Σκλάβοι της ίδιας τους της μοίρας… Μικροί βιοπαλαιστές με έναν και μόνο σκοπό στην άγουρη ζωή τους, να εξασφαλίσουν το μεροκάματο, το φαγητό της ημέρας που πολλές φορές μοιράζεται σε υπομερίδες, γιατί η πείνα είναι μεγάλη, τα στόματα πολλά και τα αγαθά από ελάχιστα έως ανύπαρκτα! Εκατομμύρια παιδιά στην Καμπότζη ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, δίπλα στα σκουπίδια, μέσα στη βρόμα. Και όλα αυτά στην πρωτεύουσα της χώρας, την Πνομ Πενχ. Για δεκαπέντε ώρες την ημέρα, πολλές φορές και περισσότερο, πεντάχρονα -ή και ακόμα μικρότερα σε ηλικία- παιδιά ψάχνουν απεγνωσμένα στις χωματερές για «θησαυρούς» που θα τους εξασφαλίσουν το πενιχρό μεροκάματο. Χωμένα σχεδόν ολόκληρα μέσα στους σκουπιδότοπους, αναζητούν πολύτιμα υλικά που ή θα είναι φαγώσιμα ή θα μπορούν να τα πουλήσουν στην ανακύκλωση, σε εταιρείες που εμπορεύονται ανακυκλώσιμες ύλες. Σε πράγματα πεταμένα ψάχνουν εκείνα που μπορούν να ξαναπουληθούν. Ολη μέρα μπορεί να παλεύουν να μαζέψουν 10 κιλά πλαστικό, για να κερδίσουν ύστερα από αυτήν την ταλαιπωρία για το σώμα και την ψυχή τους ούτε 1 ευρώ καλά-καλά! Εκεί, σε απάνθρωπες συνθήκες κυριολεκτικής «αποσύνθεσης» άνθρωποι ζουν, επιβιώνουν και συχνά πεθαίνουν. Και αθόρυβα γίνονται ένα με τα σκουπίδια!.. Με την υπάρχουσα οικονομική κρίση, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, αν μπορεί αυτή η κατάσταση να πάει... παρακάτω! Οι πιο «προνομιούχες» οικογένειες ζουν δίπλα στους τόπους συλλογής αποβλήτων. Οσο αποκρουστικό και αν ακούγεται αυτό, για τους ανθρώπους που περιμένουν να ζήσουν από τα άχρηστα και τα πεταμένα, μία θέση δίπλα -αν είναι δυνατόν και μέσα- στις χωματερές είναι μεγάλο ατού. Χαρούμενες και ικανοποιημένες για την καλή τύχη που τις έφερε τόσο κοντά στη γη της «δυσωδίας», οι μητέρες στήνουν το σπιτικό τους σε απόσταση μόνο μερικών τετραγωνιικών από τα όρια της χωματερής. Οι αποκρουστικές μυρωδιές και τα ζουμιά των σκουπιδιών που τρέχουν δίπλα τους, δεν τους ενοχλούν. Η έκφραση «κάτω από το όριο της φτώχειας» παίρνει την πραγματική διάστασή της μπροστά σε τέτοιες εικόνες. Μια φτώχεια πολύ πιο σκληρή και αδυσώπητη από αυτό που ο δυτικός κόσμος θεωρεί φτώχεια. Η απόλυτη ανέχεια και το ένστικτο επιβίωσης βάζουν σε καθημερινό κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων αυτών, που ψάχνουν για φαγητό δίπλα στους αρουραίους, μέσα στα μικρόβια. Η καθαριότητα είναι σπάνιο φαινόμενο. Αντίθετα, ο τέτανος, η χολέρα και το AIDS στέκουν σε απόσταση αναπνοής. Μιας αναπνοής που σκοτώνει μέρα με τη μέρα... Το σχολείο είναι πολυτέλεια για τα παιδιά των σκουπιδιών. Ενα παιδί στο σχολείο είναι ένας εργάτης μείον στην οικογένεια. Ενα εισόδημα μείον είναι μεγάλη υπόθεση για τους ανθρώπους αυτούς που ζουν σαν τα ποντίκια, δίπλα στα ποντίκια!Η ανέχεια πιο δυνατή από τη μόρφωση
Οπως αφηγείται η Γαλλίδα ακτιβίστρια Μαρί Φρανς ντε Παλιέρ, την πρώτη φορά που είδε αυτό το θέαμα δεν πίστευε στα μάτια της. Ενιωσε ότι δεν τη χωρούσε ο τόπος. «Δεν ήξερα τι να κάνω. Ηθελα μόνο να ουρλιάξω για να βγει από μέσα μου αυτή η απέραντη οργή» λέει σήμερα. Επειτα από τριάντα χρόνια προσπάθειας δικής της και του επίσης ακτιβιστή συζύγου της Κριστιάν ντε Παλιέρ, έχουν καταφέρει να βοηθήσουν χιλιάδες ανθρώπους στην Καμπότζη, μοιράζοντας συσσίτιο και φέρνοντας μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων λίγη ανθρωπιά στη ζωή των πάμφτωχων της Πνομ Πενχ. Αν και έχουν κάνει αγώνες για να πείσουν τους γονείς για τη σημασία του σχολείου, η ανέχεια αποδεικνύεται αντίπαλος ανίκητος. Ακόμη και σήμερα «χρηματίζουν» με ρύζι πολλές από τις οικογένειες των σκουπιδιών, για να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Κάθε βδομάδα η οργάνωσή τους, η PSE, μοιράζει περίπου 14 τόνους ρύζι στους φτωχούς, με την προϋπόθεση να μη στέλνουν τα παιδιά τους στο «βουνό που σκοτώνει», στη χωματερή δηλαδή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου