Το προλογικό κείμενο αυτής της έκδοσης:
«Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μια επινοημένη ιστορία και στην αλήθεια, είναι το πόσο συχνά λέγεται μια ιστορία».
Σοφιστεία ή μια πικρή διαπίστωση; Η αλήθεια μετριέται με την ποσότητα; Το ψέμα ντύνεται τον μανδύα της αξιοπιστίας όταν υπάρχει στα χείλη των πολλών; Οι αλήθειες είναι για λίγους; Οδηγούν στη απομόνωση και δη την πολιτική;
Μα και βέβαια, αφού πολιτική είναι η τέχνη της εξαπάτησης: «Αβεβαιότητα», «δημόσιο χρέος», «επαπειλούμενη χρεοκοπία», «χαμένη αξιοπιστία», «οικονομική ανασφάλεια», «αδράνεια», «τέλμα» και «ανόρθωση», «πολιτικό κόστος», και «αναγκαίες θυσίες για το καλό του τόπου», «διεθνής οικονομική ύφεση», «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης», «η οικονομία στην εντατική». Ο βομβαρδισμός είναι συνεχής. Οι παραπάνω λέξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Ξανά και ξανά. Επαναλαμβάνονται ρυθμικά λες και θα ξορκίσουν το «κακό». Μα ποιο πράγματι είναι το «κακό» για τους «ευαίσθητους», για τους «σωτήρες» της κάθε εξουσίας; Οι συνθήκες εξαθλίωσης, ο πόνος και η δυστυχία των πλανητικών υπηκόων τους, η καταστροφή του περιβάλλοντος;
Μήπως, όμως, δεν είναι οι ίδιες ύαινες που μιλούν τώρα για «αδιέξοδο καταναλωτισμό», ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες που λίγο πριν έδειχναν στον «καταναλωτικό περιούσιο λαό», που κυβερνούσαν και κυβερνούν, τον δρόμο της καταναλωτικής ευφορίας; Τα πρότυπα τους δεν είναι αντιφατικά «τότε» και «τώρα». Τα νομίσματα συνεχίζουν να έχουν δύο όψεις. Μήπως δεν είναι τα ίδια αρπακτικά εκείνα που πρωτοστατούσαν στην μόλυνση και στην καταστροφή του αέρα, της γης, του νερού και των δασών μ’ εκείνα που ορκίζονται τώρα στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης»; Μήπως δεν είναι αυτοί οι ίδιοι οι μέχρι πρότινος «φανατικοί» υπέρμαχοι του ενός ή του άλλου «ακραίου» οικονομικού μοντέλου, που προτείνουν τώρα με «σιγουριά» μια «μεικτή» εκδοχή του «χρεοκοπημένου κεντρικού σχεδιασμού σοβιετικού τύπου» και «της άναρχης αγοράς νεοφιλελεύθερου τύπου»; Ή μήπως επρόκειτο για «νεκρανάσταση» των κρατών, η εμφάνισή τους ως «δανειστών της έκτακτης ανάγκης», που μοίρασαν τρισεκατομμύρια σε τράπεζες και άλλα «κοινωφελή» ιδρύματα την «κρίσιμη» στιγμή;
Και όμως κάποια ψέματα θα έπρεπε να έχουν τελειώσει. Ακόμα και απ’ αυτούς τους ίδιους τους «χειρούργους» στην χειραγώγηση και στον κοινωνικό έλεγχο. Γιατί η γύμνια τους δεν μπορεί να σκεπαστεί πια με κανένα τρόπο. Αποτέλεσμα της αμηχανίας, αλαζονεία της εξουσίας; Ίσως και τα δύο μαζί.
Όσο για τα καθ’ υμάς, οι εξουσιαστές έχουν και επισήμως βάλει στην άκρη το ζωνάρι του ψευτοκαυγά μεταξύ τους, για να στείλουν το μήνυμα στους κάθε είδους ανυπότακτους κοινωνικούς θύλακες: «Τα χέρια της «εξουσίας» είναι λυμένα, λογοδοτούμε ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί σε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ισχύ από εμάς, τους χρωστάμε όχι μόνο οικονομικά αλλά στην απόδοση ισχύος που μας αναλογεί -έστω και μικρή- από τη συνολική πίτα». Και δεν έχει βέβαια σημασία αν λένε κάτι τέτοιο τα πάλαι ποτέ «πολιτικά αηδόνια» ή τωρινοί «μπούφοι» της πολιτικής. Κινδυνεύει να χρεοκοπήσει λοιπόν το ελληνικό κράτος; Όχι βέβαια. Θα ξαναδανειστούν τα αρπακτικά. Μπορεί λίγο πιο «ακριβά». Αλλά υπάρχει «μέτρο»; Και αν ναι, μάλλον είναι διαφορετικό από εκείνο που παρουσιάζουν. Θα συμβαδίζει η ένταση της καταστολής, θα ενταχθεί στην συνολικότερη κρατική παλινόρθωση που τόσο πολύ διαφημίζουν. Αναμφισβήτητα. Θα το επαναλάβουμε. Οι αριστερές πλάτες είναι δανεικές, στηρίζουν ενίοτε πολιτικά, αλλά και αυτές «κοστίζουν» ακριβά και όχι βέβαια από οικονομικής πλευράς…
Και κάτι ακόμα προς διάφορους επίδοξους εκπροσωπούντες «αναρχικά συμφέροντα». Αφ’ ενός δεν υπάρχουν τέτοια, αφ’ ετέρου όσοι μεγαλοπιάνονται τελικά θα φθάσουν να φαντάζουν ακόμα πιο ασήμαντοι (κοινωνικά) απ’ ότι ορίζει η κοινωνική τους δράση.
Καλή χρονιά αδέλφια…
Ο Κύκλος Σύνταξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου