"Οι νεκροί αυτής της πόλης"

Σ’αυτή τη πόλη κηδέυουν μόνο όσους οι ίδιοι οι κάτοικοι της θέλουν να κηδέψουν. Λίγους δηλαδή. Οι υπόλοιποι απλά προσπερνιούνται. Όταν πέθανε ένας οικογενειάρχης οι λιγοστοί φίλοι του τον εκαψαν σ’ένα στενό έρημο σοκάκι, αφήνοντας τις στάχτες του για τα συνεργεία καθαρισμού.
Ήταν το περισσότερο που μπορούσαν να κάνουν.
Και όταν πέθανε ένας ζητιάνος τα ίδια συνεργεία έσυραν το κουφάρι του ένα χιλιόμετρο έξω απο την πόλη και το παράτησαν στην ερημιά. Είναι φοβερό το θέαμα που αντικρύζουν όσοι έρχονται προς το μέρος αυτό: ανθρώπινα μισοσαπισμένα κουφάρια και σκελετοί που ξεπροβάλλουν απο το σταχτί χώμα.
Όταν πέθανε ο κυβερνήτης τον έθαψαν με τιμές. Κόσμος παρευρέθηκε και όλοι θρηνούσαν. Είναι πολύ λίγες οι φορές που αναγγέλεται ένας θάνατος εδώ. Είναι ελάχιστες οι φορές που πεθαίνει κάποιος. Είναι σπάνιες οι φορές που θρηνεί αυτή η πόλη.
Κι όταν αυτό γίνεται, τα θολά άσπρα φώτα της, γίνονται όλα κίτρινα για ένα βράδυ. Χλωμές φάτσες βγένουν στους δρόμους για να αποχαιρετήσουν το νεκρό, ο ένας πίσω απο τον άλλο σε μια άηχη χορογραφία.
Ο μεγάλος ποταμός που διαπερνά την πόλη γεμίζει με αμέτρητα θολά φαναράκια που επιπλέουν στα βρόμικα νερά του.
Πως φτάσαμε ως εδώ; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν θυμάται, ούτε μπορεί να πεί. Θα μπορούσε να είναι μια τεράστια φυσική καταστροφή που απελευθέρωσε τον όλεθρο, ή μια μεγάλη επανάσταση που έφερε την καταστροφική αλλαγή, ή ακόμα ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα που έσπειρε στον πλανήτη γιγαντιαία μανιτάρια και τα άφησε να ανθίσουν διαχύοντας όλη τους την μεγαλόπρεπη καυτή αύρα και τα χαρακτηριστικά τους αρώματα. Θα μπορούσαν να είναι όλα αυτά μαζί. Όλα αυτά που μας ώθησαν να αναζητούμε την ομορφιά στην ασχήμια και τη δημιουργία στην καταστροφή, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί το μόνο που μας δώθηκε είναι ασχήμια και καταστροφή. Ή θα μπορούσε να μην είναι και τίποτε απο όλα αυτά. Ή τίποτα γενικά. Γιατί γενικά δεν είναι τίποτα.
Κανείς δεν ξέρει πως φτάσαμε ώς εδώ, και κανείς δεν νοιάζεται.
Γιατί το εδώ είναι απλά όπως είναι, και όλοι απλά το ζούν, μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουν.
Κι όταν το ζήσουν, όταν το νιώσουν στο πετσί τους σε όλη του την έκταση και φτάσουν πια στο σημείο να αποπειραθούν να το κατανοήσουν με όλη τη σοφία των πολλών τους χρόνων επιστρατευμένη, τότε πεθαίνουν. Τότε έρχεται η ώρα του θανάτου γιατί έτσι είναι η ζωή, τελειώνει πριν κανείς την αντιληφθεί, πριν να είναι πολύ αργά.
Και τότε τους πετούν στην ερημιά, εκεί όπου ανήκουν. Ή στην άβυσσο των κίτρινων νερών του ποταμού. Στη λήθη της ανυπαρξίας.
Και ποιός μπορεί να πεί οτι κάνουν λάθος; Όταν πεθαίνεις το αδειανό σου κορμί γίνεται μικρά κομματάκια γής και αέρια δυσοσμίας που σκορπίζει ο άνεμος. Ποιός μπορεί τότε να αποδείξει οτι υπήρξες ποτέ;
Μόνο οι ματαιόδοξοι υπήρξαν.
Μόνο εκείνοι αναγράφονται σε επιτύμβιες πλάκες, γίνονται ιστορία, γεμίζουν μουσεία και ονοματίζουν δρόμους.
Γι’αυτό και οι λιγοστοί ανήσυχοι αυτής της πόλης έστησαν ένα μνημείο για όλους τους υπόλοιπους.
Στην άκρη της πόλης πίσω απο ένα παλιό μαγειρίο με καμινάδα που βγάζει δύσοσμους καπνούς, και δίπλα σε μια σειρά κάδων απορριμάτων.
Κι επειδή τα πράγματα έτσι είναι, το επόμενο κιόλας πρωί το μνημείο κάηκε κι εκείνοι που το έστησαν εκτελέστηκαν, έτσι ώστε να ξεχαστούν μαζί με τη κίνηση τους, μαζί με αυτούς που τους εκτέλεσαν, μαζί με την ίδια την πράξη της λήθης. Μαζί με την θύμηση του κωλομνημείου τους, τα πτώματα τους πετάχτηκαν στην σταχτί ερημιά.
Και η ζωή συνεχίστηκε, σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Μα ποτέ δεν υπήρξαν έτσι δεν είναι;