Ο Mumia Abu-Jamal είναι ακτιβιστής και υπέρμαχος της κατάργησης της θανατικής ποινής. Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1982 στην Πενσυλβάνια και, το 2008, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Διαβάστε το τελευταίο κείμενο του Mumia για τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα, σχετικά με την εμπειρία τού να είσαι δημοσιογράφος μέσα σε ένα κελί της φυλακής.
Ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα ως δημοσιογράφος-ρεπόρτερ σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό στη Φιλαδέλφεια. Ασχολούμουν, κυρίως, με ζητήματα στέγασης, που ανέκυπταν στην πόλη.
Σε μία από τις αρχαιότερες πόλεις των Η.Π.Α, τα προβλήματα στέγασης, φυσικά και δεν έλειπαν, όταν η πλειοψηφία των κτισμάτων ήταν, μόνιμα, σε κακή κατάσταση και ειδικά σε περιοχές, όπου ζούσαν μαύροι, Πουερτορικανοί και φτωχοί αλλοδαποί.
Υπήρξα ρεπόρτερ σε διαφορετικές περιοχές της πόλης (...) και μου είναι αδύνατο να ξεχάσω μία διαδήλωση για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που οργάνωσαν οι ένοικοι μίας πολυκατοικίας σε μία συνοικία στη νοτιοδυτική Φιλαδέλφεια. (...)
Η εξωτερική όψη των κτιρίων ήταν ελκυστική και ξεχωριστή, χάρη σε διακοσμητικές επεμβάσεις -σύμβολα μίας επαναστατικής εποχής- των αρχιτεκτόνων, οι οποίοι, σαν πραγματικοί καλλιτέχνες, φρόντισαν για την ομορφιά των κτισμάτων.
Όταν με ενημέρωσε ένας διοργανωτής της διαδήλωσης, έτρεξα και μπήκα μέσα στο κτίριο.
Οι συνθήκες που επικρατούσαν μου έκοψαν την ανάσα. Τα ταβάνια έπεφταν επικίνδυνα μέσα σε παιδικά δωμάτια, τα υδραυλικά ήταν πρόχειρα διορθωμένα και, γενικά, η έλλειψη επιδιορθώσεων μετέτρεπε το κτίριο σε απειλή για την ασφάλεια όλων των ενοίκων.
Οι διαδηλωτές δεν έκρυβαν την οργή τους.
Όταν μετά από χρόνια ξανασκέφτηκα την ιστορία, συνειδητοποίησα, ότι το ζήτημα δεν ήταν η στέγαση. Το θέμα ήταν η αντίσταση. Αυτό έδωσε νόημα σε αυτήν τη συμπτωματική ιστορία, διότι αντιπροσώπευε την αντίσταση της εργατικής τάξης στην καθημερινή αδικία και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, που αντιμετώπιζαν.
Πολλά χρόνια αργότερα, μέσα στους τενεκέδες του Αμερικανικού Οίκου του Πόνου (η φυλακή), θα ερχόταν και η σειρά μου. (...)
Πράγματα που είδα στο «διάδρομο του θανάτου»
Για καθένα από τους χιλιάδες ανθρώπους που ήταν φυλακισμένοι ολόγυρά μου, θα μπορούσα να πω μία ξεχωριστή ιστορία για τους λόγους που βρίσκονταν εκεί - ή καλύτερα, για τη διαδικασία που οδήγησε στην καταδίκη τους.
Το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης μοιάζει με μηχανή του κιμά: αν το κοιτάξεις προσεκτικά τα γρανάζια της είναι σαπισμένα.
Έχω γράψει πολλά άρθρα για παράνομα ή άδικα καταδικασμένους κρατούμενους, που υπέστησαν απερίγραπτη βία. Που υπήρξαν θύματα διεστραμμένης γραφειοκρατίας ή τέτοιας απανθρωπιάς που σου σηκώνει την τρίχα.
To 1995, τιμωρήθηκα αρκετές φορές, επειδή «επιδόθηκα σε δημοσιογραφικές εργασίες». Χρειάστηκαν χρόνια αγώνα μέσα σε δικαστικές αίθουσες, για να παραδεχτούν, επιτέλους, ότι το αμερικανικό Σύνταγμα παρείχε το δικαίωμα και την προστασία τέτοιων εργασιών. (...)
Ούτε υπολογιστές, ούτε ραδιόφωνα ή cd
Οι υπολογιστές δεν έχουν θέση, ακόμα, στη φυλακή. Λαμβάνω γράμματα, στα οποία μου δίνουν τα email τους, θεωρώντας δεδομένο, ότι έχω πρόσβαση στο ίντερνετ. Εδώ, δεν υπάρχουν ούτε υπολογιστές, ούτε κασετόφωνα. Είμαστε σαν δεινόσαυροι, που ζουν σε άλλη εποχή, και ζουν, γενικά, «χωρίς».
Ανακάλυψη ενός κινητού τηλεφώνου. «Τι είναι αυτό;»
Πρόσφατα, ένας κρατούμενος, ο Αμίν, αποφυλακίστηκε μετά από επανάληψη της δίκης του, αφού είχε περάσει 20 χρόνια φυλάκισης με θανατική ποινή. Όταν του επέστρεψαν τα υπάρχοντά του και ήταν έτοιμος να φύγει, ένας άλλος κρατούμενος, που μόλις είχε αφεθεί ελεύθερος, είδε ότι ο Άμιν ένιωθε χαμένος και του έδωσε το κινητό του για τηλεφωνήσει σε κάποιον. Ο Άμιν τα έχασε. Δεν ήξερε ούτε τι ήταν αυτό, ούτε πως λειτουργούσε. «Γκατζετάκι από το Star trek», το χαρακτήρισε.
Κάποιες άλλες ιστορίες, όμως, δεν θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Πριν από κάποιους μήνες, ένας κρατούμενος, ο Bill Tilley, κουρασμένος από τα χρόνια που είχε περάσει στους γκρι τοίχους του κελιού του, έβγαλε τα κορδόνια των παπουτσιών του και κρεμάστηκε. Κάποιες ημέρες πριν την αυτοκτονία του, είχε εκμυστηρευτεί σε συγκρατούμενούς του, ότι πίστευε πως είχε καρκίνο και ότι δεν άντεχε να ξαναπεράσει τέτοιο μαρτύριο. Ουσιαστικά, ανακοίνωνε την αυτοκτονία του και πως προτιμούσε να πεθάνει, παρά να υποφέρει κι άλλο. (...)
Στην πόρτα του κελιού του έγραφε «Τελείωσα με αυτήν την ιστορία. Με πόνο.»
Υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες στον Οίκο του Πόνου και έχω γράψει αρκετές από αυτές. Αυτό είναι ο άσος στο μανίκι μου, που ούτε ο πιο ατρόμητος δημοσιογράφος δεν μπορεί να «νικήσει». Ναι, αυτό είναι το όπλο μου. Και σκοπεύω να το χρησιμοποιώ με τον ίδιο επαγγελματισμό και συνέπεια, όπως όταν ήμουν ελεύθερος.
Παρόλο που αυτός ο κόσμος είναι κρυμμένος και δεν τον βλέπει πολύς κόσμος, παραμένει δημόσιος, κοινός κόσμος, γιατί τον συντηρούν οι φόροι του πολίτη.
Δεν πρέπει και οι πολίτες να ξέρουν πού επενδύονται τα χρήματά τους; (...)
Μάχομαι για να μην είμαι εδώ. Αλλά είμαι εδώ! Κι όσο είμαι εδώ, θα είμαι ενεργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου