Αξιότιμε κύριε πολιτικέ,
Δε μ' ενδιαφέρει ποιος είσαι και σε τι πιστεύεις. Δε μ' ενδιαφέρεις, γιατί δε σ' ενδιαφέρω ούτε εγώ. Και τώρα, δίχως ίχνος ντροπής, ζητάς να συμπονέσω για την κρίση σου. Για ποιό λόγο αν επιτρέπεται;
Δώσ' μου ένα καλό επιχείρημα και θα δουλέψω σαν το σκυλί να στη διορθώσω. Τ' αγαπημένα σου χρήματα να μη σου λείψουν για πολύ, που τόσο τ'αγαπάς. Εκείνα τα χαρτάκια που τόση αξία τους δίνεις μόνο αποζητάς και θα συνεισφέρω για να τα 'χεις. Και ούτε μία αντίρρηση δε θα φέρω όταν θα λες πως είναι η δική μου κρίση και για 'μένα πολεμάς να τα μπαλώσεις. Για τη δική μου οικονομική ευχέρεια. Για 'μένα.
Προτού τα κάνω όλα αυτά όμως, μια απορία απαιτώ να μου λύσεις, έπειτα πράττω ό,τι επιθυμείς. Πες μου λοιπόν άνθρωπε, που ήσουν τόσο καιρό; Ποια κρίση; Η οικονομική βέβαια, τίποτε άλλο δε σ' αγγίζει. Η κρίση των αξιών, της οικογένειας, της θρησκείας, της παιδείας, δε σ' απασχόλησαν πραγματικά ποτέ. Μόνο τα χαρτάκια αγάπησες, μόνο.
Γιατί να τρελαθώ εγώ για την κρίση σου, για τη δική μου κρίση νοιάστηκες; Προσπαθείς να με πείσεις πως όλο αυτό αφορά εμένα. Εντάξει, δε ζω με τον αέρα. Αλλά θα ζήσω χωρίς τα περιττά, αν έχεις φροντίσει τ' απαραίτητα να μου εξασφαλίσεις. Έχεις; Το κράτος της πρόνοιάς σου που το' χεις κρυμμένο;
Για τη δική μου κρίση ποτέ δε νοιάστηκες, γιατί δε σ' αφορούσε. Ίσως και να σε βόλευε για να δρας ανενόχλητος, ποιος ξέρει. Οικογένειες των φίλων μου που διαλύθηκαν, συμφοιτητές που δηλώνουν πως θα φύγουν στο εξωτερικό με την πρώτη ευκαιρία, η παρανομία που βασίλεψε σα νόμος, βολέματα από εδώ κι από εκεί, προχειροδουλειές, πρότυπα που καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, η παρέμβαση πνευματικών ανθρώπων ανεπαίσθητη, ψέματα κι άλλα ψέματα... Εμένα η παιδεία σου με τσάκισε. Με ρώτησες ποτέ; Δε με ρώτησες.
Γνωρίζεις πόσο δύσκολο μου ήταν ν' ανταπεξέλθω σ' αυτά που αποζητούσες για να πετύχω το στόχο, που ίσως κι εσύ έμμεσα μου πρόβαλλες; Όχι; Καιρός να το μάθεις. Μου ήταν δύσκολο να εξελιχθώ σε έναν καλό παπαγάλο, στην ουσία ποτέ δεν το κατάφερα. Κυρίως επειδή μου φαινόταν ανούσιο να αναλώνομαι σε μια σωρεία άχρηστων στην πλειοψηφία γνώσεων. Ότι, για την ουσία της μόρφωσης που υμνείς, για να κατορθώσω να γίνω τούβλο λίγο ελαφρύτερο απ' τα υπόλοιπα τα τούβλα, χρειάστηκε εγώ να το παλέψω κι όχι εσύ, το ξέρεις; Και μάθε πως σε βαρέθηκα κι εσένα και την κρίση σου. Δε νοιάστηκες ποτέ και σε κατηγορώ ευθέως. Αλλά κι αν νοιάστηκες, πού είσαι και δε σε βλέπω;
Αξιότιμε κύριε πολιτικέ, ούτε αξιότιμος, ούτε κύριος μου φαίνεσαι. Αποτυχημένος μόνο μου μοιάζεις. Μην πεις «δεν τα κατάφερα», αυτή ήταν η δουλειά σου. Αν ήταν δική μου δουλειά, θ' αναλάμβανα εγώ την ευθύνη. Δεν είναι πως δε φταίω, φταίω που σε άφησα ν' αλωνίζεις. Και θα μου πεις «Και να μην ήθελες να με αφήσεις, τί θα έκανες; Τι θα μπορούσες εσύ να είχες κάνει;». Τότε είναι που με απογοητεύεις ακόμη περισσότερο. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν προσπαθούσα κάτι, θα έλεγα «τουλάχιστον προσπάθησα». Κι αν προσπαθούσαμε όλοι κάτι, δε θα λέγαμε «τουλάχιστον προσπαθήσαμε», θα άλλαζε όντως κάτι. Αλλά βλέπεις... τους έπεισες να σκέφτονται σαν εσένα. Μεγάλο κατόρθωμα! Σου αξίζουν συγχαρητήρια γι 'αυτό, είναι ίσως το μόνο που κατόρθωσες επιτυχώς!
Πραγματικά, νομίζω σε βλέπω τώρα να γελάς ακούγοντάς με. Γιατί είμαι ένα άτομο. Γιατί βιάζεσαι να το διαβάσεις, αν φτάσει καν στα χέρια σου, ώστε να πέσεις έπειτα για ύπνο. Χωρίς να προβληματιστείς για το οτιδήποτε. Δεν έχω αυταπάτες, ξέρω πως αυτό θα πράξεις και δε ζητάω τίποτε άλλο. Ένα μόνο: μην μου ξαναταράξεις την ησυχία με την κρίση σου. Κάτσε πάλεψε ό,τι μπορείς να περισώσεις, αν έχει απομείνει τίποτε μέσα σου που νοιάζεται, δίχως να μου πρήζεις τα σωθικά απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.
Όχι απαραίτητα εσύ, αλλά είναι τα λόγια σου, το νιώθω. Τα λόγια σου απ' το στόμα του δημοσιογράφου, του διπλανού, του μαγαζάτορα, του εργάτη. Πρέπει να το δεις, είναι πολύ αστείο, θα γελάσεις με την ψυχή σου. Ανοιγοκλείνει το στόμα ενός εφήβου και βγαίνει από μέσα η δική σου φωνή, που λέει πως δεν έχει κανένα νόημα να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Ενός εφήβου! Το διανοείσαι; Πόσο αστείο!!
Κύριε πολιτικέ, δεν έχω να σου πω κάτι παραπάνω. Δεν έχω να σου τάξω τίποτα ούτε να σου υποσχεθώ κάποια θέση για να μου κάνεις το χατίρι. Να σε παρακαλέσω μονάχα μπορώ το εξής, την επόμενη φορά που θα πάει να βγει μια λέξη απ' το στόμα σου, μια λέξη για να με κάνεις να συμπάσχω κι εγώ μαζί σου, σκέψου πρώτα πόσο λίγο νοιάστηκες για τα δικά μου προβλήματα. Για εκείνα που είχα εγώ ως προτεραιότητες κι όχι αυτά που προσπαθείς να με πείσεις να έχω. Λίγη αξιοπρέπεια να δείξεις μόνο σου ζητώ και να μη με κοροϊδεύεις μπροστά στα μούτρα μου. Αυτό μόνο. Καλή σου νύχτα και καλό ξημέρωμα να μας αφήσεις να έχουμε.
Μ' ελπίδα,
Η συνείδησή μου (τα ίχνη της δικής σου τα έχουμε χάσει εδώ και καιρό)
ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΛΑΒΑ!
ΧΡΗΣΤΟΣ FRIK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου