Στο δρόμο για το γραφείο του δημάρχου, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης αναρωτιέται πλέον ανοιχτά αν θα προλάβει το άνοιγμα του Αντώνη Σαμαρά προς το ΛΑΟΣ
Έχει μεγάλα όνειρα ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Και για να τα κάνει πραγματικότητα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να πατήσει και επί πτωμάτων αν χρειαστεί. Όλα για τη δημαρχία τα δίνει, όλα για τους αυτοαποκαλούμενους νοικοκυραίους. Για το κρίσιμο κομμάτι του πληθυσμού που γουστάρει χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, trendy καφετέριες που πουλάνε νερόπλυμα για δέκα ευρώ κάθε είκοσι μέτρα, free press ρουφιανιάς και κουτσομπολιού και φτηνό πάρκινγκ για τα αγορασμένα με δάνειο αμάξια. Σε αυτό το μεγάλο βήμα για την καρίερα του, ελλείψη δικών του επινοήσεων, ακολουθεί σπασμωδικά τα χνάρια που άφησαν στους δρόμους μιας άλλης πόλης ο Rudy Giuliani, πρώην δήμαρχος Νέας Υόρκης και ο μπατσοσύμβουλος Howard Safir.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ακολουθεί σχεδόν ως καλό μαθητούδι της παπαγαλίας τον μέντορα της αστυνομικής βίας, το συγγραφέα του Fixing Broken Windows: Restoring Order and Reducing Crime in Our Communities. Είναι ο George Kelling, που από το 1985 κιόλας εργάστηκε εντατικά ως σύμβουλος διάφορων τμημάτων και υπηρεσιών στις ΗΠΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος στον στον Giuliani και τη συμμορία του για να μιλήσουν το 1993 για τη διαβόητη μηδενική ανοχή.
Ποντάρει πολλά το αφεντικό των Δελτάδων στη μηδενική ανοχή. Ολόκληρη την καριέρα του, για την ακρίβεια. Έχει μόνο μια ευκαιρία και πρέπει να αποδείξει σε κάθε κάτοικο της Αθήνας ότι είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για μια φυσιολογική ζωή μέσα στην πόλη. Καφές της πλάκας, γιρλάντες, εμπορικά κέντρα, life&style παραμύθα.
Όταν τα ψυχότροπα από τα χέρια των Αμερικανών άρχισαν να κυλούν στο αίμα του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης διαπίστωσε ότι σε αυτή τη ζωή μπορεί κανείς να παίζει με τις ζωές των άλλων χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Μπορεί να παραβαίνει νόμους, συντάγματα, διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να κατασκευάσει ένα ψέμμα, ότι όχι, δεν παίζει κανένας με αυτά τα πράγματα. Και να το επαναλάβει αρκετές φορές ώστε να το πιστέψουν αυτοί που θέλουν να πιστέψουν και αυτό το βράδυ πριν πάνε για ύπνο.
Απέναντι από τον υποψήφιο δήμαρχο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη βρίσκεται μια Νέα Δημοκρατία που μπορεί πλέον να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, μιας και έχει αρχίσει να απορροφά σα σφουγγάρι το επικοινωνιακό τσίρκο που λέγεται ΛΑ.Ο.Σ. Αφήνοντας στα χέρια των συμμοριών της ΕΛ.ΑΣ. τη νεολαία και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κλείνει το μάτι στο διστακτικό ψηφοφόρο και του λέει - βλέπεις, εγώ κάνω κουμάντο σε αυτή την πόλη.
Για τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη σημασία έχει να δείξει ότι αυτός κάνει κουμάντο. Αυτός αποφασίζει. Αυτός ενεργεί. Για τον ψηφοφόρο, σημασία έχει να βρει κάποιον τόσο αδίστακτο που να μη χρειάζεται να του ζητάει την άδεια ή τη γνώμη του για τίποτα. Το επικοινωνιακό αποτέλεσμα του δόγματος της μηδενικής ανοχής είναι η ταύτιση αυτού του ψηφοφόρου με το μεγάλο αφεντικό, σε μια κάθετη προσέγγιση. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα έχει πολύ μικρό χρόνο ζωής, ακριβώς γιατί είναι επικοινωνιακό.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ξεκινά λοιπόν με μια επίθεση στο αναρχικό κίνημα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αποτελεί το βασικό πυρήνα διάβρωσης κάθε επικοινωνιακής προσέγγισης των γενιών που διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δυστυχώς για αυτόν τα κινήματα δεν καταστέλλονται από εξωτερικούς παράγοντες, μόνο από εσωτερικούς. Και όσο επιμένει να διαφημίζει από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης ότι είναι έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων, τόσο θα συσπειρώνει το αναρχικό κίνημα, τόσο θα διευρύνει το κάλεσμα της αντίστασης.
Προκειμένου να έχει και μετά από μήνες ένα επικοινωνιακό προβάδισμα έναντι της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθεί τώρα που είναι φρέσκος υπουργός να αντιπαρατεθεί με τον πιο βολικό εχθρό - τους ιδεολόγους και τους αγωνιστές. Αν διάλεγε τους μπράβους της νύχτας και τους εμπόρους ναρκωτικών, θα τον σκότωνε η φρουρά του αύριο το πρωί με καθαρό μυαλό και ταυτόχρονα μεγάλη τσαντίλα που πήγε να τους χαλάσει τη δουλειά.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ακολουθεί σχεδόν ως καλό μαθητούδι της παπαγαλίας τον μέντορα της αστυνομικής βίας, το συγγραφέα του Fixing Broken Windows: Restoring Order and Reducing Crime in Our Communities. Είναι ο George Kelling, που από το 1985 κιόλας εργάστηκε εντατικά ως σύμβουλος διάφορων τμημάτων και υπηρεσιών στις ΗΠΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος στον στον Giuliani και τη συμμορία του για να μιλήσουν το 1993 για τη διαβόητη μηδενική ανοχή.
Ποντάρει πολλά το αφεντικό των Δελτάδων στη μηδενική ανοχή. Ολόκληρη την καριέρα του, για την ακρίβεια. Έχει μόνο μια ευκαιρία και πρέπει να αποδείξει σε κάθε κάτοικο της Αθήνας ότι είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για μια φυσιολογική ζωή μέσα στην πόλη. Καφές της πλάκας, γιρλάντες, εμπορικά κέντρα, life&style παραμύθα.
Όταν τα ψυχότροπα από τα χέρια των Αμερικανών άρχισαν να κυλούν στο αίμα του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης διαπίστωσε ότι σε αυτή τη ζωή μπορεί κανείς να παίζει με τις ζωές των άλλων χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Μπορεί να παραβαίνει νόμους, συντάγματα, διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να κατασκευάσει ένα ψέμμα, ότι όχι, δεν παίζει κανένας με αυτά τα πράγματα. Και να το επαναλάβει αρκετές φορές ώστε να το πιστέψουν αυτοί που θέλουν να πιστέψουν και αυτό το βράδυ πριν πάνε για ύπνο.
Απέναντι από τον υποψήφιο δήμαρχο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη βρίσκεται μια Νέα Δημοκρατία που μπορεί πλέον να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, μιας και έχει αρχίσει να απορροφά σα σφουγγάρι το επικοινωνιακό τσίρκο που λέγεται ΛΑ.Ο.Σ. Αφήνοντας στα χέρια των συμμοριών της ΕΛ.ΑΣ. τη νεολαία και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κλείνει το μάτι στο διστακτικό ψηφοφόρο και του λέει - βλέπεις, εγώ κάνω κουμάντο σε αυτή την πόλη.
Για τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη σημασία έχει να δείξει ότι αυτός κάνει κουμάντο. Αυτός αποφασίζει. Αυτός ενεργεί. Για τον ψηφοφόρο, σημασία έχει να βρει κάποιον τόσο αδίστακτο που να μη χρειάζεται να του ζητάει την άδεια ή τη γνώμη του για τίποτα. Το επικοινωνιακό αποτέλεσμα του δόγματος της μηδενικής ανοχής είναι η ταύτιση αυτού του ψηφοφόρου με το μεγάλο αφεντικό, σε μια κάθετη προσέγγιση. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα έχει πολύ μικρό χρόνο ζωής, ακριβώς γιατί είναι επικοινωνιακό.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ξεκινά λοιπόν με μια επίθεση στο αναρχικό κίνημα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αποτελεί το βασικό πυρήνα διάβρωσης κάθε επικοινωνιακής προσέγγισης των γενιών που διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δυστυχώς για αυτόν τα κινήματα δεν καταστέλλονται από εξωτερικούς παράγοντες, μόνο από εσωτερικούς. Και όσο επιμένει να διαφημίζει από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης ότι είναι έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων, τόσο θα συσπειρώνει το αναρχικό κίνημα, τόσο θα διευρύνει το κάλεσμα της αντίστασης.
Προκειμένου να έχει και μετά από μήνες ένα επικοινωνιακό προβάδισμα έναντι της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθεί τώρα που είναι φρέσκος υπουργός να αντιπαρατεθεί με τον πιο βολικό εχθρό - τους ιδεολόγους και τους αγωνιστές. Αν διάλεγε τους μπράβους της νύχτας και τους εμπόρους ναρκωτικών, θα τον σκότωνε η φρουρά του αύριο το πρωί με καθαρό μυαλό και ταυτόχρονα μεγάλη τσαντίλα που πήγε να τους χαλάσει τη δουλειά.
Είναι κατάντια να κινδυνεύει η ζωή σου από αυτούς που υποτίθεται ότι σε προστατεύουν σε κάθε σου βήμα, μην τυχόν και πέσει επάνω σου καμιά παλιά γραφομηχανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου