ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ,
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ,
ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Ερείπια, σύμφωνα με τους εξουσιαστές κι όσους τρέφονται και ωφελούνται από το σύστημα δουλείας κι εκμετάλλευσης που υπάρχει.
Ελπίδες, για ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό και ανεξούσιο, για τους καταπιεσμένους που βλέπουν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από το πρίσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Απογοήτευση, για όσους δεν μπορούν να δουν πως τα εμπόδια που προκύπτουν δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απελευθερωτική πορεία.
Ηττοπάθεια, για εκείνους που προσπαθούν να μετρήσουν το μέγεθος μιας κοινωνικής εξέγερσης μόνο με τις συλλήψεις και την κατασταλτική διαδικασία του κρατικού μηχανισμού. Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως το μέγεθος της καταστολής συνδέεται με την ένταση της εξέγερσης και τα αντικρατικά χαρακτηριστικά που εκδηλώνονται.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να μας διαφεύγει το δεδομένο, πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν συλλήψεις εξεγερμένων και αγωνιζόμενων. Επειδή πρόκειται για μια διαρκή πρακτική, με την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν, εξατομικεύοντας, διαχωρίζοντας, προσπαθώντας να προκαλέσουν ανασφάλεια και φόβο κυρίως σ’ όσους έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του συστήματος κυριαρχίας, που με αυτά τα μέσα έχει καθιερώσει την σταθεροποίηση της ισχύος του. Και, τέλος, να πετύχει μια διαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της αναγνώρισης και επιβεβαίωσης τής κυριαρχίας του.
Στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, οι προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα ξεπέρασαν τις χίλιες. Συνελήφθησαν 277, ενώ έχουν προφυλακιστεί 69, από τους οποίους οι 32 είναι μετανάστες. Άλλοι 50 μετανάστες έχουν καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν πάρει το δρόμο της απέλασης.
Όμως αυτές οι ενέργειες του κράτους δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Ο κόσμος δεν αποθαρρύνθηκε αλλά συνέχισε να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε αμυντικές καταστάσεις τους αγωνιζόμενους.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και φυλακισμένους μπορεί να αποτελέσει μια συνέχεια της κοινωνικής δράσης, όταν δεν αυτοπεριορίζεται. Όταν δεν επιχειρείται να μετατραπεί η ουσία της εξέγερσης σε ρεφορμιστικά ανταλλάγματα και πολιτικά κέρδη. Όταν συνεχίζει να απλώνεται και να επαναλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση, στον κοινωνικό χώρο, το μήνυμα της σύγκρουσης και της αδιαπραγμάτευτης στάσης. Όταν όλα αυτά δεν υπερκαλύπτονται από την συμπαράσταση αλλά από τον αντικρατισμό.
Άλλωστε, κάθε κοινωνική εξέγερση έρχεται να υπενθυμίσει ακριβώς αυτή την αναγκαιότητα. Να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την, όπου Γης, Εξουσία να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να αναζητά τα στηρίγματα που θα την κάνουν να επαναφέρει την τάξη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008 αυτά τα στηρίγματα έδωσαν ξανά το παρόν με την εκκωφαντική σιωπή και απουσία τους. Είναι, για παράδειγμα, αυτοί που νάρκωσαν τα συναισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους βάζοντάς τους στη «λίστα αναμονής» για μερικές «παροχές» που, έτσι κι αλλιώς, ήταν προγραμματισμένες να δοθούν από το κράτος.
Είναι ακριβώς εκείνοι οι θεσμισμένοι παράγοντες που δεν διανοούνται την ύπαρξή τους χωρίς κράτος κι εξουσία, επειδή, καρπώνονται οφέλη από τον πόνο των ανθρώπων και τα ποσοστά δύναμης, που τους παραχωρεί το σύστημα της εξουσιαστικής κτηνωδίας.
Είναι οι συνδικαλιστές, που αναζητούν την αμοιβή τους για την αδράνεια και την αρνητική τους στάση απέναντι στην εξέγερση. Είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών, που έρχονται να υπενθυμίσουν με ποιο τρόπο, ο κάθε υποστηρικτής του κράτους, επιδεικνύει τον έλεγχο του πάνω στους ανθρώπους. Αλλά, και πώς προσπαθεί (μετά την λήξη της εξέγερσης στην οποία, εννοείται, δεν συμμετείχε) να εισπράξει την αμοιβή του για τη στάση του. Μια αμοιβή που ντύνεται τον μανδύα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Για τους αναρχικούς η κοινωνική εξέγερση είναι ένας σημαντικός σταθμός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της δράσης ενάντια σε κράτη, θεσμούς, μηχανισμούς και στηρίγματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αναζωπυρώνει το πάθος για ένα κόσμο λεύτερο. Αυτό το πάθος, η αψηφισιά στην κρατική βία, η επιμονή, η διάρκεια, η καταστροφικότητα είναι που έδειξαν πως κάθε ένας είχε άπειρους λόγους να δράσει. Και περισσότερο απ’ όλους οι πλέον στερημένοι και κατατρεγμένοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους μετανάστες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, έδωσαν το παρόν συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τον ελλαδικό χώρο πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν ντροπή, ιδιαίτερα για τους τελευταίους, να μην ξεσηκωθούν, να κάψουν, να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν κάποια ψίχουλα από τον τεράστιο πλούτο που βρίσκεται γύρω τους.
Η εξέγερση άφησε τεράστια ρήγματα στη δομή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό, ακόμα και οι πλέον ρετουσαρισμένες ρεφορμιστικές προσπάθειες δυσκολεύονται να τα επισκευάσουν, μολονότι προσπαθούν να προσαρμοστούν επιδεικνύοντας ριζοσπαστικότητα. Επειδή, όλοι γνωρίζουν πως το κράτος εξακολουθεί να έχει μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό το λόγο η συνέχιση της δράσης πάνω στα όσα ορίζουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν είναι ένα απλό πρόταγμα, αλλά μια ρεαλιστική στάση που προτρέπει προς την οργάνωση της αναρχικής δράσης για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ,
ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Ερείπια, σύμφωνα με τους εξουσιαστές κι όσους τρέφονται και ωφελούνται από το σύστημα δουλείας κι εκμετάλλευσης που υπάρχει.
Ελπίδες, για ένα κόσμο λεύτερο, δημιουργικό και ανεξούσιο, για τους καταπιεσμένους που βλέπουν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μέσα από το πρίσμα της ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους και των εξουσιαστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Απογοήτευση, για όσους δεν μπορούν να δουν πως τα εμπόδια που προκύπτουν δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την απελευθερωτική πορεία.
Ηττοπάθεια, για εκείνους που προσπαθούν να μετρήσουν το μέγεθος μιας κοινωνικής εξέγερσης μόνο με τις συλλήψεις και την κατασταλτική διαδικασία του κρατικού μηχανισμού. Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως το μέγεθος της καταστολής συνδέεται με την ένταση της εξέγερσης και τα αντικρατικά χαρακτηριστικά που εκδηλώνονται.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να μας διαφεύγει το δεδομένο, πως όσο υπάρχει κράτος θα υπάρχουν συλλήψεις εξεγερμένων και αγωνιζόμενων. Επειδή πρόκειται για μια διαρκή πρακτική, με την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν, εξατομικεύοντας, διαχωρίζοντας, προσπαθώντας να προκαλέσουν ανασφάλεια και φόβο κυρίως σ’ όσους έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία του συστήματος κυριαρχίας, που με αυτά τα μέσα έχει καθιερώσει την σταθεροποίηση της ισχύος του. Και, τέλος, να πετύχει μια διαπραγμάτευση με τους δικούς του όρους που δεν είναι άλλοι από αυτούς της αναγνώρισης και επιβεβαίωσης τής κυριαρχίας του.
Στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, οι προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα ξεπέρασαν τις χίλιες. Συνελήφθησαν 277, ενώ έχουν προφυλακιστεί 69, από τους οποίους οι 32 είναι μετανάστες. Άλλοι 50 μετανάστες έχουν καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και έχουν πάρει το δρόμο της απέλασης.
Όμως αυτές οι ενέργειες του κράτους δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Ο κόσμος δεν αποθαρρύνθηκε αλλά συνέχισε να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε αμυντικές καταστάσεις τους αγωνιζόμενους.
Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους και φυλακισμένους μπορεί να αποτελέσει μια συνέχεια της κοινωνικής δράσης, όταν δεν αυτοπεριορίζεται. Όταν δεν επιχειρείται να μετατραπεί η ουσία της εξέγερσης σε ρεφορμιστικά ανταλλάγματα και πολιτικά κέρδη. Όταν συνεχίζει να απλώνεται και να επαναλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση, στον κοινωνικό χώρο, το μήνυμα της σύγκρουσης και της αδιαπραγμάτευτης στάσης. Όταν όλα αυτά δεν υπερκαλύπτονται από την συμπαράσταση αλλά από τον αντικρατισμό.
Άλλωστε, κάθε κοινωνική εξέγερση έρχεται να υπενθυμίσει ακριβώς αυτή την αναγκαιότητα. Να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν την, όπου Γης, Εξουσία να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και να αναζητά τα στηρίγματα που θα την κάνουν να επαναφέρει την τάξη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008 αυτά τα στηρίγματα έδωσαν ξανά το παρόν με την εκκωφαντική σιωπή και απουσία τους. Είναι, για παράδειγμα, αυτοί που νάρκωσαν τα συναισθήματα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους φυλακισμένους βάζοντάς τους στη «λίστα αναμονής» για μερικές «παροχές» που, έτσι κι αλλιώς, ήταν προγραμματισμένες να δοθούν από το κράτος.
Είναι ακριβώς εκείνοι οι θεσμισμένοι παράγοντες που δεν διανοούνται την ύπαρξή τους χωρίς κράτος κι εξουσία, επειδή, καρπώνονται οφέλη από τον πόνο των ανθρώπων και τα ποσοστά δύναμης, που τους παραχωρεί το σύστημα της εξουσιαστικής κτηνωδίας.
Είναι οι συνδικαλιστές, που αναζητούν την αμοιβή τους για την αδράνεια και την αρνητική τους στάση απέναντι στην εξέγερση. Είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών, που έρχονται να υπενθυμίσουν με ποιο τρόπο, ο κάθε υποστηρικτής του κράτους, επιδεικνύει τον έλεγχο του πάνω στους ανθρώπους. Αλλά, και πώς προσπαθεί (μετά την λήξη της εξέγερσης στην οποία, εννοείται, δεν συμμετείχε) να εισπράξει την αμοιβή του για τη στάση του. Μια αμοιβή που ντύνεται τον μανδύα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Για τους αναρχικούς η κοινωνική εξέγερση είναι ένας σημαντικός σταθμός. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία της δράσης ενάντια σε κράτη, θεσμούς, μηχανισμούς και στηρίγματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Αναζωπυρώνει το πάθος για ένα κόσμο λεύτερο. Αυτό το πάθος, η αψηφισιά στην κρατική βία, η επιμονή, η διάρκεια, η καταστροφικότητα είναι που έδειξαν πως κάθε ένας είχε άπειρους λόγους να δράσει. Και περισσότερο απ’ όλους οι πλέον στερημένοι και κατατρεγμένοι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τους μετανάστες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, έδωσαν το παρόν συνθέτοντας μια πρωτόγνωρη για τον ελλαδικό χώρο πραγματικότητα. Άλλωστε, θα ήταν ντροπή, ιδιαίτερα για τους τελευταίους, να μην ξεσηκωθούν, να κάψουν, να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν κάποια ψίχουλα από τον τεράστιο πλούτο που βρίσκεται γύρω τους.
Η εξέγερση άφησε τεράστια ρήγματα στη δομή του καταπιεστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό, ακόμα και οι πλέον ρετουσαρισμένες ρεφορμιστικές προσπάθειες δυσκολεύονται να τα επισκευάσουν, μολονότι προσπαθούν να προσαρμοστούν επιδεικνύοντας ριζοσπαστικότητα. Επειδή, όλοι γνωρίζουν πως το κράτος εξακολουθεί να έχει μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό το λόγο η συνέχιση της δράσης πάνω στα όσα ορίζουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις δεν είναι ένα απλό πρόταγμα, αλλά μια ρεαλιστική στάση που προτρέπει προς την οργάνωση της αναρχικής δράσης για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου