«Έχουμε συνθετικό Βραζιλίας, συνθετικό σοδειάς απεμπλουτισμένου ουρανίου, καφέ Υόρκης...»
Η κοπέλα πίσω από το ταμείο τον κοιτούσε extra χαρούμενη καθώς του απαριθμούσε είδη καφέδων. Έπαιρνε extra χρήματα όταν οι κάμερες ασφαλείας την μαγνητοσκοπούσαν να χαμογελά.
«Θέλω απλά έναν καφέ. Να έχει γεύση καφέ. Να μην πεθάνω αν τον πιω, και σίγουρα να μην μεταλλαχτώ σε κάτι γλοιώδες.»
Η κοπέλα γελά ξανά. Δεν βρήκε καθόλου αστείο αυτό που ειπώθηκε και το ξέρει και ο ίδιος.
«Επίσης αν έχετε κοινωνικές ανησυχίες..», συνεχίζει απτόητη, «να σας ενημερώσω ότι όλοι οι καφέδες της Tropica, για πρώτη φορά από το μαγαζί μας, έχουν τη σήμανση ΟΕΕ23 που πιστοποιεί πως δεν συμπεριλήφθηκε παιδική εργασία στην παρασκευή του...»
Εκείνος την διακόπτει.
«Καφέ, μέτριο, γάλα. Ευχαριστώ.»
Αυτή τη φορά τον καρφώνει με τα μάτια μισόκλειστα, σαν φιμωμένη που θέλει να σκοτώσει τον απαγωγέα της. Το χαμόγελο μόνιμα καρφιτσωμένο πάραυτα.
«Για εδώ;»
Το εδώ ήταν το πολύβουο μέρος που απλά εκείνος έτυχε να περνάει απέξω, και διάλεξε να σκοτώσει την ώρα του εκεί μέσα. Μπροστά σε όλους.
«Ναι.»
«Με παρέα;»
Αυτό δεν το σκέφτηκε. Καμιά φορά του αρέσει να απολαμβάνει μια ωραία συζήτηση όταν δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει. Καμιά φορά.
«Χμ.. Τι έχετε;»
«Επιστήμονες θετικών και θεωρητικών επιστημών, καλλιτέχνες, ιερόδουλες, ανειδίκευτους, ειδικούς pop lifestyle, άνδρες-γυναίκες, φυλές λευκή και ασιάτικη.»
«Από πολιτικές επιστήμες, γυναίκα.»
«Βεβαίως».
«Λευκή. Όχι πάνω από 30.»
Η κοπέλα πληκτρολόγησε κάτι ακόμα στην ηλεκτρονική συσκευή μπροστά της, εκείνος πέρασε την Κάρτα του από τη μαγνητική συσκευή μπροστά του και κατευθύνθηκε προς ένα ήσυχο τραπέζι σε μια γωνιά. Μόλις έκατσε ξαναπέρασε την Κάρτα του στη μαγνητική τομή του τραπεζιού. Τα ηλεκτρονικά κεριά του τραπεζιού άναψαν, προσομοιώνοντας το τρεμούλιασμα της φλόγας. Η οθόνη του τραπεζιού του δείχνει πόσος χρόνος υπολείπεται μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία του. Κοιτάζει έξω.
Η νύχτα έχει πέσει στην πόλη, η οποία αντιστέκεται σθεναρά με χιλιάδες πινακίδες νέον, διαφημιστικά laser στον ουρανό, γιγαντοοθόνες στις πλατείες και με τα φανάρια των αμαξιών. Απόψε η πόλη είναι ντυμένη στα εκτυφλωτικά κόκκινα, στα κίτρινα, στα πράσινα μαζί. Στον κεντρικό δρόμο δίπλα από το παράθυρο, άνθρωποι πολύχρωμοι, άλλοι με φωτεινό makeup ή ηλεκτρικά μπουφάν, μερικοί γυμνοί, μερικοί χορεύουν, βρίζουν, κάνουν ναρκωτικά, δύο κάνουν σεξ. Όλοι περπατάνε, βιάζονται. Κανείς δεν θα πτοούταν ακόμα και αν συναντούσε τον θεό τον ίδιο μπροστά του. Πολλοί θα του λέγαν πως δεν υπάρχει καν, παρά μόνο σαν μια παραίσθηση, απόρροια των ναρκωτικών τους. Απ’ έξω σταματάει ένα πολεμικό ταξί κάνοντας σαματά με τις ερπύστριές του. «ΟΠΟΥ κι αν θέλετε, όταν το θέλετε» γράφει στο πλάι. Αν αναλογιστεί κανείς πως περίπου ένα 5% της πόλης βρίσκεται πάντα σε καταστάσεις εξέγερσης ή τουλάχιστον ταραχών, σε διάφορα μη προβλεπόμενα σημεία, τα πολεμικά ταξί ήταν μια έξυπνη ιδέα για ακριβές τσέπες που δεν μπορούν να καθυστερήσουν κάνοντας τον κύκλο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Αν ο χρόνος δεν άλλαξε ποτέ σαν οντότητα, το ίδιο συνέβη και με το χρήμα, όπως και με τη μεταξύ τους σχέση: ο χρόνος είναι χρήμα.
Μια ψηλή όμορφη γυναίκα τον πλησίασε. Βαρύ makeup πάνω σε ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο, αλλά τα πράσινα μάτια της παραμένουν ζωντανά, λαμπερά. Έχει μαύρα μακριά ίσια μαλλιά, με αφέλειες ξυρισμένα στο πλάι. Μέσα στη μόδα. Κορμί πρώην αθλήτριας, που τό ριξε στις καταχρήσεις αλλά κρατάει μια για πάντα την κομψή του γραμμή. Μια κομψή γραμμή που τονίζεται από το στενό πλαστικό πράσινο μπλουζάκι και τη φθηνή μαύρη φούστα από pvc απομίμηση δέρματος.
Του έτεινε το χέρι. «Καλησπέρα! Είμαι η Ίνα.» Χωρίς να της ανταποδώσει τη χειρονομία τής έκανε νόημα να καθίσει απέναντί του. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους και κάθισε.
«Δεν θα μου πεις το όνομα σου;» τον ρώτησε.
«Με λένε Νίκη» απάντησε εκείνος.
Ένα χαζό ρομπότ πάνω σε τέσσερις τροχούς σταμάτησε δίπλα τους και παρακάλεσε τον Νίκη να πάρει τον καφέ του από τον ενσωματωμένο στο ρομπότ δίσκο. Ο Νίκη κοίταξε λίγο στραβά το αφρισμένο κυανό υγρό στο ποτήρι και ύστερα το ακούμπησε στο τραπέζι. Το ρομπότ απομακρύνθηκε τραγουδώντας διαφημίσεις.
Η κοπέλα έστρεψε ξανά την προσοχή της στον άντρα απέναντί της. Λίγο μεγαλύτερος από εκείνη. Ντυμένος στα μαύρα, κοντοκουρεμένος μελαχρινός, όχι ιδιαίτερα όμορφος αλλά γοητευτικός με έναν περίεργο, νευρικό τρόπο.
«Χμ.. λοιπόν χάρηκα Νίκη! Πώς ήταν η μέρα σου;»
Πολύ προκατασκευασμένη ερώτηση. Του άφησε τη γεύση φαγητού που δεν έχει ανακυκλωθεί αρκετή ώρα. Προτίμησε να μην απαντήσει. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του, που παραδόξως είχε αρκετά καλή γεύση. Την κοίταξε στα μάτια για λίγο.
«Πώς κι αυτή η δουλίτσα; Φοιτήτρια πολιτικών επιστημών που δεν τα βγάζει εύκολα πέρα;»
«Ναι. Μέχρι να καταφέρω να αναρριχηθώ κοινωνικά, τα βολεύω με δουλειές του ποδαριού.»
Ο Νίκη χαμογέλασε.
«Να αναρριχηθώ κοινωνικά. Ωραία έκφραση...» και συνέχισε σοβαρεύοντας «Είναι και κάτι άλλο όμως, δεν είναι;»
Πίσω από το προφίλ του φτωχού κοριτσιού με τις φιλοδοξίες και τις σπουδές, ένα έμπειρο μάτι μπορούσε να διακρίνει τις πρώτες επιπτώσεις των σκληρών ναρκωτικών που έπινε.
Τους διέκοψε η ντουντούκα ελέγχου που στρίγκλιζε από το πεζοδρόμιο απέναντι. Προειδοποιούσε τους δύο που το έκαναν ότι σε ενάμιση λεπτό η πράξη τους καθίσταται παράνομη. Κάπου γύρω θα καραδοκούσε ήδη ένα αστυνομικό απόσπασμα. Το αγόρι φάνηκε να προσπαθεί να επιταχύνει τη διαδικασία.
«Τι γνώμη έχεις για το σεξ;» ρώτησε την Ίνα.
«Το σεξ; Κοίτα, εγώ συζητώ για πολιτική. Μάλλον θα έπρεπε να είχες πάρει μια ιερόδουλη» του απάντησε ορθά κοφτά. Είχε ένα ύφος κεκαλυμμένα επιθετικό.
«Μη μου πρήζεις τ’ αρχίδια Ok; Μιλάω για το δημόσιο σεξ. Σαν αυτό απέναντι.» απάντησε ενοχλημένος ανάβοντας ένα τσιγάρο εκείνος. Η κοπέλα δεν έδειξε να ενοχλείται από την αθυροστομία του Νίκη. Κι εκείνος το ήξερε. Της έτεινε το πακέτο κι εκείνη δέχτηκε.
«Το δημόσιο σεξ συμπεριλήφθηκε στα γεωμετρικού χρόνου παραπτώματα πριν από εφτά χρόνια. Αυτό αποτέλεσε μια πρόοδο...»
«Μη με ζαλίζεις να χαρείς! Δεν θέλω τον ορισμό που θυμάσαι από τα βιβλία σου. Ακόμα χειρότερα όταν θυμάσαι τον ορισμό αυτό απο την περίοδο που διάβαζες τα μαθήματά σου, και δεν ψέκαζες ακόμα τη μυτούλα σου με παραισθησιογόνα. Μάλλον με ενδιαφέρουν περισσότερο οι απόψεις που έχεις διαμορφώσει μετά την είσοδό σου στον αιθέριο κόσμο του κωλοναρκωτικού. Ok;». Ο Νίκη φυσούσε τον πρασινωπό καπνό στα μούτρα της όσο της μιλούσε. Στο τέλος έμεινε να τον κοιτάζει σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Κανείς δεν είχε καταλάβει πως έπινε gin κι εκείνος τώρα το βροντοφώναζε στο μέρος που εργαζόταν! Από την αμηχανία τούς έβγαλε η επέμβαση της αστυνομίας απέξω.
Ενώ τα παιδιά μάζευαν τα παντελόνια τους, ένα απόσπασμα οχτώ μπάτσων με τα ηλεκτροφόρα γκλομπ στα χέρια κατευθύνονται προς το μέρος τους και τους φωνάζουν να μείνουν ακίνητοι. Ο ένας πάει ήρεμα να περάσει χειροπέδες στην κοπελιά. Το αγόρι τον σπρώχνει και μπαίνει μπροστά της. Τότε ένας μπάτσος του ανακοινώνει πως είναι ένοχος για αντίσταση κατά της αρχής καθώς οι άλλοι τον χτυπούν με ηλεκτροσόκ ενώ είναι πεσμένος κάτω. Το κορμί του σφαδάζει χειρότερα από ψάρι εκτός νερού. Η κοπέλα κλαίει με αναφιλητά και τρώει ένα αστραφτερό χαστούκι τη στιγμή που ο ανώτερος μπάτσος έκανε πως δεν κοιτάει. Στο τέλος ένα από τα θωρακισμένα μεταγωγικά σταματά μπροστά τους και οι μπάτσοι χώνουν μέσα το αγόρι που παραληρεί και αχνίζει, και την κοπέλα που αιμορραγεί και κλαίει. Το αυτοκίνητο φεύγει σπινιάροντας. Οι ελάχιστοι περαστικοί που σταμάτησαν για ένα λεπτό να δουν τι έγινε είχαν ήδη απομακρυνθεί για να χορέψουν, να βρίσουν, να κάνουν ναρκωτικά, να περπατήσουν βιαστικοί.
Ο Νίκη συνεχίζει από εκεί που έμεινε σαν να μην έχει υπάρξει καν διακοπή.
«Τώρα θα αναρωτιέσαι πού στο καλό κατάλαβα τι σόι πρεζάκι είσαι. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ούτε με νοιάζει κιόλας. Αλλά μη μου πουλάς και political correct μαλακίες από πάνω. Εγώ δε βλέπω καμιά πρόοδο. Όταν οι μπάτσοι σακατεύουν παιδιά επειδή κάνουν κάτι φυσικό, αυτό δεν είναι πρόοδος είναι βαρβαρότητα...» τα μάτια του πετούσαν σπίθες. Άναψε καινούριο τσιγάρο, αυτή τη φορά γύρισε το επίπεδο του φίλτρου του σε ημι-οπιούχο.
Η Ίνα πήρε μια βαθιά τζούρα από το δικό της και το έσβησε.
«Κοίταξε.» τώρα μιλούσε ψιθυριστά.
«Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάς αλλά αν ξαναφωνάξεις σαν κόπανος εδώ μέσα ότι πίνω gin, το επόμενο τσιγάρο θα σβήσει στη μούρη σου. Ίσως οι μπάτσοι θα έπρεπε να είχαν σακατέψει εσένα.»
Εκείνος χαμογέλασε και ακούμπησε με την πλάτη στο κάθισμα του.
«Νομίζεις πως νοιάζεται κανένας;» της είπε με απλοϊκό ύφος κουνώντας τους ώμους, «νομίζεις πως έχει κανείς την όρεξη να σηκώσει το βουτηγμένο στον κουβά με τα σκατά κεφάλι του για να δώσει σε σένα την παραμικρή σημασία; Εδώ οι μπάτσοι σκοτώνουν κόσμο δίπλα στους περαστικούς, κι εκείνοι το μόνο που κάνουν είναι να τινάζονται στο πλάι περνώντας για να μην τους πετύχουν τα αίματα. Άλλοι πεθαίνουν στα σοκάκια από πείνα, ή από gin καλή η ώρα, και το πρωί τους μαζεύουν οι σκουπιδιάρηδες. Κανείς δε νοιάζεται για κανέναν.»
Ο Νίκη θα μπορούσε με το ίδιο ύφος να εξιστορήσει θεσπέσια ένα παραμυθάκι σε ένα μικρό παιδί. Η κοπέλα τώρα έσκυψε πάνω από το τραπέζι κοντά του.
«Έτσι όπως τα λες. Και να σου πω και κάτι άλλο κυνικέ μαλάκα; Ούτε εγώ νοιάζομαι! Και ακόμα χειρότερα; Ούτε καν εσύ! Με αηδιάζουν τύποι σαν εσένα! Και καλά εξοργισμένοι με το σύστημα, διαβάζουν στην εφημερίδα τους τι συμβαίνει και κάνουν την εξοργισμένη κριτική τους. Ύστερα πίνουν Tropica για να ‘χουν καθαρή συνείδηση. Δίνουν κάνα ημι-οπιούχο σε κάναν άστεγο. Και δίνουν κάτι παραπάνω για να στέλνουν τα σκουπίδια τους στις πεινασμένες χώρες του κόσμου. Αν έμενα εκεί θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη από σένα ρε! Θα ευχαριστιόμουν το ανακυκλωμένο φαΐ μου. Θα ήξερα πως φτιάχτηκε από πρώτης τάξεως σκουπίδια! Σκουπίδια ενός πούστη από ανεπτυγμένη χώρα. Τέλεια! Γαμώ τις φιλανθρωπίες σας.», τώρα και η Ίνα ακούμπησε πίσω και δίπλωσε τα χέρια στο στήθος της. Τα μάτια της έδειχναν θυμό.
Η ομιλούσα οθόνη του τραπεζιού τούς ενημέρωσε πως είχαν άλλα 5 λεπτά περιθώριο να κάτσουν. Και πως βέβαια μπορούσαν πάντα να πληρώσουν για ανανέωση χρόνου. Κανείς από τους δυο τους δεν της έδωσε σημασία.
Ο Νίκη κοιτούσε αθώα απέξω και χαμογελούσε. Είχε ένα ταλέντο. Να εκνευρίζει ανθρώπους. Όλοι τού το έλεγαν από τότε που ήταν μικρός ακόμα. Και όχι μόνο να τους εκνευρίζει. Να τους τσαντίζει. Να τους ανάβει τα λαμπάκια, να τους κάνει να εξοργίζονται, να τον μισούν. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς ακριβώς το κάνει. Δοκίμασε κατά καιρούς να αλλάξει το ύφος που μιλάει, να εκφέρει πιο mainstream απόψεις για να γίνεται αρεστός, ακόμα και να αλλάξει ντύσιμο. Τίποτα δεν λειτούργησε. Τώρα πια μετά από αρκετά χρόνια έχει μάθει να ζει μ’ αυτό. Δεν το αποδέχτηκε. Σχεδόν συμφιλιώθηκε μαζί του. Αλλά σχεδόν. Στην ουσία έχει σταματήσει να εντυπωσιάζεται. Το περιμένει. Και μερικές φορές καταφέρνει να το χρησιμοποιεί και υπέρ του. Απέναντί του είχε το καινούργιο του θύμα. Μια πόρνη συζητήσεως. Που τώρα τον κοιτούσε σχεδόν φονικά.
«Κοίταξε κοπέλα μου. Δεν είπα πως εγώ νοιάζομαι. Πραγματικά δε νοιάζομαι. Μπορείς να πεθάνεις ελεύθερα. Πεθάνετε όλοι σας! Αν κάτι κατέκτησε ο πολιτισμός μας τόσα χρόνια είναι το δικαίωμα στο θάνατο. Ο καθένας μπορεί να αυτοκτονήσει όποτε και όπου θέλει αρκεί να μη λερώσει. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει αρκεί να έχει καλό λόγο. Οι χωματερές ποτέ δεν θα γεμίσουν με άστεγους και junkies όσους κι αν ρίχνουμε εκεί. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας. Έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Ταυτόχρονα με το θάνατο και με τη βία. Τίποτα δεν κάνει εντύπωση. Ούτε καν οι φιλανθρωπίες που λες. Και ούτε κάνω τέτοιες.» ο Νίκη έτριψε λίγο το σαγόνι του και συνέχισε με τις φλέβες στα μάτια του να φουσκώνουν, «Για την ακρίβεια στ’ αρχίδια μου και για τα παιδάκια που δουλεύουν. Αυτό δεν ήθελες να ακούσεις; Στα αρχίδια μου και για τις φτωχές χώρες. Δεν δίνω παραπάνω λεφτά για να τρώνε οι πούστηδες. Δεν τους αξίζουν ούτε τα σκουπίδια μου!».
Τώρα την είχε τσαντίσει για τα καλά. Την παρατηρούσε να παίζει τα δάχτυλά της νευρικά στο τραπέζι. Να δαγκώνει τα χείλη της. Να κοιτάει νευρικά το χρόνο στην οθόνη του τραπεζιού. Αλλά εκείνος συνέχιζε. «Τα σκουπίδια είμαστε εμείς, αυτό δεν έχεις πάρει χαμπάρι. Γάμα τη κοινωνία όμως. Εσύ ένα πρέπει να θυμάσαι. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις ότι είμαι. Θα σου πω εγώ ποιος είμαι. Όταν το gin θα σε κάνει κανονική πουτάνα, εγώ είμαι ο αηδιαστικός τύπος που θα σε γαμάει κάθε βράδυ τόσες φορές που δεν θα αισθάνεσαι το μουνί σου. Θα ‘μαι ο πρώτος που θα στο κάνει με μεγάλη μου χαρά, εκείνος που θα σε βλέπει να ξερνάς, εκείνος που θα σε δέρνει. Θα ‘μαι εκείνος που θα σου δίνει φιαλίδια gin για μια πίπα στο σοκάκι που δεν μας πιάνουν οι κάμερες ελέγχου. Θα ‘μαι ο περαστικός που θα σε κοιτάει να αδειάζεις τα φιαλίδια στη μύτη σου το ένα μετά το άλλο και να ζητάς τσιγάρο παραπατώντας. Θα ‘μαι ο οδοκαθαριστής που θα μαζέψει το πτώμα σου ένα πρωί, θα το πετάξει στο φορτηγό, και ύστερα θα το αδειάσει στη χωματερή. Από κει αν όλα πάνε καλά θα είμαι ένα από τα πεινασμένα παιδάκια που θα χορτάσουν από φαγητό φτιαγμένο από το ανακυκλωμένο σώμα σου. Αλλιώς απλά θα σε τσιμπολογήσουν τα πουλιά. Δεν ξέρω τι προτιμάς, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Με λίγα λόγια, είμαι ένας μέσος άνθρωπος. Καληνύχτα.»
«Στο διάολο!»
Ο Νίκη σηκώθηκε πάντα εκνευριστικά χαμογελαστός. Σκέφτηκε στιγμιαία πως εκτός από το θάνατο, ο κόσμος τα έχει πολύ καλά και με τα χαμόγελα. Ίσως ένας χαμογελαστός θάνατος να είναι ό,τι πρέπει τελικά. Ένας θάνατος από gin δηλαδή.
«Ήταν καλός ο καφές σας;»
Η κοπέλα πίσω από το ταμείο είναι υποχρεωμένη να ρωτάει τους πελάτες αν η επένδυση των χρημάτων τους απέδωσε καρπούς.
«Όχι, ήταν ανάλατος.»
Η κοπέλα το σημείωσε στον υπολογιστή της, κι εκείνος έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου