Δεν παρέλαση!

Το μαθητικό στις στρατιωτικές παρελάσεις ξεκίνησε στα χρόνια του Μεταξά, όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης των μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη ενώ η στρατικοποίηση της νεολαίας ήταν ο βασικός στόχος του καθεστώτος. Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθορισμένες από ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο ‘προαιρετικά και με το ζόρι’, παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικής συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σε αυτές. Η μόνη περίοδος που τέθηκε ουσιαστικά το ζήτημα της κατάργησης τους ήταν αμέσως μετά την χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα ‘εκσυγχρονισμού’ ακολούθησε και έτσι μέχρι σήμερα οι μαθητές και οι μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς σε ρόλο επιλοχία.

Από τη σκοπιά παιδαγωγικής
Προφανώς, η μαθητική παρέλαση δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά, εκτός ίσως της νέοσυντηρητηκής. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Και ως γνωστό ‘ο στρατός ξεκινάει εκεί που σταματάει η λογική’.

Τι ακριβώς ‘εγχαράσσεται’ στα παιδιά;

1. Διαχωρισμούς και διακρίσεις: Αγόρια μπροστά κορίτσια πίσω, ψηλοί-ψηλές μπροστά, κοντοί-κοντές πίσω. Κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά (η Ελλάδα της σημαίας) και οι υπόλοιποι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει στη δοξολογία και πάντα μπροστά ξεκομένει από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο. Μετά συναντάμε και και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και υστερήσεις. Η ύπαρξη ανάπηρου σημαιοφόρου αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα ‘παρελαύνοντα τμήματα’ δεν σέβονται διόλου της ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.
2. Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός : Όλοι/όλες περπατάμε μα το ίδιο βήμα, της χήνας ή του χάνου (φανταστείτε ένα τύπο να κινείται στο δρόμο με βήμα παρέλασης!). Άλλο η ζωή άλλο το σχολείο-τσίρκο την περίοδο εθνικών εορτών και παρελάσεων. Εδώ ‘στοιχιζόμαστε’ και βλέπουμε μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και ‘ζυγιζόμαστε’ ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και προφανώς κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το ‘ένα στο αριστερό’
3. Αγγλισμός-ομοιομορφία: Συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση και στο χώρο, αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στην ομοιομορφία του συνόλου.
4. Υποταγή μέσω της ‘απόδοσης τιμών’: Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι επίσημοι που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα (δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης, δήμαρχος κ.τ.λ.) επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους, καθώς αυτοί τους αποδίδουν τιμές στρέφοντας την κεφαλή δεξιά.
5. Εθνικιστική μονοπολιτισμικότητα: παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί ‘Σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών’ οι παρελάσεις αποτελούν ένα ακόμη μηχανισμό για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης και του αποκλεισμού του διαφορετικού από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Συνοπτικά,
Ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας, η αφομοίωση και κυρίως οι λοξές ματιές (για να μη ξεχνιόμαστε) μοιάζουν αξίες ακατάλυτες στην ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό και είμαστε η μόνη κοινοβουλευτική δημοκρατία στον κόσμο, που μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, διατήρησε αυτό το «ωραίον» έθιμο.

Το κείμενο είναι του........ (δεν θυμάμαι) με δική μου παρέμβαση σε ορισμένα σημεία.


από : MicroCosmos