτό. Άλλωστε με τον αδερφό του ποτέ δεν είχαν έρθει ιδιαίτερα κοντά. Όσο μεγάλωναν μάλιστα συνέβαινε το αντίθετο. Όχι δεν τον μισούσε. Αλλά ένιωθε ένα βαθύ οίκτο γι’αυτόν. Οίκτο αγάπης. Όπως και να ‘χε ήταν αδέρφια, δεν μπορούσε να πνίξει τα όποια συναισθήματά του σε έναν στείρο ορθολογισμό.

Το θέμα είναι πως δεν σκεφτόταν συχνά τον αδερφό του. Αυτό που τριγύριζε στο μυαλό του τελευταία πάλι και πάλι και πάλι ήταν ο βορράς. Η κατάσταση εκεί είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Τα νέα από τα βόρεια της χώρας ήταν εξαιρετικά αισιόδοξα για εκείνον και τους άλλους αντικαθεστωτικούς. Οι ανατινάξεις, και οι ανταλλαγές πυροβολισμών έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο εκεί. Οι αντικαθεστωτικοί εκεί τα πάνε καλά. Και το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να είναι κι αυτός εκεί. Να βοηθήσει, να ζήσει την ηδονή της αντίστασης. Να είναι παρών στην γέννηση εκείνου που ερχόταν.

Έκανε σχέδια για τη φυγή του, δεν ήταν και εύκολο πράγμα. Αν έφευγε πιθανότατα δεν θα μπορούσε να ξαναγυρίσει πίσω. Την σχεδίαζε προσεκτικά μαζί με μερικούς από την παρέα του. Και ανυπομονούσε.

* * *

Ένα πρωινό, ετοιμαζόταν να φύγει για την δουλειά του, όταν άκουσε απ’έξω λάστιχα να στριγκλίζουν στη στροφή και τον διαπεραστικό ήχο από τις σειρήνες να σταματούν έξω από το σπίτι του. «Όχι ρε πούστη..» σκέφθηκε αμέσως. «Δεν προλαβαίνω ούτε τις σημειώσεις μου να καταστρέψω…».

Ένιωσε τα πόδια του αδύναμα, αν και είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά για κάτι τέτοιο εδώ και χρόνια. Άκουσε πόρτες αυτοκινήτων να ανοίγουν και ποδοβολητά, διαταγές και βρισιές. Και ύστερα κάτι σαν έκρηξη από το διπλανό σπίτι. Είχε κρεμαστεί πίσω από το παράθυρο προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Από τη γωνία που μπορούσε να δεί, διέκρινε τρία βαν της αστυνομίας, αλλά πρέπει να υπήρχαν και άλλα. Από μέσα βγήκαν τρέχοντας πάνοπλοι αστυνομικοί ιδίου αναστήματος και φυσικής κατάστασης ντυμένοι στα μαύρα με κουκούλες. Είχαν όλων των ειδών τα όπλα κρεμασμένα πάνω τους, και στα χέρια τους κρατούσαν κάτι τεράστια υπερσύγχρονα τουφέκια με τα οποία απ’οτι ήξερε πετύχαινες μύγα στο ένα χιλιόμετρο ή ανατίναζες ολόκληρο τοίχο.

Εισβάλανε στο διπλανό σπίτι! Αλλά γιατί;
«Τι στο καλό…»
Προσπαθούσε να σκεφτεί. Στο διπλανό σπίτι έμενε ένας γεράκος γύρω στα εξήντα πολύ συμπαθητικός. Δούλευε σε εργοστάσιο πλαστικού τα τελευταία σαράντα χρόνια και ήταν πάντα μόνος. Μήπως είχε κανα γιό μπλεγμένο; Τι μπορεί να ήθελαν;
Μετά από όχι παραπάνω από δύο λεπτά συνεχόμενων κρότων και ήχων σπασιμάτων από δίπλα εμφανίστηκαν πάλι σέρνοντας τον γεράκο δύο από αυτούς ενώ άλλοι τρείς τον σημάδευαν. Φαινόταν χαμένος, και ανήμπορος. Τον έχωσαν με σπρωξιές σε ένα βαν και έφυγαν σπινιάροντας. Κάποιοι έμειναν πίσω και άπλωναν την προειδοποιητική ταινία της αστυνομίας γύρω από το σπίτι για να το ελέγξουν προφανώς.

Το πρόσωπο του είχε ασπρίσει σαν πανί. Βυθίστηκε σε μια μικρή πολυθρόνα με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. Τι μπορεί να είχε συμβεί; Τι σχέση μπορεί να είχε ο γεράκος με την αντίσταση για να έρθουν μπάτσοι από το σώμα επιβολής τάξης; Δεν θα τον είχε πάρει κάπου το μάτι του αν είχε σχέση; Πολύ περίεργα πράγματα… Αργότερα έμαθε πως η αστυνομία έκανε έφοδο σε σπίτια άλλων δεκαοχτώ υπόπτων για αντικαθεστωτική δράση εκείνη τη μέρα. Ύποπτοι σήμαινε πως όλοι θα επαναπροσαρμοστούν.
Δάκρυσε για τους χαμένους του συντρόφους. Ήξερε μερικούς από αυτούς.

Από εκείνη τη μέρα άρχισε να αισθάνεται ασφυκτικά. Εκείνη τη μέρα αποφάσισε να βρεί ένα όπλο. Αν ο κλοιός σφίγγει γύρω από τους αντικαθεστωτικούς, τότε προτιμούσε να πεθάνει μαχόμενος, παρά να επαναπροσαρμοστεί.


* * *

Ήταν άλλη μια απο τις ατέλειωτες βόλτες του. Αυτή τη φορά ήταν λίγο περισσότερο μπερδεμένος. Και τσαντισμένος. Ο αδερφός του.
Του έπρηξε τ’αρχίδια πάλι. Η εκείνος έπρηξε τ’αρχίδια του αδερφού του. Τέλος πάντων είχαν μια κωλοσυζήτηση. Από τις λίγες φορές που συμβαίνει αυτό. Ίσως και η πρώτη.
Εντάξει όλοι έχουν μια δουλειά. Ο καθένας κάτι φτιάχνει, κάτι προσφέρει. Ο μπάτσος ο αδερφός του τι κάνει; Δέρνει φυλακίζει σκοτώνει και πληρώνεται. Τι σόι δουλειά είναι αυτή;
«Όσο και αν με βρίζεις πρέπει να έχεις υπόψιν σου», του είπε εκείνος, «ότι το μοναδικό που μας επαναλαμβάνουν συνεχώς είναι να δηλώνουμε οτιδήποτε πέφτει στην αντίληψη μας όσο ασήμαντο και να είναι. Να προσέχουμε όλες τις λεπτομέρειες. Να χτυπάμε έστω κι αν δεν είμαστε σίγουροι. Ο τελικός σκοπός δεν είναι απλά να πιάσουμε τους κακούς. Είναι να δηλώσουμε ότι είμαστε εδώ. Αυτό είναι πιο σημαντικό, και έτσι στέκεται στα πόδια της αυτή η χώρα τόσα χρόνια. Αυτή είναι η δουλειά μου, και την κάνω όσο πιο καλά μπορώ για το καλό όλων μας.» Πήρε μια βαθιά ανάσα, και συνέχισε κοιτώντας κάτω. «Άλλωστε... υπάρχουν πάντα οι ποινές και είναι οι σκληρότερες γιατί εμείς πρέπει να είμαστε τα υποδείγματα. Αν για παράδειγμα μαθευτεί ότι έκανα τα γλυκά μάτια σε κάποιον ύποπτο και δεν τον σάπισα ή ότι ήξερα κάτι και δεν το δήλωσα τότε τίθεμαι κατευθείαν στην διάθεση της επιτροπής αναπροσαρμογής.»
Τα δύο αδέρφια κοιτάχτηκαν στα μάτια.
«Οι καιροί είναι δύσκολοι και τη χώρα πρέπει να τη στηρίξουμε όλοι μας. Αυτό απαιτεί από μας και αυτό πρέπει να κάνουμε, χωρίς συναισθηματισμούς» τελείωσε ο αστυνομικός, για να δεί τον αδερφό του να φεύγει βροντώντας την πόρτα πίσω του.
Αυτά σκεφτόνταν, αραγμένος σε ένα παγκάκι. Αυτό που τον εκνεύριζε περισσότερο ήταν η ψυχραιμία του αδερφού του. Μπορούσε να μιλάει για τον κλινικό θάνατο ανθρώπων, για τυφλή υπακοή σε κανόνες και διατάγματα, για την ανυπαρξία ψυχαγωγίας και ιδιωτικής ζωής, και όλα αυτά να τα παρουσιάζει σαν το πιο απλό πράμα. Σαν ένα καθήκον. Δεν το χωρούσε ο νούς του. Ήξερε πως ο αδερφός του δεν ήταν καθίκι όπως ο περισσότεροι μπάτσοι. Ήταν ώριμος άνθρωπος, προσγειωμένος. Έβγαζε το ψωμί του.
Κι αυτό τον έπνιγε. Η ιδέα οτι ο αδερφός του κάνει αυτή τη δουλειά, οτι ο ίδιος ήταν τώρα πια τόσα χρόνια αντικαθεστωτικός και κρατούσε αυτό το μυστικό, τον έπνιγε. Ήθελε τόσο να του πεί για να τα βγάλει από μέσα του αλλά αν το έκανε ο αδερφός του θα καταλάβαινε τις ιδέες του, την επιλογή του. Και τότε; Δεν μπορούσε να προβλέψει. Μετά την τελευταία τους συζήτηση, αυτό που μάλλον θα γινόταν θα ήταν να τον δηλώσει. Ίσως η συνειδητοποίηση της επικείμενης προδοσίας απο το ίδιο του το αίμα τον τρομοκρατούσε περισσότερο απ’όλα τελικά.

Θα το έκανε όμως ο μεγάλος του αδερφός; Όλα έδειχναν πως ναί, αλλά η αμφιβολία στριφογύρνουσε σαν μέλισσα μέσα στο μυαλό του παρολαυτά. Δεν μπορούσε να το διανοηθεί. Τους εκπαιδεύουν σκληρά, τους κάνουν όργανα, ρομπότ της κυβέρνησης, αλλάζοντας τους την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους τελικά, αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχουν κάποια σταγονίδια ανθρωπιάς ακόμα μέσα τους.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως όπως και να έχει αυτές οι σκέψεις είναι περισσότερο φιλολογικού ενδιαφέροντος, μιας και ποτέ δεν θα αποκάλυπτε στον αδερφό του τι πραγματικά είναι. Τις άφησε προς το παρόν στην άκρη, μαζί με τόσες άλλες σκέψεις που του προξενούσαν τρόμο για τη φύση της κοινωνίας που ζούσε.

Γύρισε σπίτι. Ο αδερφός του έβλεπε μαλακίες στην τηλεόραση, και δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει όταν μπήκε. Ίσως να αισθανόταν κάποιες ενοχές.
Πήγε στο δωματιό του, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Γονάτισε στο πάτωμα,και έβαλε το χέρι του κάτω απο το κρεβάτι του και γυρνώντας το προς τα μέσα έπιασε απο ένα εσωτερικό κούφωμα το πιστόλι του. Κάθησε στο κρεβάτι του και το ξετύιλιξε απο το άσπρο του πανί. Το χάιδεψε στο πλάι, παρατηρώντας το φώς να λαμπύριζει στην ασημένια του επιφάνεια. Το πήρε στο χέρι του. Το έσφιξε, και έκλεισε τα μάτια. Αν μη τι άλλο του έδινε μια σιγουριά. Αισθανόταν περισότερο ασφαλής, πιο βέβαιος κρατώντας το.
«Μαζί θα βγάλουμε άκρη» ψιθύρισε κοιτώντας το, και ύστερα το έχωσε ξανά στην κρυψώνα του.

* * *

«Είναι απίστευτο! Απίστευτο! Τι μαλακίες μου λές; Τι μαλακίες μου λές;»
«Σου λέω αυτό που έγινε, ο γέρος ψαχνότανε, τα ήθελε ο κώλος του. Και πρόσεχε τα λόγια σου μαλακισμένο.»
«Είσαι τόσο ρουφιάνος πιά; Τι μαλακίες σας λένε εκεί που δουλεύεις; Ο γέρος δεν είχε να φάει και τον έστειλες στο απόσπασμα!»
«Ρουφιάνος; Που τα έμαθες εσύ αυτά;»
«Αυτό δεν είσαι;»
«Κάνω τη δουλειά μου για το καλό όλων μας.»
«Ναί νιώθω ήδη πολύ καλύτερα που σκότωσαν τον ανήμπορο γεράκο δίπλα μας.»
«Δεν τον σκότωσαν πόσες φορές θα στο πώ;»
«Δεν έχει και μεγάλη διαφορά με το θάνατο αυτό που του έκαναν.»
«Εσύ τι στο διάολο ανακατεύεσαι; Εκείνοι ξέρουν πολύ καλά τι δουλειά τους.»
«Ωραία δουλειά! Να δολοφονείς κοσμάκη. Δεν ντρέπεσαι λίγο ρε αλήτη;»
«Αντε γαμήσου ρε μαλάκα πιτσιρικά! Δούλεψε καμιά φορά σοβαρά στη ζωή σου και μετά έλα πες μου. Οτι και να του έκαναν του άξιζε του πούστη!»
«Εσένα τι σου έφταιξε ρε;»
«Τον έβλεπα τον κωλόγερο, έβγενε τα βράδυα και έσκαβε το κήπο του. Μετά έκοβε βόλτες ΄δεξια κι αριστερά, τον είχα πετύχει πολλές φορές να βολτάρει χωρίς λόγο. Δεν θέλει και πολύ σκέψη! Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος τα κάνει αυτά; Τόσο μαλάκας είσαι και δεν καταλαβαίνεις;»
«Είσαι τρελός! Ψυχάκιας! Στο διάολο κωλο φασίστα σε βαρέθηκα να πας να γαμηθείς!». Ο μικρός επικύρωσε τα τελευταία του λόγια με τον δυνατό γδούπο της πόρτας του δωματίου του.
«Να πάω να γαμηθώ; Να φέρεις μόνος σου ψωμί στο σπίτι λοιπόν μαλάκα απο δώ και πέρα!» του φώνααξε ο αδερφός του απέξω αλλά δεν πήρε απόκριση και γύρισε απο την άλλη.
«Λογικέψου ρέ!» του φώναξε μια τελευταία φορά πριν κάτσει να δεί τηλεόραση.
Ο μικρός κλεισμένος στο δωμάτιο του, έβαλε το κεφάλι του στα χέρια τοθ.
«Τι στο διάολο συμβαίνει , τι στο διάολο γαμώ την πούτανα μου... Ο σκατόμπατσος ο αδερφός μου τον έδωσε.. Χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.. Γείτονας μας 20 χρόνια!
Ως που μπορεί να φτάσει;
Άρχισε να φοβάται τον αδερφό του.
Πόση ντόπα του έχουν δώσει; Δεν έχει πια ίχνος αξιοπρέπειας; Ανθρωπιάς; Τι έχει γίνει;
Ένα μαλθακό τέρας που δέρνει και σκοτώνει κόσμο για να βγάλει λεφτά. Και ύστερα δεν κάνει τίποτα άλλο απο το να τρώει βρομιές στη τηλεόραση. Δεν τον νοιάζει τίποτα. Δεν νιώθει οίκτο, αγάπη η μίσος. Είναι μια μηχανή, λαδωμένη καλά, μια φθηνή μηχανή ακριβείας στην υπηρεσία της κωλοκοινωνίας μας.
Τον τρομοκρατούσε η ιδέα....
«Μια φθήνη μηχανή ακριβείας...»
Τρόμαζε βαθιά για αυτό που είχε γίνει ο αδερφός του. Ακόμα περισσότερο για όσα φανταζόταν οτι ο αδερφός του μπορούσε να κάνει.
Αλλά πιο πολύ απ’όλα, τρόμαζε στην ιδέα πως κι εκείνος δεν ήταν τελικά τίποτα παραπάνω απο την άλλη όψη του ίδιου νομμίσματος.
«Μια φθηνή μηχανή ακριβείας...»
Πως όλοι, ανεξαιρέτως είναι παίκτες στο ίδιο παιχνίδι. Οι περισσότεροι απο τη μια και οι λιγότεροι απο την άλλη. Αλλά οτι κανείς δεν μπορεί με κανένα τρόπο να μη δεχτεί να παίξει. Τρόμαζε γιατι στα μάτια του αδερφού του έβλεπε την κοινωνία αυτοπροσώπως και ο ίδιος είναι ένα μέρος της, όπως είναι και μέρος του αδερφού του.
«Μια φθηνή μηχανή ακριβείας...»
Ήξερε οτι δεν είχε και πολλά περιθώρια στη ζωή του να ξεφύγει, ποιος είχε άλλωστε; Αλλά αυτό... αυτό δεν γίνεται να το παραδεχτεί για τον εαυτό του. Όσο και αν το διαισθάνεται. Όσο κι αν μια φωνή του φωνάζει «Κι εσύ δηλαδή τι παραπάνω έχεις και δεν είσαι σαν τους άλλους; Αρχίδια!»
Εκείνος ελπίζει. Αλλά ο φόβος, είναι πάντα εκεί. Καθισμένος, κουρνιασμένος σε μια υγρή σκοτεινή γωνιά του μυαλού του. Δεν τον βλέπει ούτε μπορεί να τον προσδιορίσει. Αλλά αισθάνεται την παρουσία του, και αυτό είναι αρκετό. Κι εκείνος φροντίζει να την κάνει αισθητή.
Η ίδια η πόλη του έχει εντρυφήσει τον φόβο στο κεφάλι του. Με το πέρασμα των χρόνων. Άνθρωποι σαν τον αδερφό του, ή εκείνους που τον σκουντάνε στο δρόμο και δεν τον κοιτούν ποτέ. Τα ολόιδια σε σχήμα και χρώμα κτίρια, και οι αχανείς δρόμοι. Οι μπάτσοι και τα μάτια τους, η δουλειά του, και οι απαγορεύσεις της νύχτας. Οι άνθρωποι δείχνουν να φοβούνται και να τρέχουν να προστατευτούν απο κάτι, και κάποιοι άλλοι προσπαθούν τους προστατέψουν απο αυτό το ίδιο κάτι, με μάτια και απαγορεύσεις και ομοιότητα. Όλοι συμπεριφέρονται σαν να ξέρουν περι τίνος πρόκειται, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει. Γιατί ο φόβος, δεν σε κοιτά ποτέ κατάματα. Απλά κάνει αισθητή τη παρουσία του μέσα απο τη σκοτεινή γωνιά του κι αυτό είναι αρκετό...
Και τώρα;
Ο άντρας σήκωσε το κεφάλι απο τα χέρια του, και κοίταξε τον τοίχο μπροστά του, χωρίς όμως να τον βλέπει. Το βλέμμα του έμοιαζε να αντικρύζει έναν ορίζοντα πολλά χιλιόμετρα μακριά. Το χέρι του έκανε μια ασυναίσθητη κίνηση προς εκείνο που έχει κρύψει κάτω απο το κρεβάτι του, αλλά την έκοψε μόλις τη κατάλαβε.
«Τώρα μόνο ο βοράς μου μένει.»

«Λογικέψου ρε!»
Και πως τολμούσε να του λέει εκείνος να λογικεφτεί;
Πως μπορούσε ο οποοιοσδήποτε να του πεί να λογικεφτεί;
Τη στιγμή που κανείς γύρω του δεν είναι λογικός. Τη στιγμή που τίποτα γύρω του δεν είναι λογικό.
Η λογική η ίδια είναι μια φαντασίωση του ανθρώπου που ο ίδιος θα ήθελε να υπάρχει αλλά τελικά δεν φαίνεται να επιβεβαιώνει τίποτα.
Όσο και αν σκίζουν τα ιματιά τους οτι τόσα χρόνια πολιτισμού μας έμαθαν να λύνουμε τις διαφορές μας λογικά, στην ουσία κανένα επιχείρημα ποτέ δεν βασίστηκε στη λογική ούτε καν ισχυροποιήθηκε έστω και λίγο απο αυτήν. Ακόμα και τώρα η μοναδική οδός απόδειξης του δίκαιου είναι η πατροπαράδοτη βία. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αποδείξει οτι έχει δίκιο αν δεν είχε δύναμη, που να μπορούσε να μεταφραστεί σε βία. Η λογική δεν έσωσε κανέναν απο το θάνατο ούτε απο τη ζωή. Δεν βοήθησε ποτέ καμία κατάσταση γιατι πολύ απλά δεν υπάρχει. Δεν εξήγησε ποτέ κανένα φαινόμενο, γιατί τα φαινόμενα αδιαφορούν παγερά γι’αυτήν. Το πιο τρομακτικό είναι πως οι ίδιοι οι άνθρωποι αδιαφορούν γι’αυτήν, και μάλιστα όχι λόγω του οτι είναι χαμένοι στο συναισθημά τους αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, δεν μπορούν να βρούν ένα τρόπο. Αν η λογική υπήρχε, θα είχαμε ήδη ανακαλύψει ένα μηχάνημα που χρησιμοποιώντας την να αποδυκνείει ή να καταρίπτει θεωρίες. Και πολύ σύντομα θα είχαμε αγγίξει την αλήθεια. Το απόλυτο.
Αλλά η λογική δεν είναι μία όπως δεν είναι και η αλήθεια μια. Είναι τόσες πολλές, που τελικά δεν είναι. Είναι άπειρο. Κι έτσι η υποθεσή της, καταλήγει παρόμοια με αυτή του θεού. Αν κάτι δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε καν, δεν έχει και σημασία για μας, είτε υπάρχει είτε όχι, μπορεί να πάει να γαμηθεί. Κι εμείς να το γράψουμε στ’αρχίδια μας.

Τσίτες. Έσκυψε καθιστός ανάμεσα στα πόδια του και τράβηξε το πιστόλι του.
«Στο διάολο.»
Ήθελε κάτι να σπάσει. Σε κάποιον να φωνάξει. Κάτι να καταστρέψει. Κάτι να τελειώσει. Όπλισε το πιστόλι, και το έχωσε στη τσάντα.
«Στο διάολο.»

Ο αδερφός του σάστισε όταν τον είδε να βγένει σ’αυτή τη κατάσταση απο το δωματιό του με ένα σακίδιο στον ώμο του.
«Τι κάνεις ρε; Που πάς;»
Αλλά δεν χρειάστηκε να πάρει απάντηση. Με μιας τα κατάλαβε όλα. Όλες οι υπόνοιες που μπορεί να είχε τόσο καιρό επιβεβαιώθηκαν σε μια στιγμή.
Πισωπάτησε.
«Πάω στο βορά.»
Η απαντηση ήρθε και του κοψε τα πόδια.
«Δεν μπορείς να φύγεις.»
«Μπορώ.»
«‘Όχι!»
Προχώρησε και ο αδερφός του μπήκε μπροστά του. Τον κοίταξε κατάματα Χοντρές στάλες ιδρώτα εμφανίστηκαν στο μέτωπό του.
«Εισαι απο αυτούς τελικά ... ε;»
Είπε με καποιο δισταγμό αν και ήταν σχεδόν σίγουρος για την απάντηση.
Ο μικρότερος αδερφός του δεν του απάντησε ξανά. Τον κοίταξε μόνο κατάματα.
«Απάντησε μου. Είσαι;»
Ούτε τώρα πήρε απάντηση. Ο αδερφός του απλώς τον κοιτούσε και έσφιγγε τα δόντια.
Τότε τον έπιασε απο τους ώμους και τον ταρακούνησε
«Απάντησε μου γαμώ την πουτάνα μου! Απάντα μου δεν ξέρεις να μιλάς;» Του φώναξε μέσα στη μούρη. Τον έσπρωξε πίσω και του έδωσε ένα δυνατό χαστούκι.
Η τσάντα έπεσε απο τον ώμο του σαν σε αργή κίνηση. Ο ίδιος παραπάτησε πάνω σε κάτι καρέκλες.
Σήκωσε το προσωπό του προς τον αδερφό του. Τώρα το βλέμμα του δεν ήταν απαθές πια. Ήταν οργισμένο. Του όρμησε και τον έπιασε απο τον γιακά. Τον χτύπησε ξανά και ξανά με τη γροθιά του στο πρόσωπο.
«Δεν θα μου στερήσετε τη ζωή μου πούστηδες! Θα σας γαμήσω πρώτος!» φώναζε εκτός εαυτού.
Ο αδερφός του τον γρονθοκοπούσε κι αυτός μανιασμένος στην κοιλιά, πεσμένοι και οι δύο κάτω με τον μικρό να φωνάζει συνεχώς, ενα κουβάρι που στο διάβα του πήρε αμπάριζα καρέκλες, τραπέζια, χαλιά.
«Θα σας γαμήσω όλους!»
Ο μεγάλος αδερφός με την μύτη ανοιγμένη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει στο πάτωμα και κάθισε επάνω του, κοπανώντας τα μούτρα του. Ο μικρός βρέθηκε σε μειονεκτική θέση, δεν μπορούσε να ξεφύγει, και δεχόταν απανωτές γροθιές στο κεφάλι. Ένιωσε το πρόσωπό του μουδιασμένο, κι ανάμεσα σε χέρια που παλεύουν διέκρινε σαν σε καρέ το πρόσωπο του αδερφού του, σκληρό και αδυσώπυτο με τραβηγμένα χείλη σε μια γκριμάτσα τρόμου, αναψοκοκκινισμένο με λεκέδες αίματος. Τον κοιτούσε και τον χτυπούσε χωρίς οίκτο. Τα χέρια του, άρχισαν να χάνουν την δυναμή τους, και το κεφάλι του έγειρε στο πλάι, όλα σκοτείνιασαν.

Δεν πρέπει να έμεινε έτσι πάνω απο μερικά λεπτά. Το πρώτο που άκουσε ήταν βήματα πάνω απο το κεφάλι του. Βαριά βήματα. Ο αδερφός του. Το κεφάλι του πονούσε πολύ. Γαμημένα πολύ. Άκουσε τον αδερφό του να μιλάει. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι έλεγε. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ένιωθε το σώμα του αδύναμο να επανέλθει.
«Τι στο πούτσο… Ναι; Το τμήμα 3456 παρακαλώ. Μην με κρατήσετε στην αναμονή πάλι καμια ώρα είναι επείγον. Νούμερο 77Β890. Ναι.»
Ο μικρός τέντωσε το χέρι του αδύναμα. Ο αδερφός του συνέχιζε να βηματίζει πάνω κάτω νευρικά. Αν είναι δυνατόν, έπερνε τηλέφωνο τους συναδέλφους του τους μπάτσους να έρθουν εδώ να τον πιάσουν. Έπρεπε να δράσει γρήγορα, αλλιώς σε λίγα λεπτά θα ήταν χαμένος. Τέντωσε τα δάχτυλα του, η τσάντα του πεσμένη μερικά χιλιοστά μακριά του.
Έχωσε αργά το χέρι του μέσα και άγγιξε το μεταλικό του όπλο.
«Υπ’αριθμόν 6628 υπόψιν του κύριου Αξιωματικού. Μα πόσες φορές θα το πώ; Είναι τόσο δύσκολο να δηλώσω ένα 101;»
Το άγγιξε. Λύγισε ελαφρά τα δάχτυλα του και το έφερε πιο κοντά. Το έπιασε τελικά και το ακούμπησε δίπλα του. Ο αδερφός του βροντοφώναζε στο τηλέφωνο και δεν έδινε καμιά σημασία.
Ο μικρός ρούφηξε τη μύτη του που έτρεχε αίμα σα βρύση. Πίεσε το μικρό μοχλό στο πλάι του όπλου. Ο γεμιστήρας αποσυνδέθηκε με ένα κλικ.
Ο αδερφός του είχε τώρα σταθεί ακριβώς από πάνω του γυρισμένος πλάτη.
Ο μικρός τράβηξε το γεμιστήρα, και χάιδεψε τους αιχμηρούς υποδοχείς των ελατηρίων στην άκρη του. Με μια γρήγορη κίνηση γυρνώντας μπρούμητα τους κάρφωσε στα δάχτυλα των ποδιών του αδερφού του, που ούρλιαξε από πόνο και από τη σαστιμάρα του έριξε το τηλέφωνο κάτω.
Εκείνος με δυο τρείς άγαρμπες κινήσεις κατάφερε να σταθεί στα πόδια του αν και παραπατούσε ακόμα. Κρατούσε ακόμα το πιστόλι. Η θολούρα γύρω ξεδιάλυνε σιγά σιγά. Με το κεφάλι λοξά έβλεπε τον άλλο άντρα μπροστά του να κρατάει το ματωμένο του πέλμα και να βλαστημά. Σιωπή έπεσε όταν κατάλαβε τι είχε γίνει, όταν τον είδε όρθιο με το πιστόλι στο χέρι. Υπήρχε μια ακόμα σφαίρα στη θαλάμη, και το ήξεραν και οι δύο.
«Τους κάλεσες;» ήταν αυτό που του είπε.
Ο άλλος απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια.
«Έκανα απλά το καθήκον μου.»
«Πρόλαβες να τους το πείς ή όχι;»
Ο άλλος τον κοίταξε επιτέλους στα μάτια.
«Ακόμα κι αν δεν πρόλαβα θα τα μάθουν όλα κάποια στιγμή. Δεν μπορείς να ξεφύγεις ρε μαλάκα! Που θα κρυφτείς; Κανένα από τα κατακάθια σαν του λόγου σου δεν ξεφεύγει στο τέλος. Τι θα κάνεις;»
Ο αντικαθεστωτικός σήκωσε το πιστόλι του. Ο αστυνόμος το κοίταξε με περιφρόνηση. Ήταν μπροστά στο προσωπό του τώρα.
«Τι θα κάνεις θα με πυροβολήσεις τώρα;» τον κοιτούσε χλευαστικά.
«Είσαι.. απλά ένας μπάτσος, δεν είσαι ο αδερφός μου. Θα με άφηνες άνετα στα χέρια τους. Να μου κάνουν όλα αυτά τα φρικτά πράγματα…» με τα λόγια αυτά το προσωπο του τσάκισε, τα μάτια του βούρκωσαν.
«Μα… είναι για το καλό σου…» απάντησε ο άλλος με ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη.
«Το καλο μου είναι να είμαι ελεύθερος» ο αντικαθεστωτικός πετούσε σάλια. «Κι εσύ είσαι το εμπόδιο μου προς την ελευθερία. Θα φύγω για εκεί. Και ο μόνος που θα με έψαχνε, ο μόνος που θα νοιαζόταν είσαι εσύ. Και θα με έψαχνες για να με βλάψεις. Εσύ είσαι το εμπόδιο μου. Ή εσύ ή η ελευθερία. Ή ο θάνατος ή η ζωή. Είναι θέμα προτεραιοτήτων….»
«Μη λες μαλακίες δεν έχεις πουθενά να πάς…»
Ο αντικαθεστωτικός τώρα έβλεπε απέναντι τον μπάτσο. Κανένα συναισθηματικό δέσιμο δεν υπήρχε μεταξύ τους.
«Μπορούμε να το λύσουμε μαζί…»
Όσο κι αν αντιπαθούσε την λογική, τώρα είχε μπροστά του ένα εμπόδιο και μόνο, τίποτα άλλο.
«Όλοι νοιαζόμαστε για σένα, κανείς δεν θα σε βλάψει..»
Εικόνες περνούσαν από το μυαλό του.
«Πρέπει απλά να γίνεις καλά…»
Άσπρα δωμάτια, άσπρα ρούχα, άσπρος, αλέκιαστος εγκέφαλος.
«Έλα τώρα, άκου.»
Με ένα εκκωφαντικό κρότο μέσα στο μικρό δωμάτιο, ο αντικαθεστωτικός πυροβόλησε. Ο αστυνόμος έλουσε το πάτωμα με κίτρινα χυμένα μυαλά και μαυροκόκκινο αίμα. Το νεκρό κορμί έπεσε βαρύ μπροστά στα πόδια του ανθρώπου που κρατούσε το καπνισμένο πιστόλι. Το κοιτούσε.
Και τώρα θα έπρεπε να φύγει. Κανονικά. Αλλά τι ήταν το κανονικό; Κανονικά είχε και αδερφό. Τώρα δεν είχε. Μετά από ένα δευτερόλεπτο.
Θα έπρεπε να τρέξει, αν όλα είχαν γίνει με λογικό τρόπο. Αλλά δεν είχαν γίνει καθόλου έτσι.
Έβγαλε μια μακρόσυρτη κραυγή με όσο αέρα είχε στα πνευμόνια του.
Όλα είχαν ανακατευτεί μέσα στο μυαλό του, δεν μπορούσε να σκεφτεί ή να δεί τίποτα. ΄Ηταν απελπισμένος. Ένιωσε ναυτία. Και τώρα θα έπρεπε να φύγει μακριά.

Σωριάστηκε σαν νεκροζώντανος σε μια πολυθρόνα. Ακόμα κρατούσε το πιστόλι στο χέρι. Κοιτούσε τον τοίχο απέναντι. Έγειρε μπροστά, ακούμπησε το πρόσωπό του στο χέρι του και άρχισε να κλαίει.


Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

50 χρόνια χημεία και τέρατα

Αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία.


Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

50 χρόνια χημεία και τέρατα

«Εξετάζουμε -και μάλιστα ήδη υπάρχει μια επιτροπή- την κατάργηση της ρίψης δακρυγόνων και χημικών, είναι μια υπόθεση η οποία πρέπει να τελειώνει, η οποία βλάπτει τη δημόσια υγεία, καταστρέφει το περιβάλλον των πόλεων και σε μια πόλη όπως η Αθήνα κυρίως που στερείται πια δισεκατομμύρια κυβικών οξυγόνων λόγω της καταστροφής των δασών, αντιλαμβάνεστε, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Θα καταργήσουμε λοιπόν τα δακρυγόνα».


Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης γρήγορα ξέχασε τις υποσχέσεις του για κατάργηση των χημικών Τετάρτη, 9 Δεκεμβρίου 2009, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Αυτά μας έταζε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μόλις δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του -επηρεασμένος, ίσως, και από την εικόνα που παρουσίαζε πέρυσι ο προϊστάμενός του, Γιώργος Παπανδρέου, έπειτα από «ψεκασμό» δακρυγόνων στο λιμάνι του Πειραιά. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός έκλαιγε απ' τα χημικά όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ τον... καλωσόρισαν στο σημείο όπου πήγε για να συναντηθεί με τους Κρήτες αγρότες. Τότε έσπευσε και ο ίδιος να καταδικάσει το γεγονός, σήμερα ωστόσο ξεχνάει -καταπώς φαίνεται- αυτά τα δάκρυα, ανεχόμενος να ψεκάζονται ιστορικά στελέχη της Αριστεράς σαν να είναι κουνούπια.

Πάντως, η εικόνα του αστυνομικού που στρέφεται με τα χημικά κατά του ενοχλητικού κολεόπτερου-διαδηλωτή σε κάθε είδους διαδήλωση είναι σχεδόν καθημερινή. Κάθε που ξεμυτίζει η κεφαλή κάποιας πορείας, τα ΜΑΤ κάνουν γκράντε εμφάνιση παρέα με τις φυσούνες και τους ψεκαστήρες τους. Και κανείς δεν μένει παραπονεμένος, όλοι παίρνουν το μερίδιό τους στην καταστολή: ξύλο οι συνταξιούχοι, χημικά οι αγρότες, δακρυγόνα οι φοιτητές, κλοτσιές οι μετανάστες και «φλιταρίσματα» οι εκπαιδευτικοί.

Τι είναι, όμως, αυτά τα «μέσα»; Στις διεθνείς συμβάσεις υπάρχουν ρητές διατάξεις (Πρωτόκολλο της Γενεύης 1925, Απόφαση του ΟΗΕ 2603/16-12-1969, Σύμβαση του Παρισιού 1993) που απαγορεύουν τη χρήση τους εν καιρώ πολέμου. Το ερώτημα είναι σε ποια νομική ή λογική βάση το χημικό όπλο που απαγορεύεται μεταξύ εμπόλεμων κρατών, όπου ο κίνδυνος είναι εντονότερος για την κρατική υπόσταση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται για την αντιμετώπιση «κινδύνων» στο εσωτερικό ενός κράτους, όπως οι ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, συνταξιούχων, μαθητών.

Αυτό που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα όργανα της τάξης παγκοσμίως είναι το CS. Μια ουσία που, σύμφωνα με διεθνούς κύρους πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, μπορεί να προκαλέσει από φλεγμονή μέχρι βλάβες στα νεφρά και καρκινογενέσεις. Εχει κριθεί κατ' επανάληψη επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία από τους επιστήμονες, αλλά δεν έχει διαβαθμιστεί ως τέτοια ούτε από την Κομισιόν ούτε από το Γενικό Χημείο του Κράτους. Ισως γι' αυτό να χρησιμοποιείται τόσο πολύ από την Ελληνική Αστυνομία...

Από Βρετανούς

Το CS (Orthochlorobenzalmalononitrile) δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς Κόρσον και Στόκτον τον Μάιο του 1928. Η παραγωγή του ως χημικού όπλου ξεκίνησε τη δεκετία του '50 στην εταιρεία Chemical Defence Experimental Establishment στο Πόρτον της Αγγλίας. Η πρώτη εφαρμογή έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα στην Κύπρο το 1961.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο χημείας του γερμανικού στρατού, οι άμεσες συνέπειες της χρήσης του έχουν ως εξής: «Προκαλεί έντονο ερεθισμό στα μάτια και τα ανώτερα αναπνευστικά όργανα. Μέσα σε δευτερόλεπτα δημιουργείται έντονο κάψιμο, πόνος και φλεγμονή. Συνήθως η επίδραση στις αναπνευστικές οδούς οδηγεί σε ανικανότητα αντίδρασης. Οταν η δηλητηρίαση είναι πιο έντονη, τότε προκαλείται πανικός, ο οποίος επιτείνει τα συμπτώματα και το άτομο δεν είναι ικανό ούτε να εισπνεύσει ούτε να εκπνεύσει. Η έκθεση του ατόμου σε υψηλές συγκεντρώσεις CS προκαλεί ερύθημα και φουσκάλες».

Σε ζώα

Χρησιμοποιήθηκε αρχικά μυστικά σε ζώα και μετά βγήκε στην «παραγωγή» στη δεκαετία του '50, ενώ από τη δεκαετία του '60 με αρχή τον πόλεμο του Βιετνάμ χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη κατά του «εσωτερικού εχθρού».

Στο Βιετνάμ ρίχτηκαν τόνοι αυτού του χημικού για να αναγκάσουν τους Βιετκόνγκ να βγουν από τα λαγούμια, όπου λόγω αυτού πέθαναν πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και Αμερικανοί. Οσον αφορά τη «φυσούνα», ο πρώτος θάνατος που προκάλεσε ήταν αυτός του 29χρονου Ιμπραΐμ Σέι στη Βρετανία τον Μάρτιο του 1996.

Πιο αναλυτική για τις μακροχρόνιες συνέπειες του CS είναι η περιγραφή του Εθνικού Ινστιτούτου Ερευνας και Ασφάλειας της Γαλλίας: «Ερεθισμός του δέρματος, των οφθαλμών και της αναπνευστικής οδού, πεπτικές διαταραχές, πονοκέφαλος, πιθανή αλλεργική αντίδραση, δερματικά εγκαύματα. Σε περίπτωση χρόνιας τοξικότητας αναφέρονται: καρκινογόνο, έλκη στο δέρμα και στο ρινικό διάφραγμα, νεφρικές βλάβες (κατόπιν κατάποσης)». *

Βόμβες... δακρυγόνων

20/11/1999: Η έλευση του πλανητάρχη, Μπιλ Κλίντον, πυροδότησε αντιδράσεις και συγκέντρωσε εκατοντάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα.

Η σύγκρουση με τους αστυνομικούς ήταν ζήτημα χρόνου και, με τα πρώτα υβριστικά συνθήματα, τα δακρυγόνα έπιασαν δουλειά...

31/5/2001: Την ώρα που ο τότε υπουργός Παιδείας, Πέτρος Ευθυμίου, ενημέρωνε τον πρωθυπουργό για την ανάπτυξη της Πληροφορικής στην εκπαίδευση, κάτω από το γραφείο του στη Μητροπόλεως έπεφτε ξύλο. Η ανταλλαγή ζαρζαβατικών (από φοιτητές που διαδήλωναν για το νομοσχέδιο των ΤΕΙ) και δακρυγόνων (από τα ΜΑΤ) οδήγησε στη μετατροπή της περιοχής σε «θάλαμο αερίων».

17/4/2003: Σε πολεμικό κλίμα πραγματοποιήθηκε το συλλαλητήριο κατά του πολέμου στο Ιράκ, αφού οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις έριξαν δακρυγόνα άμα τη ενάρξει της διαδήλωσης. Οι πρώτες μολότοφ ερέθισαν τα ΜΑΤ, που έστρεψαν τις «φυσούνες» προς τους ειρηνικούς διαδηλωτές.

21/9/2006: Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» διαφάνηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη πορεία των εκπαιδευτικών το 2006. Η ΕΛΑΣ έκανε εκτεταμένη χρήση χημικών και δακρυγόνων, ψεκάζοντας κανονικά όποιο «μπλοκ» φαινόταν «ύποπτο» ότι θα προκαλέσει επεισόδια.

18/11/2006: Με πρωτοφανή επεισόδια και βροχή δακρυγόνων ολοκληρώθηκε η 33η επέτειος του Πολυτεχνείου. Πολλές περιοχές της πρωτεύουσας καλύπτονταν από ένα περίεργο σεντόνι σκόνης, εξαιτίας των χημικών που οι μονάδες των ΜΑΤ έριχναν γενναιόδωρα.

8/12/2008: Μετά το αρχικό μούδιασμα από την έκταση του εγκλήματος (της δολοφονίας του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια) οργανώνεται το πρώτο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας προς τη ΓΑΔΑ. Βόμβες μολότοφ σε αυτοκίνητα και καταστήματα, βίαιη επέμβαση των ΜΑΤ, άπειρα δακρυγόνα και χημικά μετατρέπουν το κέντρο της Αθήνας σε Νταχάου, ενώ οι ημέρες που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανή αλόγιστη χρήση χημικών σε δεκάδες περιοχές της Ελλάδας.

4/2/2009: Επί δύο εικοσιτετράωρα οι δυνάμεις των ΜΑΤ ψέκαζαν αφειδώς το λιμάνι του Πειραιά, «καλωσορίζοντας» τους Κρήτες αγρότες που κατέφθασαν, προκειμένου να πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας προς το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Η υποδοχή έγινε με βροχή από δακρυγόνα, πριν ακόμα οι αγρότες πατήσουν το πόδι τους στο λιμάνι. Από τη ρίψη των χημικών προκλήθηκαν λιποθυμίες, ενώ μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, έγινε δεκτός με έναν μεγαλοπρεπή ψεκασμό.

Ερώτηση ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή

Ερώτηση στη Βουλή για τη ρίψη χημικών στους πολίτες έκανε η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή όσα έγιναν την περασμένη Παρασκευή στην πλατεία Συντάγματος και την επίθεση εναντίον του Μανώλη Γλέζου η ζωή του οποίου κινδύνευσε.

Στην ερώτηση που απευθύνουν προς τους υπουργούς Εσωτερικών Γ. Ραγκούση, Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδη και Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται μία απόφαση του ΟΗΕ (2603/ 16/12/1969) και τη Σύμβαση του Παρισιού του 1993, για την απαγόρευση χρήσης χημικών.

«Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να αντιμετωπίζονται οι πολίτες μονίμως από την ΕΛ.ΑΣ. και τους πολιτικούς της προϊσταμένους ως εχθροί και να χρησιμοποιείται εναντίον τους το ίδιο χημικό όπλο, που απαγορεύεται μεταξύ εμπολέμων κρατών; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει χημικός πόλεμος ενάντια σε διαδηλωτές εργαζόμενους, συνταξιούχους, φοιτητές, μαθητές», αναρωτιούνται οι 13 βουλευτές και ζητούν απάντηση σε πέντε ερωτήματα. Μεταξύ αυτών ρωτούν τους υπουργούς αν: «θα αναζητηθούν ευθύνες για το συγκεκριμένο περιστατικό επίθεσης με χημικά ενάντια στον Μανώλη Γλέζο;»

«Είναι όπλα»

«Εκείνη τη στιγμή νιώθεις να χάνεις τον κόσμο. Τα μάτια σου καίνε και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Καίγεται το στόμα και ο φάρυγγας. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα».

Τις παρενέργειες ενός τετ α τετ με μια φυσούνα περιγράφει στην «Ε» ο εκπαιδευτικός Σπύρος Κονταράκης. Συμμετέχει ενεργά στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά στο μυαλό του είναι χαραγμένες οι μέρες του 1997 και του 2006.

«Με έχουν ψεκάσει απ' όλες τις αποστάσεις. Από δύο τρία εκατοστά μέχρι και δύο τρία μέτρα. Οταν πήγαινω σπίτι και πετάω τα ρούχα στο μπάνιο τα παιδιά μου αρχίζουν να βήχουν και να έχουν φαγούρα».

Ο κ. Κονταράκης κάνει λόγο για όπλα. «Είναι όπλα. Αισθάνεσαι ανήμπορος να αντιδράσεις όταν τα ρίχνουν πάνω σου. Εχει να κάνει και με την προσωπικότητά σου. Σε αχρηστεύει».

Μετρώντας νεκρούς

Η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει τον θάνατο ενός ατόμου στο Αμβούργο το 1960 και άλλων τριών στις φυλακές της Ν. Υόρκης το 1975, ενός νεαρού διαδηλωτή στο γερμανικό Μπρόκντορφ το 1986 και δύο Κορεατών φοιτητών το 1987.

Πολυάνθρωπη ήταν, επίσης, η αντίστοιχη θυσία στις πόλεις και τα προσφυγικά στρατόπεδα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, όπου 68 άτομα, στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά, βρήκαν μεταξύ Δεκεμβρίου 1987 και Οκτωβρίου 1988 τον θάνατο από εισπνοή υπερβολικής ποσότητας δακρυγόνων -από αυτά που έριχνε μαζικά ο ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την Ιντιφάντα.

Στην Ελλάδα, δύο από τα θύματα του Πολυτεχνείου το 1973, ο δικηγόρος Σπύρος Κοντομνάρης και ο ιδιωτικός υπάλληλος Δημήτριος Παπαϊωάννου, αναφέρονται στο πόρισμα Τσεβά ως θανόντες από την ίδια αιτία.

Η εκτεταμένη χρήση του pepper spray στις ΗΠΑ σχετίζεται με τουλάχιστον 60 θανάτους συλληφθέντων από το 1992 μέχρι σήμερα. Οσο για το CS, που χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα, ο πρώτος νεκρός από «φυσούνα» σημειώθηκε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 1996. Λεγόταν Ιμπραήμ Σέι και ήταν 29 χρόνων.

Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Οργάνωση φασιστικού μανιφέστου από Σουηδούς ΝεοΝαζί

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Οι "Las Soldaderas" της Μεξικανικής Επανάστασης

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την Μεξικανική Επανάσταση του 1910 με 1923 παρουσιάζονται στην έκθεση με τίτλο «Las Soldaderas» («Οι Στρατιωτίνες) στην γκαλερί «Monde des Ameriques» στο Παρίσι, μέχρι τις 27 Μαϊου. Το θέμα της έκθεσης είναι οι Μεξικανές γυναίκες που πολέμησαν στο πλευρό του Emiliano Zapata και Pancho Villa. Οι φωτογραφίες αυτές προέρχονται από το αρχείο του πρακτορείου Casasola Archives, του πρώτου φωτογραφικού πρακτορείου της Λατινικής Αμερικής.

«Χωρίς τις γυναίκες αυτές δεν θα μπορούσε να υπάρξει Μεξικανική Επανάσταση» γράφουν οι μελετητές της περιόδου. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για γυναίκες Ινδιάνικης καταγωγής από την επαρχία, οι οποίες πολέμησαν στο πλευρό των ανδρών, χωρίς να παραμελούν την ίδια στιγμή τα οικιακά καθήκοντά τους. Οπλισμένες μέχρι τα δόντια, μετακινούμενες είτε με τα πόδια είτε με άλογα ή ακόμα και στις σκεπές των τρένων, οι γυναίκες αυτές εντάχθηκαν ήδη από την αρχή στο πλευρό των επαναστατών. Κάποιες από αυτές, μάλιστα, όπως οι Maria Pistola και Petra Ruiz, έμειναν στην ιστορία.

1. Η έκθεση παρουσιάζει τις «ανώνυμες ηρωίδες», οι οποίες είναι γνωστές ως «Las Soldaderas»
2. Las Soldaderas: απότιση τιμής στην πρώτη ένοπλη κοινωνική επανάσταση του 20ου αιώνα (1910-1920)
3. Ο Emiliano Zapata, ηγέτης της επανάστασης, ο αδερφός του Eufémio και οι γυναίκες τους (1914)
4. Ο Francisco Madero (1873-1913), πρώτος πρόεδρος του Μεξικού της αρχής της επανάστασης (1911-1913) μαζί με τη γυναίκα του, Sara, και νεαρές επαναστάτριες.
5. Φωτογραφίζοντας αυτήν την πολεμίστρια, ο Casaola της προσδίδει μια σημαντικότητα σπάνια κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης, κατά την οποία μόνο άντρες είχαν δικαίωμα στην περίθαλψη.
6. Ομάδα φυλακισμένων γυναικών, συμπολεμιστριών του Emiliano Zapata (1915)
7. Κάτοικοι χωριού περιμένουν την διανομή αραβόσιτου και κάρβουνων από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Κατά την επαναστατική περίοδο η χώρα γνώρισε δύσκολες στιγμές και κακουχίες.
8. Οι αδερφές του Emiliano Zapata, φωτογραφισμένες από τον Casaola μετά την δολοφονία του αδερφού τους (1919). Η ιδεολογία του Zapata υπάρχει ακόμα και σήμερα στη χώρα, κυρίως στην περιοχή San Cristóbal de las Casas.
9. Η Maria Arias, διάσημη επαναστάτρια, γνωστή ως «Maria Pistola» μπροστά από τον τάφο του προέδρου Madero το 1914.
10. Πέρα από την αξία τους ως δημοσιογραφικά ντοκουμέντα, οι φωτογραφίες των Soldaderas έχουν συχνά μεγάλη καλλιτεχνική αξία, όπως αυτές «οι γυναίκες που αποβιβάζονται από το τρένο.» Αυτή η φωτογραφία, του Jerónimo Hernández, σώθηκε από βέβαιη καταστροφή από τον Agustín Casasola, για να γίνει σήμερα μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της επανάστασης.
11. Ο Gustavo Casasola (1900-1982) τη δεκαετία του ’30. Ξεκίνησε την καριέρα του στην ηλικία των 12, ακολουθώντας τον πατέρα του, Agustin, και τον θείο του, Miguel, στην καρδιά των εξεγέρσεων και της επανάστασης. Σε αυτόν οφείλουμε την διάσημη φωτογραφία του Pancho Villia στην Hacienda de Canutillo. Το 1942, μετά από λεπτομερή έρευνα, εξέδοσε το πρώτο βιβλίο αφιερωμένο στην επανάσταση, το «Historia Grafica de la Revolución,» ολοκληρώνοντας το έργο του πατέρα του.












Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

"Στην αναρχία δε θα φτάσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Στην αναρχία θα πορευόμαστε σήμερα, αύριο και για πάντα." Ενρίκο Μαλατέστα

"ΔΙ(Α)ΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τις πόλεις και τα νησιά του ελλαδικού χώρου και βρίσκεται σε περίπτερα και πρακτορεία εφημερίδων – περιοδικών
από την Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Επίθεση από τα Μ.Α.Τ δέχθηκε ο Μανώλης Γλέζος




Τραυματίστηκε
και η ιστορική προσωπικότητα της ελληνικής Αριστεράς Μ. Γλέζος. Όταν προσπάθησε να παρέμβει υπέρ διαδηλωτή, άνδρες των ΜΑΤ τον ψέκασαν με φυσσούνα στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να πέσει λιπόθυμος στον δρόμο. Ο κ. Γλέζος έχει διακομισθεί στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Ευαγγελισμός για προληπτικούς λόγους. «Στο πρόσωπο μου χτύπησαν τον Έλληνα πολίτη» δήλωσε χαρακτηριστικά ο ίδιος.





O λαος δεν ξεχνα!!!


ΟΥΤΕ ΠΑΜΕ ΟΥΤΕ ΓΕΣΕΕ...ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΛΑΕ

"Το Μυρμήγκι"

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Ένας τυπικός καφές


«Έχουμε συνθετικό Βραζιλίας, συνθετικό σοδειάς απεμπλουτισμένου ουρανίου, καφέ Υόρκης...»

Η κοπέλα πίσω από το ταμείο τον κοιτούσε extra χαρούμενη καθώς του απαριθμούσε είδη καφέδων. Έπαιρνε extra χρήματα όταν οι κάμερες ασφαλείας την μαγνητοσκοπούσαν να χαμογελά.

«Θέλω απλά έναν καφέ. Να έχει γεύση καφέ. Να μην πεθάνω αν τον πιω, και σίγουρα να μην μεταλλαχτώ σε κάτι γλοιώδες.»

Η κοπέλα γελά ξανά. Δεν βρήκε καθόλου αστείο αυτό που ειπώθηκε και το ξέρει και ο ίδιος.

«Επίσης αν έχετε κοινωνικές ανησυχίες..», συνεχίζει απτόητη, «να σας ενημερώσω ότι όλοι οι καφέδες της Tropica, για πρώτη φορά από το μαγαζί μας, έχουν τη σήμανση ΟΕΕ23 που πιστοποιεί πως δεν συμπεριλήφθηκε παιδική εργασία στην παρασκευή του...»

Εκείνος την διακόπτει.

«Καφέ, μέτριο, γάλα. Ευχαριστώ.»

Αυτή τη φορά τον καρφώνει με τα μάτια μισόκλειστα, σαν φιμωμένη που θέλει να σκοτώσει τον απαγωγέα της. Το χαμόγελο μόνιμα καρφιτσωμένο πάραυτα.

«Για εδώ;»

Το εδώ ήταν το πολύβουο μέρος που απλά εκείνος έτυχε να περνάει απέξω, και διάλεξε να σκοτώσει την ώρα του εκεί μέσα. Μπροστά σε όλους.

«Ναι.»

«Με παρέα;»

Αυτό δεν το σκέφτηκε. Καμιά φορά του αρέσει να απολαμβάνει μια ωραία συζήτηση όταν δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει. Καμιά φορά.

«Χμ.. Τι έχετε;»

«Επιστήμονες θετικών και θεωρητικών επιστημών, καλλιτέχνες, ιερόδουλες, ανειδίκευτους, ειδικούς pop lifestyle, άνδρες-γυναίκες, φυλές λευκή και ασιάτικη.»

«Από πολιτικές επιστήμες, γυναίκα.»

«Βεβαίως».

«Λευκή. Όχι πάνω από 30.»

Η κοπέλα πληκτρολόγησε κάτι ακόμα στην ηλεκτρονική συσκευή μπροστά της, εκείνος πέρασε την Κάρτα του από τη μαγνητική συσκευή μπροστά του και κατευθύνθηκε προς ένα ήσυχο τραπέζι σε μια γωνιά. Μόλις έκατσε ξαναπέρασε την Κάρτα του στη μαγνητική τομή του τραπεζιού. Τα ηλεκτρονικά κεριά του τραπεζιού άναψαν, προσομοιώνοντας το τρεμούλιασμα της φλόγας. Η οθόνη του τραπεζιού του δείχνει πόσος χρόνος υπολείπεται μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία του. Κοιτάζει έξω.

Η νύχτα έχει πέσει στην πόλη, η οποία αντιστέκεται σθεναρά με χιλιάδες πινακίδες νέον, διαφημιστικά laser στον ουρανό, γιγαντοοθόνες στις πλατείες και με τα φανάρια των αμαξιών. Απόψε η πόλη είναι ντυμένη στα εκτυφλωτικά κόκκινα, στα κίτρινα, στα πράσινα μαζί. Στον κεντρικό δρόμο δίπλα από το παράθυρο, άνθρωποι πολύχρωμοι, άλλοι με φωτεινό makeup ή ηλεκτρικά μπουφάν, μερικοί γυμνοί, μερικοί χορεύουν, βρίζουν, κάνουν ναρκωτικά, δύο κάνουν σεξ. Όλοι περπατάνε, βιάζονται. Κανείς δεν θα πτοούταν ακόμα και αν συναντούσε τον θεό τον ίδιο μπροστά του. Πολλοί θα του λέγαν πως δεν υπάρχει καν, παρά μόνο σαν μια παραίσθηση, απόρροια των ναρκωτικών τους. Απ’ έξω σταματάει ένα πολεμικό ταξί κάνοντας σαματά με τις ερπύστριές του. «ΟΠΟΥ κι αν θέλετε, όταν το θέλετε» γράφει στο πλάι. Αν αναλογιστεί κανείς πως περίπου ένα 5% της πόλης βρίσκεται πάντα σε καταστάσεις εξέγερσης ή τουλάχιστον ταραχών, σε διάφορα μη προβλεπόμενα σημεία, τα πολεμικά ταξί ήταν μια έξυπνη ιδέα για ακριβές τσέπες που δεν μπορούν να καθυστερήσουν κάνοντας τον κύκλο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Αν ο χρόνος δεν άλλαξε ποτέ σαν οντότητα, το ίδιο συνέβη και με το χρήμα, όπως και με τη μεταξύ τους σχέση: ο χρόνος είναι χρήμα.

Μια ψηλή όμορφη γυναίκα τον πλησίασε. Βαρύ makeup πάνω σε ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο, αλλά τα πράσινα μάτια της παραμένουν ζωντανά, λαμπερά. Έχει μαύρα μακριά ίσια μαλλιά, με αφέλειες ξυρισμένα στο πλάι. Μέσα στη μόδα. Κορμί πρώην αθλήτριας, που τό ριξε στις καταχρήσεις αλλά κρατάει μια για πάντα την κομψή του γραμμή. Μια κομψή γραμμή που τονίζεται από το στενό πλαστικό πράσινο μπλουζάκι και τη φθηνή μαύρη φούστα από pvc απομίμηση δέρματος.

Του έτεινε το χέρι. «Καλησπέρα! Είμαι η Ίνα.» Χωρίς να της ανταποδώσει τη χειρονομία τής έκανε νόημα να καθίσει απέναντί του. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους και κάθισε.

«Δεν θα μου πεις το όνομα σου;» τον ρώτησε.

«Με λένε Νίκη» απάντησε εκείνος.

Ένα χαζό ρομπότ πάνω σε τέσσερις τροχούς σταμάτησε δίπλα τους και παρακάλεσε τον Νίκη να πάρει τον καφέ του από τον ενσωματωμένο στο ρομπότ δίσκο. Ο Νίκη κοίταξε λίγο στραβά το αφρισμένο κυανό υγρό στο ποτήρι και ύστερα το ακούμπησε στο τραπέζι. Το ρομπότ απομακρύνθηκε τραγουδώντας διαφημίσεις.

Η κοπέλα έστρεψε ξανά την προσοχή της στον άντρα απέναντί της. Λίγο μεγαλύτερος από εκείνη. Ντυμένος στα μαύρα, κοντοκουρεμένος μελαχρινός, όχι ιδιαίτερα όμορφος αλλά γοητευτικός με έναν περίεργο, νευρικό τρόπο.

«Χμ.. λοιπόν χάρηκα Νίκη! Πώς ήταν η μέρα σου;»

Πολύ προκατασκευασμένη ερώτηση. Του άφησε τη γεύση φαγητού που δεν έχει ανακυκλωθεί αρκετή ώρα. Προτίμησε να μην απαντήσει. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του, που παραδόξως είχε αρκετά καλή γεύση. Την κοίταξε στα μάτια για λίγο.

«Πώς κι αυτή η δουλίτσα; Φοιτήτρια πολιτικών επιστημών που δεν τα βγάζει εύκολα πέρα;»

«Ναι. Μέχρι να καταφέρω να αναρριχηθώ κοινωνικά, τα βολεύω με δουλειές του ποδαριού.»

Ο Νίκη χαμογέλασε.

«Να αναρριχηθώ κοινωνικά. Ωραία έκφραση...» και συνέχισε σοβαρεύοντας «Είναι και κάτι άλλο όμως, δεν είναι;»

Πίσω από το προφίλ του φτωχού κοριτσιού με τις φιλοδοξίες και τις σπουδές, ένα έμπειρο μάτι μπορούσε να διακρίνει τις πρώτες επιπτώσεις των σκληρών ναρκωτικών που έπινε.

Τους διέκοψε η ντουντούκα ελέγχου που στρίγκλιζε από το πεζοδρόμιο απέναντι. Προειδοποιούσε τους δύο που το έκαναν ότι σε ενάμιση λεπτό η πράξη τους καθίσταται παράνομη. Κάπου γύρω θα καραδοκούσε ήδη ένα αστυνομικό απόσπασμα. Το αγόρι φάνηκε να προσπαθεί να επιταχύνει τη διαδικασία.

«Τι γνώμη έχεις για το σεξ;» ρώτησε την Ίνα.

«Το σεξ; Κοίτα, εγώ συζητώ για πολιτική. Μάλλον θα έπρεπε να είχες πάρει μια ιερόδουλη» του απάντησε ορθά κοφτά. Είχε ένα ύφος κεκαλυμμένα επιθετικό.

«Μη μου πρήζεις τ’ αρχίδια Ok; Μιλάω για το δημόσιο σεξ. Σαν αυτό απέναντι.» απάντησε ενοχλημένος ανάβοντας ένα τσιγάρο εκείνος. Η κοπέλα δεν έδειξε να ενοχλείται από την αθυροστομία του Νίκη. Κι εκείνος το ήξερε. Της έτεινε το πακέτο κι εκείνη δέχτηκε.

«Το δημόσιο σεξ συμπεριλήφθηκε στα γεωμετρικού χρόνου παραπτώματα πριν από εφτά χρόνια. Αυτό αποτέλεσε μια πρόοδο...»

«Μη με ζαλίζεις να χαρείς! Δεν θέλω τον ορισμό που θυμάσαι από τα βιβλία σου. Ακόμα χειρότερα όταν θυμάσαι τον ορισμό αυτό απο την περίοδο που διάβαζες τα μαθήματά σου, και δεν ψέκαζες ακόμα τη μυτούλα σου με παραισθησιογόνα. Μάλλον με ενδιαφέρουν περισσότερο οι απόψεις που έχεις διαμορφώσει μετά την είσοδό σου στον αιθέριο κόσμο του κωλοναρκωτικού. Ok;». Ο Νίκη φυσούσε τον πρασινωπό καπνό στα μούτρα της όσο της μιλούσε. Στο τέλος έμεινε να τον κοιτάζει σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Κανείς δεν είχε καταλάβει πως έπινε gin κι εκείνος τώρα το βροντοφώναζε στο μέρος που εργαζόταν! Από την αμηχανία τούς έβγαλε η επέμβαση της αστυνομίας απέξω.

Ενώ τα παιδιά μάζευαν τα παντελόνια τους, ένα απόσπασμα οχτώ μπάτσων με τα ηλεκτροφόρα γκλομπ στα χέρια κατευθύνονται προς το μέρος τους και τους φωνάζουν να μείνουν ακίνητοι. Ο ένας πάει ήρεμα να περάσει χειροπέδες στην κοπελιά. Το αγόρι τον σπρώχνει και μπαίνει μπροστά της. Τότε ένας μπάτσος του ανακοινώνει πως είναι ένοχος για αντίσταση κατά της αρχής καθώς οι άλλοι τον χτυπούν με ηλεκτροσόκ ενώ είναι πεσμένος κάτω. Το κορμί του σφαδάζει χειρότερα από ψάρι εκτός νερού. Η κοπέλα κλαίει με αναφιλητά και τρώει ένα αστραφτερό χαστούκι τη στιγμή που ο ανώτερος μπάτσος έκανε πως δεν κοιτάει. Στο τέλος ένα από τα θωρακισμένα μεταγωγικά σταματά μπροστά τους και οι μπάτσοι χώνουν μέσα το αγόρι που παραληρεί και αχνίζει, και την κοπέλα που αιμορραγεί και κλαίει. Το αυτοκίνητο φεύγει σπινιάροντας. Οι ελάχιστοι περαστικοί που σταμάτησαν για ένα λεπτό να δουν τι έγινε είχαν ήδη απομακρυνθεί για να χορέψουν, να βρίσουν, να κάνουν ναρκωτικά, να περπατήσουν βιαστικοί.

Ο Νίκη συνεχίζει από εκεί που έμεινε σαν να μην έχει υπάρξει καν διακοπή.

«Τώρα θα αναρωτιέσαι πού στο καλό κατάλαβα τι σόι πρεζάκι είσαι. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ούτε με νοιάζει κιόλας. Αλλά μη μου πουλάς και political correct μαλακίες από πάνω. Εγώ δε βλέπω καμιά πρόοδο. Όταν οι μπάτσοι σακατεύουν παιδιά επειδή κάνουν κάτι φυσικό, αυτό δεν είναι πρόοδος είναι βαρβαρότητα...» τα μάτια του πετούσαν σπίθες. Άναψε καινούριο τσιγάρο, αυτή τη φορά γύρισε το επίπεδο του φίλτρου του σε ημι-οπιούχο.

Η Ίνα πήρε μια βαθιά τζούρα από το δικό της και το έσβησε.

«Κοίταξε.» τώρα μιλούσε ψιθυριστά.

«Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάς αλλά αν ξαναφωνάξεις σαν κόπανος εδώ μέσα ότι πίνω gin, το επόμενο τσιγάρο θα σβήσει στη μούρη σου. Ίσως οι μπάτσοι θα έπρεπε να είχαν σακατέψει εσένα.»

Εκείνος χαμογέλασε και ακούμπησε με την πλάτη στο κάθισμα του.

«Νομίζεις πως νοιάζεται κανένας;» της είπε με απλοϊκό ύφος κουνώντας τους ώμους, «νομίζεις πως έχει κανείς την όρεξη να σηκώσει το βουτηγμένο στον κουβά με τα σκατά κεφάλι του για να δώσει σε σένα την παραμικρή σημασία; Εδώ οι μπάτσοι σκοτώνουν κόσμο δίπλα στους περαστικούς, κι εκείνοι το μόνο που κάνουν είναι να τινάζονται στο πλάι περνώντας για να μην τους πετύχουν τα αίματα. Άλλοι πεθαίνουν στα σοκάκια από πείνα, ή από gin καλή η ώρα, και το πρωί τους μαζεύουν οι σκουπιδιάρηδες. Κανείς δε νοιάζεται για κανέναν.»

Ο Νίκη θα μπορούσε με το ίδιο ύφος να εξιστορήσει θεσπέσια ένα παραμυθάκι σε ένα μικρό παιδί. Η κοπέλα τώρα έσκυψε πάνω από το τραπέζι κοντά του.

«Έτσι όπως τα λες. Και να σου πω και κάτι άλλο κυνικέ μαλάκα; Ούτε εγώ νοιάζομαι! Και ακόμα χειρότερα; Ούτε καν εσύ! Με αηδιάζουν τύποι σαν εσένα! Και καλά εξοργισμένοι με το σύστημα, διαβάζουν στην εφημερίδα τους τι συμβαίνει και κάνουν την εξοργισμένη κριτική τους. Ύστερα πίνουν Tropica για να ‘χουν καθαρή συνείδηση. Δίνουν κάνα ημι-οπιούχο σε κάναν άστεγο. Και δίνουν κάτι παραπάνω για να στέλνουν τα σκουπίδια τους στις πεινασμένες χώρες του κόσμου. Αν έμενα εκεί θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη από σένα ρε! Θα ευχαριστιόμουν το ανακυκλωμένο φαΐ μου. Θα ήξερα πως φτιάχτηκε από πρώτης τάξεως σκουπίδια! Σκουπίδια ενός πούστη από ανεπτυγμένη χώρα. Τέλεια! Γαμώ τις φιλανθρωπίες σας.», τώρα και η Ίνα ακούμπησε πίσω και δίπλωσε τα χέρια στο στήθος της. Τα μάτια της έδειχναν θυμό.

Η ομιλούσα οθόνη του τραπεζιού τούς ενημέρωσε πως είχαν άλλα 5 λεπτά περιθώριο να κάτσουν. Και πως βέβαια μπορούσαν πάντα να πληρώσουν για ανανέωση χρόνου. Κανείς από τους δυο τους δεν της έδωσε σημασία.

Ο Νίκη κοιτούσε αθώα απέξω και χαμογελούσε. Είχε ένα ταλέντο. Να εκνευρίζει ανθρώπους. Όλοι τού το έλεγαν από τότε που ήταν μικρός ακόμα. Και όχι μόνο να τους εκνευρίζει. Να τους τσαντίζει. Να τους ανάβει τα λαμπάκια, να τους κάνει να εξοργίζονται, να τον μισούν. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς ακριβώς το κάνει. Δοκίμασε κατά καιρούς να αλλάξει το ύφος που μιλάει, να εκφέρει πιο mainstream απόψεις για να γίνεται αρεστός, ακόμα και να αλλάξει ντύσιμο. Τίποτα δεν λειτούργησε. Τώρα πια μετά από αρκετά χρόνια έχει μάθει να ζει μ’ αυτό. Δεν το αποδέχτηκε. Σχεδόν συμφιλιώθηκε μαζί του. Αλλά σχεδόν. Στην ουσία έχει σταματήσει να εντυπωσιάζεται. Το περιμένει. Και μερικές φορές καταφέρνει να το χρησιμοποιεί και υπέρ του. Απέναντί του είχε το καινούργιο του θύμα. Μια πόρνη συζητήσεως. Που τώρα τον κοιτούσε σχεδόν φονικά.

«Κοίταξε κοπέλα μου. Δεν είπα πως εγώ νοιάζομαι. Πραγματικά δε νοιάζομαι. Μπορείς να πεθάνεις ελεύθερα. Πεθάνετε όλοι σας! Αν κάτι κατέκτησε ο πολιτισμός μας τόσα χρόνια είναι το δικαίωμα στο θάνατο. Ο καθένας μπορεί να αυτοκτονήσει όποτε και όπου θέλει αρκεί να μη λερώσει. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει αρκεί να έχει καλό λόγο. Οι χωματερές ποτέ δεν θα γεμίσουν με άστεγους και junkies όσους κι αν ρίχνουμε εκεί. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας. Έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Ταυτόχρονα με το θάνατο και με τη βία. Τίποτα δεν κάνει εντύπωση. Ούτε καν οι φιλανθρωπίες που λες. Και ούτε κάνω τέτοιες.» ο Νίκη έτριψε λίγο το σαγόνι του και συνέχισε με τις φλέβες στα μάτια του να φουσκώνουν, «Για την ακρίβεια στ’ αρχίδια μου και για τα παιδάκια που δουλεύουν. Αυτό δεν ήθελες να ακούσεις; Στα αρχίδια μου και για τις φτωχές χώρες. Δεν δίνω παραπάνω λεφτά για να τρώνε οι πούστηδες. Δεν τους αξίζουν ούτε τα σκουπίδια μου!».

Τώρα την είχε τσαντίσει για τα καλά. Την παρατηρούσε να παίζει τα δάχτυλά της νευρικά στο τραπέζι. Να δαγκώνει τα χείλη της. Να κοιτάει νευρικά το χρόνο στην οθόνη του τραπεζιού. Αλλά εκείνος συνέχιζε. «Τα σκουπίδια είμαστε εμείς, αυτό δεν έχεις πάρει χαμπάρι. Γάμα τη κοινωνία όμως. Εσύ ένα πρέπει να θυμάσαι. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις ότι είμαι. Θα σου πω εγώ ποιος είμαι. Όταν το gin θα σε κάνει κανονική πουτάνα, εγώ είμαι ο αηδιαστικός τύπος που θα σε γαμάει κάθε βράδυ τόσες φορές που δεν θα αισθάνεσαι το μουνί σου. Θα ‘μαι ο πρώτος που θα στο κάνει με μεγάλη μου χαρά, εκείνος που θα σε βλέπει να ξερνάς, εκείνος που θα σε δέρνει. Θα ‘μαι εκείνος που θα σου δίνει φιαλίδια gin για μια πίπα στο σοκάκι που δεν μας πιάνουν οι κάμερες ελέγχου. Θα ‘μαι ο περαστικός που θα σε κοιτάει να αδειάζεις τα φιαλίδια στη μύτη σου το ένα μετά το άλλο και να ζητάς τσιγάρο παραπατώντας. Θα ‘μαι ο οδοκαθαριστής που θα μαζέψει το πτώμα σου ένα πρωί, θα το πετάξει στο φορτηγό, και ύστερα θα το αδειάσει στη χωματερή. Από κει αν όλα πάνε καλά θα είμαι ένα από τα πεινασμένα παιδάκια που θα χορτάσουν από φαγητό φτιαγμένο από το ανακυκλωμένο σώμα σου. Αλλιώς απλά θα σε τσιμπολογήσουν τα πουλιά. Δεν ξέρω τι προτιμάς, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Με λίγα λόγια, είμαι ένας μέσος άνθρωπος. Καληνύχτα.»

«Στο διάολο!»

Ο Νίκη σηκώθηκε πάντα εκνευριστικά χαμογελαστός. Σκέφτηκε στιγμιαία πως εκτός από το θάνατο, ο κόσμος τα έχει πολύ καλά και με τα χαμόγελα. Ίσως ένας χαμογελαστός θάνατος να είναι ό,τι πρέπει τελικά. Ένας θάνατος από gin δηλαδή.

«Ήταν καλός ο καφές σας;»

Η κοπέλα πίσω από το ταμείο είναι υποχρεωμένη να ρωτάει τους πελάτες αν η επένδυση των χρημάτων τους απέδωσε καρπούς.

«Όχι, ήταν ανάλατος.»

Η κοπέλα το σημείωσε στον υπολογιστή της, κι εκείνος έφυγε.


Επειδή...το Κράτος δεν μπορεί παρά να σκοτώνει τους αντιστεκόμενους όλων των ηλικιών
Επειδή...οι μπάτσοι ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι κάτι άλλο από γουρούνια και δολοφόνοι
Επειδή...οι δικαστές πάντα θα φιλάνε τις κατουρημένες ποδιές των καθαρμάτων που τους χορήγησαν πανεπιστήμιο και καριέρα
Επειδή...Ζωή δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά συνεχή σύγκρουση με τις δυνάμεις που παράγουν θάνατο σε όλες τις μορφές του
Επειδή...το όνειρο των ανθρώπων το αποτελούν οι έμποροι,οι κομματάρχες,οι βιαστές,οι δημαγωγοί,οι ψηφοφόροι και οι καταναλωτές
Επειδή...δεν έχει νόημα η <<φαντασία>> που φιλοδοξεί να πάει στην εξουσία
...γι΄αυτό είμαστε υπερήφανοι που είμαστε...
******************(Α)ΝΑΡΧΙΚΟΙ******************

Άρης Βελουχιώτης

Άρης Βελουχιώτης

Che Guevara

Subcomandante MARCOS

Pancho Villa.

Emiliano Zapata

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

(ΟΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ)

1. ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – Ο ΠΑΛΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

2. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΠΕΚΔΥΟΜΕΘΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΔΕΡΜΑ – ΟΛΟΓΥΜΝΟΙ ΚΙ ΩΡΑΙΟΙ ΩΣ ΟΝΕΙΡΑ ΕΑΡΙΝΑ, ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ AYTO ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ ΑΚΟΜΑ

3. ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ – ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ

4. ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕΣ ΠΟΜΦΟΛΥΓΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΜΑΣ – ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟΠΟ ΝΑ ΑΠΟΙΚΗΣΟΥΜΕ

5. ΠΥΡΠΟΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ “ΠΑΡΕΛΘΟΝ” ΚΑΙ “ΜΕΛΛΟΝ” – ΔΕΝ ΜΑ΄Σ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ “ΤΩΡΑ”

6. ΛΕΞΕΙΣ-ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΚΑΝΕ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΛΕΚΤΑ ΑΠ’ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ

7. ΘΡΥΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ – ΚΑΙΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ

8. ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΚΛΑΔΙΑ –ΔΕΣΤΕ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝΟΥΝ ΣΧΟΙΝΙΑ – ΚΑΝΟΥΝ ΚΟΥΝΙΑ – ΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΕΜΟΥΝ ΕΝΑΝ ΧΟΝΤΡΟ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ

9. ΠΩ΄Σ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΩΩΤΗΤΑ; – Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

10. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΕΡΕΤΡΑ – Η ΤΑΞΗ, ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥΣ

11. ΔΕΣΤΕ! – ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΦΛΟΓΕΣ! ΨΗΛΑΦΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ

12. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ

13. Η “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΟΥ – ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΟΥΝ – ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ ΤΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΕΣ

14. ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΥΣ: ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ – ΑΦΗΣΤΕ ΚΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ, ΝΑ ’ΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΝΑ ΦΩΛΙΑΣΟΥΝ. ΝΑ ’ΡΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ!

15. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ – ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – ΤΩΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ – ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ

16. ΜΕ ΒΟΓΓΗΤΑ, ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ΔΑΚΡΥΑ, ΚΡΟΤΟΥΣ, ΚΡΑΥΓΕΣ, ΛΑΜΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Θ’ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΟ, “Σ’ ΑΓΑΠΩ”

17. ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΛΙΑΧΤΩΝ ΜΑΣ, Ο ΑΝΕΜΟΣ ΡΑΒΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

18. ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ – ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ – ΓΙΑΤΙ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΑ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ

19. ΦΟΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ΄ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΤΕ – ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΝΟΥΣΙΟ ΟΝΕΙΡΟ – ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΗ ΟΜΙΧΛΗ – Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ

20. ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΤΙ ΜΑ΄Σ ΧΡΗΣΙΜΕΥΑΝ

21. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ – ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ) – Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΑΣ – ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

22. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ! ΕΜΦΑΝΙΣΤΕ ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ

23. ΖΩ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΩ ΚΟΣΜΟΥΣ – Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ, Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ

24. ΔΕΣΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΠΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ, Η ΣΕΛΗΝΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΑΤΑΡΑΧΗ – ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ

25. ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ – ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΟΡΘΙΟΣ

26. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΖΕΙ


ο αγώνας ενάντια στην λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία (Α)

ο αγώνας ενάντια στην λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία (Α)

"ΦΑΝΤΑΖΕΤΕ ΩΡΑΙΟΙ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕΣ ΣΤΑ ΧΡΕΗ... ...ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ"

"ΦΑΝΤΑΖΕΤΕ ΩΡΑΙΟΙ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕΣ ΣΤΑ ΧΡΕΗ... ...ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ"

Θα ΜΑΣ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΜΟΝΟ η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ! ! !